αλληλεγγύη στις καταλήψεις

UNITED WE STAND.

Αν δεν αντισταθούμε σ' όλες τις γειτονιές...

Στην αβάσταχτη κανονικότητα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, μόνος δρόμος είναι η συνειδητή ατομική εξέγερση. Στην ολοένα αυξανόμενη ψυχική διαύρωση, μόνη απάντηση είναι ο καθημερινός αγώνας. Αν αυτά δεν υιοθετηθούν στοιχειωδώς μαζικά, κατευθυνόμαστε με ακρίβεια προς την κόλαση της ακραίας ταξικής εκμετάλλευσης, του απόλυτου ολοκληρωτισμού και των διαλυμένων σχέσεων. Και μες τα σκατά που μας ρίξανε οι προηγούμενοι, η οριακά αδύνατη προσπάθεια να κάνουμε τον βούρκο θάλασσα, δεν θα μπορούσε να αποτελεί υποχρέωσή μας. Όμως, "δεν θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε οπουδήποτε αλλού, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο".

ни шагу назад

Ο Κόκκινος Στρατός έσωσε την ανθρωπότητα από θανατηφόρο κίνδυνο. Δε θα αμαυρώσω αυτή τη στιγμή με τις εικόνες των φασιστικών ανοσιουργημάτων. Δε θα ξεχάσουμε όσα περάσαμε. Φυλάει σκοπιά, προστατεύοντας το μέλλον, ο στρατιώτης του Στάλινγκραντ... Σαν αρουραίοι τρύπωναν οι τελευταίοι Γερμανοί φασίστες στους υπόγειους διαδρόμους του Βερολίνου, στις χαραμάδες, στους σωλήνες.

Τέσσερα χρόνια οι αγρότες και οι μεταλλεργάτες, οι οικοδόμοι και οι αγρονόμοι, οι μεταλλωρύχοι και οι δάσκαλοι, οι ξυλοκόποι και οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες και οι φοιτητές, άνθρωποι ερωτευμένοι με την ειρηνική δουλειά, πολέμησαν ηρωικά κατά των αρπακτικών κατακτητών. Στη χώρα μας εισέβαλε ο πιο δυνατός στρατός του κόσμου. Θυμόμαστε εκείνο το καλοκαίρι, την κλαγγή των εχθρικών τανκ και το κλάμα των χωριάτικων κάρων, τους δρόμους του Σμολένσκ, το αίμα των παιδιών, τον όρκο: Βαστάμε!

Δεν σώσαμε μόνο την Πατρίδα μας, σώσαμε την πανανθρώπινη κουλτούρα, τις αρχαίες πέτρες της Ευρώπης, τους βιοπαλαιστές της, τα μουσεία της, τα βιβλία της. Αν η Αγγλία γεννήσει νέο Σαίξπηρ, αν υπάρξουν στη Γαλλία νέοι εγκυκλοπαιδιστές, αν δώσουμε στην ανθρωπότητα έναν νέο Τολστόι, τότε αυτό θα γίνει επειδή οι στρατιώτες της ελευθερίας περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα και πάνω από την πόλη του σκότους ύψωσαν τη σημαία της ελευθερίας, της αδελφοσύνης, του φωτός.

Εμοιαζε να μην υπήρχαν όρια σε αυτή τη νύχτα που σκέπασε τον κόσμο. Αλλά όρια υπήρχαν - η σοβιετική συνείδηση. Ποιος δάμασε τους φασίστες που αποτέφρωσαν βιβλία; Οι τυπογράφοι της Μόσχας και του Λένινγκραντ. Ποιος νίκησε τους δολοφόνους παιδιών; Οι Σιβηριανοί και οι Λευκορώσοι, χτίζοντας παιδικούς σταθμούς. Ποιος γκρέμισε το φασισμό; Ο λαός που κηρύττει την αδελφοσύνη, την ειρηνική δουλειά, την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων.

Όλοι οι λαοί θα βρουν μια θέση κάτω από τον ήλιο. Θα ζήσει και ο γερμανικός λαός, καθαρισμένος από τη φασιστική αισχρότητα. Αλλά δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει στη γη μέρος για τους φασίστες: είναι ο όρκος μας, ο όρκος των νικητών. Οι ελεύθεροι άνθρωποι δε θέλουμε να υποδουλώσουμε κανέναν. Θέλουμε άλλο: να κάψουμε την απαίσια μάστιγα, να σώσουμε τα παιδιά από την επιστροφή της καφετιάς πανούκλας ..

