Η φετινή 17 Νοέμβρη αποτέλεσε μια μέρα πολύ σημαντική, τόσο σε επίπεδο συμβολισμών, όσο και σε επίπεδο διακυβεύματος. Για πρώτη φορά έπειτα από τις 21-4-1967 και τις 17-11-1973, το κράτος απαγόρευσε όλες τις συναθροίσεις, σε όλη την χώρα. Το κίνημα είχε να αντιμετωπίσει μία κατάσταση όπου από την μία όφειλε να απαντήσει πολιτικά και πρακτικά σε αυτές τις χουντικής έμπνευσης απαγορεύσεις (που βέβαια δεν αποτελούν παρά τμήμα της αστικής δημοκρατίας) και, από την άλλη, να το κάνει αυτό μέσα σε ένα πολύ ασφυκτικό περιβάλλον, σε ελάχιστο χρόνο και με πρωτοφανή αστυνομοκρατία.
Ο αναρχικός χώρος, πέρα από μερικές εξαιρέσεις σε ορισμένες πόλεις της επαρχίας, δεν κατάφερε να σπάσει την απαγόρευση. Σε μια από τις σημαντικότερες μέρες εδώ και χρόνια για τον δρόμο, έδειξε μια φανερή αδυναμία να οργανώσει τον κόσμο του, να αιφνιδιάσει, να κατακτήσει την παρουσία του στον δρόμο. Στην Αθήνα ειδικά (όπου άλλωστε ήταν η "μητέρα" των μαχών λόγω και της φυσικής παρουσίας του Πολυτεχνείου), ενώ υπήρχαν αρκετά καλέσματα για συγκέντρωση στις 14.00 στην πλατεία Κλαυθμώνος, όχι μόνο δεν έγινε η συγκέντρωση, μα δεν έγινε κάν ούτε κάποια αξιόλογη προσυγκέντρωση σε άλλο (μη-ανακοινωμένο ίσως) σημείο, ούτε μία έμπρακτη και με ελπίδες προσπάθεια έστω να προσεγγιστεί η Κλαυθμώνος μαζικά. Μόνη εξαίρεση η συγκέντρωση στον Βύρωνα. Το αποτέλεσμα είναι μία ξεκάθαρη πολιτική ήττα σε μία τόσο σημαντική μέρα και σε αυτό δεν χωράνε δικαιολογίες. Όσον αφορά τις πορείες σε γειτονιές και τις επιθέσεις σε ΑΤ που έγιναν το βράδυ, θα σχολιάσουμε παρακάτω, μιας και δεν πιστώνονται κατά κύριο λόγο στις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αναρχίας, αλλά σε μια αυθόρμητη λαϊκή εξεγερτικότητα και πρωτοβουλία.
Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή δήλωνε χωρίς περιστροφές και μισόλογα (όπως άλλες φορές) ότι η απαγόρευση αποτελεί ακραία αυταρχικό μέτρο και θα σπάσει στην πράξη. Και το έκανε. Τόσο με την πρωινή συγκέντρωση στην πρεσβεία, όσο ακόμη περισσότερο και με την μεγάλη μεσημεριανή στα Προπύλαια, όπου κυριολεκτικά με ακρίβεια λεπτού γέμισε όλος ο δρόμος με μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, με εντυπωσιακή μάλιστα τήρηση των μέτρων υγειονομικής αυτοπροστασίας. Να αναφέρουμε κιόλας ότι σε κάθε πόλη της Ελλάδας και σχεδόν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας οργάνωσε δράσεις όπως πορείες, μοτοπορείες, παρεμβάσεις κ.α. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, μέσα από τις νόμιμες παρεμβάσεις (Βουλή, κανάλια, πλατιά συλλογή υπογραφών) σήκωσε το θέμα της απαγόρευσης πολύ ψηλά και δεν δίστασε να το συνεχίσει και με τις παράνομες παρεμβάσεις, όπως είχαν χαρακτηριστεί όλες οι συναθροίσεις εκείνη την μέρα. Κι όλα αυτά μάλιστα με τρομερή ακρίβεια και χαρακτηριστική άνεση. Απέδειξε λοιπόν, ότι στην κρίσιμη ώρα ήταν εκεί, με μια διάθεση ιδιαίτερα μαχητική και μη-διαπραγματεύσιμη και ταυτόχρονα με μια οργάνωση που ήταν αυτό που πρέπει να είναι πάντα η οργάνωση· αποτελεσματική. Η επιτυχία του ΚΚΕ (όπως και η αποτυχία της Αναρχίας), δεν ούτε ήρθαν τυχαία ούτε εξαιτίας κάποιων "πεφωτισμένων" (ή αντίστοιχα ανίκανων) στελεχών, βασίστηκαν καθαρά στα δομικά χαρακτηριστικά της κάθε ιδεολογίας και στο πώς αυτή μεταφέρεται σε πολιτική δράση.
