ни шагу назад

Ο Κόκκινος Στρατός έσωσε την ανθρωπότητα από θανατηφόρο κίνδυνο. Δε θα αμαυρώσω αυτή τη στιγμή με τις εικόνες των φασιστικών ανοσιουργημάτων. Δε θα ξεχάσουμε όσα περάσαμε. Φυλάει σκοπιά, προστατεύοντας το μέλλον, ο στρατιώτης του Στάλινγκραντ... Σαν αρουραίοι τρύπωναν οι τελευταίοι Γερμανοί φασίστες στους υπόγειους διαδρόμους του Βερολίνου, στις χαραμάδες, στους σωλήνες.

Τέσσερα χρόνια οι αγρότες και οι μεταλλεργάτες, οι οικοδόμοι και οι αγρονόμοι, οι μεταλλωρύχοι και οι δάσκαλοι, οι ξυλοκόποι και οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες και οι φοιτητές, άνθρωποι ερωτευμένοι με την ειρηνική δουλειά, πολέμησαν ηρωικά κατά των αρπακτικών κατακτητών. Στη χώρα μας εισέβαλε ο πιο δυνατός στρατός του κόσμου. Θυμόμαστε εκείνο το καλοκαίρι, την κλαγγή των εχθρικών τανκ και το κλάμα των χωριάτικων κάρων, τους δρόμους του Σμολένσκ, το αίμα των παιδιών, τον όρκο: Βαστάμε!

Δεν σώσαμε μόνο την Πατρίδα μας, σώσαμε την πανανθρώπινη κουλτούρα, τις αρχαίες πέτρες της Ευρώπης, τους βιοπαλαιστές της, τα μουσεία της, τα βιβλία της. Αν η Αγγλία γεννήσει νέο Σαίξπηρ, αν υπάρξουν στη Γαλλία νέοι εγκυκλοπαιδιστές, αν δώσουμε στην ανθρωπότητα έναν νέο Τολστόι, τότε αυτό θα γίνει επειδή οι στρατιώτες της ελευθερίας περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα και πάνω από την πόλη του σκότους ύψωσαν τη σημαία της ελευθερίας, της αδελφοσύνης, του φωτός.

Εμοιαζε να μην υπήρχαν όρια σε αυτή τη νύχτα που σκέπασε τον κόσμο. Αλλά όρια υπήρχαν - η σοβιετική συνείδηση. Ποιος δάμασε τους φασίστες που αποτέφρωσαν βιβλία; Οι τυπογράφοι της Μόσχας και του Λένινγκραντ. Ποιος νίκησε τους δολοφόνους παιδιών; Οι Σιβηριανοί και οι Λευκορώσοι, χτίζοντας παιδικούς σταθμούς. Ποιος γκρέμισε το φασισμό; Ο λαός που κηρύττει την αδελφοσύνη, την ειρηνική δουλειά, την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων.

Όλοι οι λαοί θα βρουν μια θέση κάτω από τον ήλιο. Θα ζήσει και ο γερμανικός λαός, καθαρισμένος από τη φασιστική αισχρότητα. Αλλά δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει στη γη μέρος για τους φασίστες: είναι ο όρκος μας, ο όρκος των νικητών. Οι ελεύθεροι άνθρωποι δε θέλουμε να υποδουλώσουμε κανέναν. Θέλουμε άλλο: να κάψουμε την απαίσια μάστιγα, να σώσουμε τα παιδιά από την επιστροφή της καφετιάς πανούκλας ..

Σύντομα θα αγκαλιάσουν οι σύζυγοι τις συζύγους, οι γιοι τις μάνες. Θα πρασινίσουν οι πεδιάδες στο Πονάρ, στο Κορσούν, στο Μιγκ, εκεί που έρευσε το αίμα και έκαιγε η φωτιά. Είναι δύσκολο να βρεθούν λόγια για να μιλήσεις για τέτοια ευτυχία.

*αποσπάσματα από το κείμενο Το πρωινό της Ειρήνης, του Ιλιά Ερενμπουργκ