Σύντομα θα αγκαλιάσουν οι σύζυγοι τις συζύγους, οι γιοι τις μάνες. Θα πρασινίσουν οι πεδιάδες στο Πονάρ, στο Κορσούν, στο Μιγκ, εκεί που έρευσε το αίμα και έκαιγε η φωτιά. Είναι δύσκολο να βρεθούν λόγια για να μιλήσεις για τέτοια ευτυχία.

*αποσπάσματα από το κείμενο Το πρωινό της Ειρήνης, του Ιλιά Ερενμπουργκ

Στάλιν: "Δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση με μεταξένια γάντια"

"Ένας Έλληνας έμπορος, που 'χε γνωρίσει τον Στάλιν στην Τιφλίδα, όταν ήταν ακόμα εργάτης, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό από τη ζωή του δυνατού τούτου αρχηγού, αληθινά αποκαλυπτικό:

Η τσαρική αστυνομία είχε πιάσει τον Στάλιν μαζί με καμποσους συντρόφους του ως συνωμότες· τους καταδίκασε όλους στο κνούτο. Παρατάχτηκαν γραμμή οι στρατιώτες του τσάρου και καθένας κρατούσε το κνούτο με τα σιδερένια καρφιά· ένας ένας από τους συντρόφους περνούσε και οι στρατιώτες τον μαστίγωναν κατά σειρά, με όλη τους τη δύναμη. Οι περισσότεροι έπεσαν κάτω λιπόθυμοι στα μισά του δρόμου, άλλοι πέθαναν πριν φτάσουν στο τέλος. Ήρθε η σειρά του Στάλιν· έσκυψε, έκοψε ένα φυλλαράκι χορτάρι από χάμω, το πέρασε στα δόντια του· κι άρχισε να περνάει αργά, ήσυχα, μπροστά από έναν ένα από τους παραταγμένους στρατιώτες και να δέχεται τις μαστιγιές. Το αίμα έτρεχε απ' όλο του το σώμα, μα εκείνος προχωρούσε αλύγιστος με το βαρύ χωριάτικο βήμα. Στον τελευταίο στρατιώτη στάθηκε· έβγαλε από τα δόντια του το πράσινο χορτάρι και του τό 'δειξε: «Πάρ' το, του 'πε, να με θυμάσαι, κοίταξε, μήτε το δάγκασα.»"

Ν. Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Ρουσσία

Το κείμενο αυτό είναι μια πρώιμη τοποθέτηση για τον πολυσυζητημένο κομμουνιστή Ιωσήφ Στάλιν.

1. Ο Στάλιν είναι ο φόβος και ο τρόμος των καπιταλιστών, των ιμπεριαλιστών και των φασιστών. Ο δρόμος που ακολούθησε και πρότεινε, ήταν θριαμβευτικά νικηφόρος απέναντι σε όλους αυτούς. Μάλιστα, γνωρίζουν πολύ καλά πως τους ήταν και θα τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθούν στον Στάλιν και στην πολιτκή του. Είναι μία πολιτική συμπαγής, δυναμική, αποφασιστική, μια πολιτική ισοπεδωτική απέναντι σε κάθε εχθρό της εργατικής τάξης. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η αυστηρή πειθαρχία και η σκληρότητα που επιδείκνυε προς τους αντιπάλους της Σοβιετικής Ένωσης (ντόπιους και ξένους), καθιστούσαν πραγματικά τολμηρή ακόμη και την σκέψη για επίθεση εναντίον του. Και κάθε τέτοια απόπειρα κατέληγε σε ήττα.

2. Οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση σε μια σχεδόν ανεπανάληπτη πορεία ανάπτυξης, που της επέτρεψε μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια να κάνει πρόοδο που τα ανταγωνιστικά της κράτη σημείωσαν πιθανόν σε εκατό χρόνια. Αυτό φυσικά είχε ως αποτέλεσμα να είναι καίρια προετοιμασμένη για την σφοδρή επίθεση που δέχτηκε από τη Ναζιστική Γερμανία. Παρά τις αρχικές δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Κόκκινος Στρατός, κατάφερε να ανακόψει την επέλαση των Γερμανών και, εν τέλει, να τους διαλύσει, κυνηγώντας τους ως το Βερολίνο και υψώνοντας στο Ράιχσταντ την κόκκινη σημαία. Παρά τα εικοσιοκτώ εκατομμύρια νεκρούς που η ΕΣΣΔ έδωσε για την "υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας" και παρά τις συγκλονιστικές καταστροφές που υπέστη σε όλους τους τομείς, κατάφερε μολις πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου να κάνει την πρώτη πετυχημένη πυρηνική δοκιμή, να ανοικοδομήσει πλήρως τη χώρα και δεκαέξι χρόνια μετά να στείλει τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα. Και όλα αυτά υπό την αυστηρή καθοδήγηση του Στάλιν.