Όσο κι αν πολλοί δεν συμπαθούν το ΚΚΕ για αρκετούς και σημαντικούς λόγους, οφείλουμε τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε την ικανότητά του να αναμετράται στα ίσια με το κράτος και να βγαίνει και νικητής, σε μια μέρα μάλιστα που το κράτος ποθούσε διακαώς την καθολική του επικράτηση. Και να αναγνωρίσουμε επίσης και την τεράστια πολιτική ήττα της Αναρχίας, που προκύπτει από την αδυναμία της να σπάσει την απαγόρευση σε μια τόσο κρίσιμη ημέρα. Δεν χωράνε δικαιολογίες ότι ΘΑ οργανωθούμε, ότι ΘΑ ριζοσπαστικοποιήσουμε κόσμο και ΘΑ δυναμώσουμε το κίνημα, ότι ΘΑ φανούμε την κρίσιμη ώρα. Η κρίσιμη ώρα πέρασε και δεν είμασταν εκεί. Κι άλλες κρίσιμες ώρες θα έρθουν, δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη ότι θα μας βρουν πιο ισχυρούς· αντιθέτως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι θα μας βρουν ακόμη πιο ανέτοιμους.
Τέλος, πράγματι το μόνο που αφήνει μια ελπίδα και κάπως σώζει την κατάσταση εκείνης της ημέρας (εκτός από το ΚΚΕ), είναι η αυθόρμητη λαϊκή εξεγερτικότητα και πρωτοβουλία που αναφέραμε παραπάνω. Χύμα κόσμος σε αρκετές γειτονιές απάντησε στον αυταρχισμό του κράτους με πορείες/επιθέσεις, που σχεδόν με βεβαιότητα αποφασίστηκαν επί τόπου, στην συντριπτική πλειονότητά τους τουλάχιστον. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να πιστωθεί στις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αναρχίας, μιας και η αυθόρμητη αυτή εξεγερτικότητα υπήρχε και θα υπάρχει σε διάφορα σκόρπια τμήματα του λαού και θα συνεχίζει να εκφράζεται ανεξάρτητα από το τί θα κάνει η Αναρχία. Αυτό που πιθανώς μπορεί να έχει νόημα για τις οργανωμένες δυνάμεις με αντιεξουσιαστική κατεύθυνση, είναι να ριζοσπαστικοποιήσουν και να πολιτικοποιήσουν την λαϊκή αυτή εξεγερτικότητα, συμβάλλοντας στο να μετατραπεί το βίωμα σε σχέδιο και η οργή σε συνείδηση. Αναγνωρίζοντας τους φύσει μειοψηφικούς όρους της θέσης τους, την φύσει αδυναμία συμμετοχής στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, μα και την σημασία των μικρών στοχευμένων παρεμβάσεων προς την συκτρότηση ενός διακριτού και διάχυτου πόλου εντός του λαού και της εργατικής τάξης, ο οποίος υπερασπίζεται την άρνησή του να υπηρετήσει "χαρούμενα" τον καπιταλισμό καθώς και να αναπαράγει σχέσεις εξουσίας. Χωρίς ωστόσο να μπορεί να πάει πολύ πέρα από την ίδια την άρνηση καθαυτή, κάτι όμως όχι εντελώς ανούσιο, μιας και από μόνο του αποτελεί ένα από τα σημαντικά ανάχωματα στην επιχειρούμενη επιβολή της δυστοπίας.