3. Τα περίπου τριάντα χρόνια που ο Στάλιν ηγούνταν της ΕΣΣΔ, ήταν χρόνια που θεωρητικά χτιζόταν η μετάβαση από τον Σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό, δηλαδή μεταξύ άλλων ο περιορισμός της κρατικής παρέμβασης. Φυσικά δεν μπορούμε για κανένα λόγο να ισχυριστούμε ότι κάτι τέτοιο συνέβη, μάλιστα μπορούμε να πούμε πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο, το κράτος δηλαδή γινόταν όλο και πιο σκληρό. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι αυτή η σκληρότητα ήταν αναγκαία διότι αλλιώς το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν η πτώση του Σοσιαλισμού και η νίκη των αντιδραστικών δυνάμεων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ΕΣΣΔ του Στάλιν δεν απέτυχε να κάνει τη μετάβαση προς τον Κομμουνισμό, έστω να κάνει μερικά αξιόλογα βήματα. Ο Κομμουνισμός απαιτεί από το λαό να έχει μια ισχυρή συνείδηση αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης, κάτι που μάλλον στην ΕΣΣΔ δεν επετεύχθη σε επαρκή βαθμό. Ήδη στην τσαρική Ρωσσία, λόγω αφενός του αγροτικού της χαρακτήρα και αφετέρου της μη έλευσης του καπιταλισμού και του ανταγωνιστικού πνεύματος που κυρήττει, υπήρχε ένα κάποιο επίπεδο αλληλοστήριξης του λαού, το οποίο μάλλον δεν αυξήθηκε ιδιαίτερα με την έλευση του Σοσιαλισμού. Οι αλλαγές που έγιναν στις συνειδήσεις των ανθρώπων ήταν αμελητέες, ενώ το βάρος δόθηκε στην δημιουργία αθρώπων-οπαδών του Σοσιαλισμού (χωρίς κριτική σκέψη) και στην σκληρή καταστολή των διαφωνούντων.

4. Συμπερασματικά, καλούμαστε να αναρωτηθούμε τί θέλουμε από τη ζωή μας. Αν το ζητούμενο είναι "απλώς" η ανατροπή του καπιταλισμού και η αναχαίτιση του ιμπεριαλισμού, τότε ναι, ο δρόμος του Στάλιν είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος. Με άμεση συνέπεια όμως, ότι θα μιλάμε για μια κοινωνία που δεν θέλει να σκέφτεσαι και που η θέση του καθενός εντός της καθορίζεται από το επίπεδο της αφοσίωσης στο Κόμμα, ή ακόμη χειρότερα, στον αρχηγό του. Δεν πρέπει να προβληματίζεσαι και κυρίως δεν πρέπει να αμφισβητείς. Έχεις γλιτώσει όμως από την πείνα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο και αρκετά ακόμη, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο. Προσωπικά, μιας και ακόμη επιλέγω την ελευθερία και την επιθυμία έναντι της ασφάλειας, δεν θα έβρισκα χώρο σε μια τέτοια κοινωνία. Προτιμώ μια κοινωνία ελέυθερων και ανεξάρτητων ανθρώπων, που θα συνεργάζονται για να λύσουν τα προβλήματά τους και θα εκτιμούν τόσο την απλότητα της ζωής, όσο και την ελευθερία τους. Τώρα, το πως θα φτάσουμε εκεί είναι άλλο θέμα. Πάντως πέρα από το από που θέλουμε να φύγουμε, οφείλουμε να κοιτάμε και προς τα που θέλουμε να πάμε. Κλείνω με τα λόγια του Ουκρανού αναρχικού Νέστωρ Μάχνο: "Η υπευθυνότητα και η πειθαρχία δεν πρέπει να φοβίζουν τον επαναστάτη. Είναι οι ταξιδευτές σύντροφοι της πρακτικής του κοινωνικού αναρχισμού".

Μεσόγειος

Σίγουρα δεν είναι ποίηση και κουλτούρα. Δεν είναι όμορφα λόγια και ευφάνταστες ομοιοκαταληξίες. Είναι η προσπάθεια να ειπωθούν δυο πράγματα για την κόλαση και τη θάλασσα, και ίσως λυρικά να είναι πιο σαφή. Είναι μια προσωπική έκφραση τιμής στους ταπεινούς. Σεβασμού στους ανυπότακτους. Είναι όσα κράτησα από το πέλαγος όταν κατάλαβα πως δεν μας χωράει.

Το βιβλίο είναι άμεσα διαθέσιμο.

Για περισσότερα: σλίτζι

07

Η ψυχή των ψυχό ζει σε δρόμο μουντό

προχωρώ και εν χορώ ξαναλλάζω ουρανό
μέτρα τα λόγια σου όταν μιλάς για μένα, με νερό
πλύνε το στόμα σου καλά μην πάρω μπρος και τρελαθώ
και αν τρελαθώ και μου γυρίσει το μυαλό πρόσεξε λίγο

δεν έχω μάθει πούστη το κεφάλι μου να σκύβω
και έχω δίκιο όταν γίνομαι σκοτάδι που τα βάζει με τον ήλιο

η ψυχή μου ειναι ψυχόδραμα έξω απ'το γαμημένο σας πρόγραμμα
το 'κανα εσκεμένα το παιδί μέσα μου σκότωνα 

το καλοκαίρι συμβαίνει τις νύχτες

Κάθε όμορφη ιστορία θα έπρεπε ν’ αρχίζει με τη φράση: Ήταν ένα ζεστό βράδυ Ιουλίου.

Μανθρασπέντα

Το καλοκαίρι συμβαίνει τις νύχτες,

Τη νύχτα στην Πανόρμου, σε ένα μικρό μπαλκόνι που ίσα-ίσα χώραγε έξι άτομα. Στον αποχαιρετισμό κάποιου που έφευγε από την Αθήνα, που δεν τον ξέραμε καν καλά, αλλά και κείνος δεν ήξερε και πολλούς ακόμη. Με όσα ποτά του είχαν απομείνει στο σπίτι και με όσα κρέατα είχε αγόρασει για να μας κεράσει με τα τελευταία λεφτά του.

Στο Galaxy στο Σύνταγμα, στον τρίτο αγώνα της Αργεντινής για το Μουντιάλ. Αφού δεν θα το δώ με παρέα ας το δώ κάπου ωραία. Παγωμένη μπύρα στην άκρη του μπαρ και μια μικρή παλιά τηλεόραση χωρίς ήχο. Κακό παιχνίδι με την Αργεντινή να παίρνει τελευταία στιγμή τη νίκη και τον Μαραντόνα να υψώνει κωλοδάχτυλα στο νικητήριο γκολ.

Τη βδομάδα του δεκαπεντάυγουστου, που λίγοι είχανε μείνει στην πόλη και τα βράδια μαζεύονταν έξω από το Μουσείο και παίζανε μπάλα με τους Σύριους και τους Ιρανούς. Με κερκίδα τις τρελές γιαγιάδες με τα ραδιοφωνάκια, μερικούς μισοκοιμισμένους χρήστες και τη διμοιρία των ΜΑΤ στη γωνία.

Την τελευταία νύχτα στη Δονούσα, στην άκρη της προβλήτας που λειτουργεί ως λιμάνι, εκεί όπου υπάρχει μόνο η θαλασσινή σκουριά και τίποτε περιττό. Ο φάρος, το κύμα και τα σκισμένα δίχτυα των ψαράδων.

Στην παραλία μέσα Σεπτέμβρη, το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμη. H Λιβανέζα που έπαιξε σάζι και τραγούδησε με φωνή βγαλμένη απ' την Ανατολή. Δεν μίλαγε κανείς και οι πιο πολλοί ξαπλώσανε νωρίς. Τότε την κατάλαβα που ήρθε και έκατσε δίπλα μου, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ. Το πρωί που ξύπνησα με κοιτούσε στα μάτια.

Aντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είν' ο ίδιος ο λαός

Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα

ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε

κι η ομορφιά του ανθρώπου.

(Γ. Ρίτσος)

Ανεξάρτητα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα αποτελέσματά τους, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε πολιτικές αλλαγές και εξελίξεις, ό,τι κι αν συμβεί, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του λαού, το πιο τίμιο και μαχητικό, που επιμένει να αντιστέκεται. Που εργάζεται για έναν κόσμο "στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων". Πλάι σε όσους παλεύουν "για μια στάλα αξιοπρέπεια".

Μιλάω για εκείνο το τμήμα του λαού, που τιμά τους ταπεινούς, που υπερασπίζεται τον αδικημένο, που σέβεται το διαφορετικό, που εκτιμά τον κόπο κάθε ανθρώπου, που αγωνίζεται για Ελευθερία. Που δεν είναι άγιο, που έχει αδυναμίες και κάνει λάθη, μα τα διορθώνει και προχωρά και μαζί του παρασέρνει όλη την κοινωνία. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που ποτέ δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον διπλανό τους, που διαφυλάσσουν την συντροφικότητα, τη συμπόνια, τη συλλογική ζωή.

Το τμήμα αυτό του λαού, ακόμη κι αν δεν είναι πλειοψηφικό, ακόμη κι αν δεν γίνει ποτέ πλειοψηφικό, παραμένει το πιο ενεργό, το πιο δραστήριο, το πιο προωθητικό. Είναι αυτό το τμήμα, που γέννησε το Βάρναλη, το Ρίτσο και τον Αναγνωστάκη, τον Θ. Αγγελόπουλο και τον Κατράκη. Είναι αυτό το τμήμα, που από τις τάξεις του βγήκαν οι νεκροί των μεγάλων απεργιών του '36 στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής και οι 300 της Κοκκινιάς, οι μαυροσκούφηδες του Άρη που απελευθερώσανε τον τόπο από τους Ναζί, οι φοιτητές που πέσανε μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου, ο Αλέξανδρος Παναγούλης και όσοι βασανίστηκαν στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, ο Νίκος Τεμπονέρας και οι χιλιάδες μαθητές που κράτησαν την παιδεία μας δημόσια, ο Παύλος Φύσσας και οι αλύγιστοι αντιφασίστες που στείλανε τους Χρυσαυγίτες πίσω στα σκουπίδια της ιστορίας.

Αυτό λοιπόν το τμήμα του λαού, το πιθανώς μη πλειοψηφικό μα διόλου ασήμαντο αριθμητικά, είναι που καλούμαστε να υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Είναι ο ανθός αυτής της κοινωνίας, το καντήλι ενός δίκαιου και ισότιμου κόσμου, η εγγύηση πως η εκμετάλλευση, ο κανιβαλισμός, ο δυτικός μεταμοντερνισμός, η καταπίεση και ο εκφυλισμός κάθε αξίας χάριν του κέρδους δεν θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά.

Είναι χρέος μας το λαικό αυτό κομμάτι, του οποίου και αποτελούμε μέρος, να ενισχυθεί, να διευρυνθεί και να δραστηριοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Γιατί αν υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας πιο δραστήριο από εμάς, αυτό είναι αναμφίβολα η αστική τάξη, η οποία ξέρει πολύ καλά να προστατεύει τα συμφέροντά της. Η κατάσταση θα αρχίσει να μετασχηματίζεται υπέρ μας, όταν η δική μας κινητικότητα και δράση ξεπεράσει την αντίστοιχη των αστών.

Το μέλλον δεν προδιαγράφεται καθόλου ευοίωνο. Ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά παρελαύνουν σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουμε όμως την επιλογή της παραίτησης. Πρέπει να αναλύσουμε νηφάλια τη συγκυρία, να κάνουμε τους αναγκαίους ελιγμούς, να συγκροτήσουμε το στρατόπεδό μας, να αναβαθμιστούμε οργανωτικά. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το τίμιο και μαχητικό κομμάτι του λαού ως το τέλος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ.

Γιατί το κομμάτι αυτό είναι ο κόσμος μας, γιατί εντός του και μόνο εντός του φανταζόμαστε τη ζωή μας, η οποια δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένη και υποταγμένη, παρά μόνο περήφανη και συλλογική.

τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

«Η Ενωση είναι κάτι παραπάνω απο διαφυγή απο τη πραγματικότητα. Αποτελεί μια σφριγηλή προσφυγική γροθιά στο στομάχι του αστικού αθλητικού κατεστημένου».

Δεν υπάρχει καθολική εικόνα για την ΑΕΚ. Δεν είναι ενιαία και παρά τα μερικά κοινά, κάποιες οπτικές έρχονται σε πλήρη κόντρα.

Μεταξύ άλλων, ΑΕΚ είναι και ένας πατέρας που βαράει τη γυναίκα του άμα χάσει η ομάδα, ΑΕΚ είναι και οι πρόεδροι με τα μαφιοζιλίκια, ΑΕΚ είναι και ο ξερός επαγγελματισμός που αναζητά παίκτες-ρομπότ, ΑΕΚ είναι και οι παίκτες που θα πουλήσουν την ομάδα για λίγα χρήματα παραπάνω, ΑΕΚ είναι και μερικά όχι και τόσο καλά παιδιά στην κερκίδα, ΑΕΚ είναι και αυτοί που τραβάνε όλο σέλφι μες το γήπεδο και ΑΕΚ είναι και τα μεγάφωνα που παίζουν διαφημίσεις από τράπεζες στο ημίχρονο.

Όμως δεν είναι μόνο αυτά η ΑΕΚ.

ΑΕΚ είναι το μπρελόκ που είναι πάντα στην τσέπη
ΑΕΚ είναι τα λεφτά που βάζεις κάθε βδομάδα στην άκρη για να πάρεις τη φετινή μπλε φανέλα με το γιακά
ΑΕΚ είναι το καταφύγιο για παίκτες καταραμμένους που μόλις πατήσουν στη Φιλαδέλφεια γίνονται μάγοι (Αραούχο, Λιβάγια) και σκύλοι (Βράνιες)
ΑΕΚ είναι οι παίκτες του μπάσκετ από τις ακαδημίες που φτάσανε να παίζουν Ευρώπη
ΑΕΚ είναι οι τριάντα οπαδοί που πήγαν και προστάτεψαν τους ποδοσφαιριστές από τους μπράβους στο ματς με το Αιγάλεω στη Γ' Εθνική
ΑΕΚ είναι οι μάγκες του χάντμπολ που δώσανε κουράγιο τα δύσκολα χρόνια
ΑΕΚ είναι ο Βαγγέλης Χατζής που προπονεί την ομάδα πυγμαχίας κι ας του λείπει ένα χέρι
ΑΕΚ είναι οι παππούδες που κλαίνε σε κάθε γκολ
ΑΕΚ είναι ο Αλεξέι
ΑΕΚ είναι η αντιφασιστική συγκέντρωση που οργάνωσε το Μαρκόπουλο
ΑΕΚ είναι οι πενηντάρηδες εργάτες που πια πιστεύουν μόνο στην ΑΕΚ
ΑΕΚ είναι τα "παιδιά στη φυλακή, που βγάζουν το κασκόλ τους και κάνουν προσευχή"

Πολλά πράγματα είναι η ΑΕΚ, όμως εγώ σε αυτά επιλέγω να δώσω το βάρος. Υπάρχουν βέβαια και τα πιο πάνω, καθώς και άλλα πιο ουδέτερα και αδιάφορα. Περπατάω στο δικό μου ατομικό μονοπάτι που λέγεται ΑΕΚ, μέσα στο δάσος της συλλογικής ταυτότητας, που επίσης λέγεται ΑΕΚ. Καθέναν τον κρίνω από το τί άνθρωπος είναι· αν είναι εντάξει και τύχει κιόλας να είναι και ΑΕΚ, τότε είμαστε πιο κοντά, έστω λίγο.

ΑΕΚ ΜΑΝΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

κτίστης

Σα τον άγριο βράχο, σα το πιστό σκυλί. Με την υπόθεση χαραγμένη στην ψυχή, κάθε πράξη σεμνή, κάθε βήμα στέρεο. Η μνήμη των αγίων επιτάσσει την πράξη, ο πόνος στη γειτονιά σφυρηλατεί τη σκέψη. Κι έτυχε ένα βράδυ σε κάποιο συνοικιακό καφενείο να του διηγηθούν τις πιο μεγάλες ιστορίες, και κάθε ύπνος έχει δάκρυα κι όνειρα και κάθε πρωί τα χείλη του γελούνε. Φυλά μια γωνιά και τη φροντίζει, προσμένει αυτή την κοπελιά που 'χει τα χίλια δαχτυλίδια. Μεθοδικά και ταπεινά εργάζεται, του ήλιου τη χάρη να σώσει αν μπορεί. Σα στάλες στην αυλή, σαν το πιστό σκυλί. Και μαζί με εκατοντάδες ακόμη κτίστες, θα αναστηλώσουν, ξανά, τον Κομμουνισμό.

εμείς οι λίγοι και καλοί

Είμαστε 'μεις

που σε μια γωνιά της παλάμης μας κρατάμε τη σπίθα

κι έρχονται νύχτες μεγάλες που την πετάμε στον αέρα να γίνει πυρκαγιά

να φωτίσει τον κόσμο που ψάχνει μια άκρη

να κάψει αυτά που την ψυχή μας καίνε

κι ύστερα την φυλάμε ξανά στην παλάμη και προσμένουμε.

Είμαστε 'μεις

που οργανώσαμε μια τρελή γιορτή

μια γιορτή που θα γύριζε ανάποδα τον κόσμο όσων ερχόνταν

προσμέναμε -με τη σπίθα στην παλάμη- στου θεάτρου την τελευταία σειρά

κι όλο περνούσε η ώρα και 'μεις ακίνητοι στη θέση μας με πίστη

μα δεν ήρθε κανείς στη γιορτή μας, ούτε ένας

κάτσαμε μόνοι μας στο θέατρο ως το τέλος

πληρώσαμε το ενοίκιο και φύγαμε γελαστοί

να προετοιμάσουμε την επόμενη γιορτή.

Ένα πρωί στην αυλή μας

ήρθε μια κοπελιά· σ' ένα χρόνο θα τέλειωνε το Λύκειο

είπε να μείνει μαζί μας γιατί τη χτύπαγε ο πατέρας της

είχε μάθει για μας απ' την αφίσα της γιορτής

κι έκατσε δέκα χρόνια εκεί, στο ερειπωμένο νεοκλασσικό

ξύπναγε πρώτη κάθε αυγή

έπεφτε τελευταία τις νύχτες

και τα Σάββατα πήγαινε στις φυλακές τσιγάρα, ψωμί και βιβλία.

Είμαστε 'μεις

που με την ύπαρξή μας όλη χτυπάμε την εξουσία

που υμνούμε τον ήλιο κι ερωτευόμαστε στα υπόγεια

που αφήνουμε τις πόρτες μας ορθάνοιχτες

για όποιον τ' αποφασίσει να φτύσει τους φόβους του

και δεν μισούμε τους ήσυχους

αυτοί μας μισούν γιατί στα κορμιά μας αντικρίζουν την ήττα τους.

Είμαστε 'μεις

που στου χάρου τα δόντια γελάμε

το σώμα μας παλμός της καρδιάς μας

οι ρόδες κυλάνε κι οι δρόμοι όλο αλλάζουν

στον ύπνο των κυρίαρχων φυτεύουμε τον τρόμο

τα οράματά μας χάλασμα στο γύρισμα των κύκλων

πολλά μπορείς να πεις για μας

μα όχι πως ηρεμούμε.

Είμαστε 'μεις

εμείς οι λίγοι και καλοί

μια ηλιαχτίδα στον ολόγκριζο ουρανό

και τ' ότι παντού γύρω μας έχει σύννεφα, τα πιο πολλά πηχτά

δε σημαίνει ότι η ηλιαχτίδα δεν είναι ηλιαχτίδα.

νήμα

Σε αυτόν τον τόπο οι νεκροί και οι φυλακισμένοι του ταξικού πολέμου που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και πέθαναν για τις επόμενες γενιές είναι χιλιάδες. Εμείς ως αναρχικοί, έχοντας βιώσει φυλακίσεις και δολοφονίες αγωνιστών δεν θα αφήσουμε το ιστορικό νήμα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου να κοπεί ποτέ. Δεν χύθηκε τόσο αίμα για να ορίζουν και να ρημάζουν τις ζωές μας οι η ντόπια άρχουσα τάξη, οι τροϊκανοί φίλοι τους και οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Δεν θα αφήσουμε τις γειτονιές μας να γίνουν μια έρημος φτώχειας, κρατικής τρομοκρατίας και αλληλοσπαραγμού των από κάτω.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

*από την 1η ανακοίνωση του αντιφασιστικού-αντιεξουσιαστικού στεκιού Δίστομο

ποιός δοξάζει τ' απρόβλεπτο κύμα;

Αυτή ΄ναι η Ελλάδα: θάλασσα και πέτρα και ήλιος. Κάθε βήμα στο χώμα έχει το βάρος των ανταρτών μας, τις πληγές που αφήναν τ' αλέτρια στα χέρια, τον πόνο των ανθρώπων μας, μα και πόσα καλοκαίρια. Κάθε ματιά στον ουρανό γαλάζια λαχτάρα, σα το κρασί που τρυγάται απ' τα αμπέλια, σα το πρώτο που φτάνει χελιδόνι, σα του Καζαντζάκη ευαγγέλια. Έλληνες, Ρωμιοί ή Χριστιανοί, κόρη του πελάγους κι οργή του Ποσειδώνα, "ελευθερία ή θάνατος" για τούτο χύνανε το αίμα, σε Μεσολόγγι, Βιάννο, Γράμμο και Ελικώνα. Σε μια γωνιά όσα κρατάνε τον τόπο, τ' ανήμερα ορεινά σκυλιά, οι στίχοι που γραφτήκανε στα ξερονήσια, και κάθε αυγή η καλημέρα του ψαρά. Η λύρα ακούγεται από κάποιον οντά, ο ήλιος λάμπει και μέσα απ' τα μπαλκόνια, σ' όσους υμνούν το θάνατο ανάχωμα πιστά, έτσι τιμάμε εμείς τα περασμένα χρόνια. Τυρί αλμυρό και κόκκινο κρασί, ραδιόφωνο να σιγοπαίζει στη γωνία, έξω ομίχλη και το τζάκι σιγοκαίει, λόγια κοφτά καμία φλυαρία.

Λιτή μας δίδαξε η μάνα τη ζωή.

Άγονοι βράχοι, απάτητα βουνά, πλαγιές, αετοί και ξωκλήσσια.

βήμα 1

Το κύριο και το ουσιώδες είναι απέναντι στον ατομικισμό να υψώσουμε την κοινότητα. Eίναι η βάση για την επικράτηση των συμφερόντων του λαού, για την ατομική και τη συλλογική απελευθέρωση, για την κοινωνική δικαιοσύνη.

Να μην αναφερόμαστε μονάχα σε κάποιο αόριστο μέλλον της κοινοκτημοσύνης, της συνεργασίας στην παραγωγή, της αυτοδιοίκησης και της ανεξαρτησίας κάθε λαού. Αυτός είναι ο τελικός στόχος, μέχρι τότε όμως υπάρχουν οι πραγματικές ζωές των καταπιεσμένων από τον καπιταλισμό, μαζί κι οι δικές μας. Να βρούμε τα πεδία της ρεαλιστικής πολιτικής που θα μας βοηθήσουν να στήσουμε αναχώματα στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και του φασισμού. Αντικρίζοντας την πραγματικότητα ώριμα και αντικειμενικά, χωρίς να την προσαρμόζουμε στα ιδεολογικά μας μέτρα, να υπερασπιστούμε οργανωμένα τη λαϊκή θέληση, να χτίσουμε τις δικές μας κοινότητες και να δημιουργήσουμε τις δικές μας ελεύθερες δομές. Στηρίζουμε την ευρύτερή μας οικογένεια, δηλαδή τα τίμια και υγιή κομμάτια του λαού και όλοι μαζί αγωνιζόμαστε για να σταματήσει κάθε εξωτερική επιβολή πάνω της, άρα και πάνω μας.

Ενώ ο ατομικισμός και η λατρεία της πρόκλησης, ο μεταμοντερνισμός και ο εναλλακτισμός, δηλαδή με λίγα λόγια ο νεοφιλελευθερισμός, εισβάλουν στα αναπρεπτικά κινήματα, μερικοί, ίσως λίγοι, επιλέγουν τον στέρεο δρόμο της προσήλωσης στα συμφέροντα του λαού και του αγώνα για ελευθερία. Του πραγματικού αγώνα για ελευθερία, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς αντιδραστικά τσιτάτα, χωρίς ιδεολογική καθαρότητα, αλλά με πράξεις και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Γιατί ειλικρινής αγώνας για ελευθερία, σημαίνει καταρχήν αγώνας για την απελευθέρωση του λαού από το κεφάλαιο και το κράτος του. Με τα αναγκαία ρίσκα που αυτό προϋποθέτει, με κατάρτιση επιστημονικών προγραμμάτων, με δημιουργία προτάσεων, με βαθιά ανάλυση των χαρακτηριστικών του εχθρού, με καθημερινή δουλειά έρευνας και προπαγάνδισης. Όποιος επιθυμεί να συμβάλει στη ρίζα του αγώνα, που πρώτιστα αποτελεί αγωνα για ζωή, γνωρίζει πως ο δρόμος που του ταιριάζει είναι αυτός της προσήλωσης και της υπομονής.