Δεν ξέρουμε αν ποτέ θα νικήσουμε οριστικά. Άλλωστε αυτό είναι σχετικό, αφού είναι απίθανο να εξαφανιστεί μέχρι και το τελευταίο ίχνος εξουσίας από την ανθρωπότητα, κι ακόμη κι αν αυτό συμβεί, ποτέ δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα επανεμφάνισής της. Εν τέλει, νικάμε κάθε φορά που μία εξουσία πεθαίνει και πεθαίνουμε κάθε φορά που αυτή απλώνεται και ριζώνει. Η ζωή είναι κίνηση, ο αγώνας διαρκής και δίχως τέλος -αρχίζοντας από μέσα και καταλήγοντας προς τα έξω, έτσι και η Αναρχία ανθίζει τις στιγμές που αρνούμαστε να υπηρετήσουμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη της συμμετοχής μας στην ιστορία.
Η ζωή είναι αφηρημένη, αλλά όσο λειτουργεί η καρδιά μας, ο εγκέφαλός μας, οι πνεύμονες, η σπλήνα -όλα σε μια σχεδόν τέλεια ισορροπία- εμείς μπορούμε να είμαστε εδώ, να γράφουμε και να σχολιάζουμε. Μετά δεν ξέρουμε τί γίνεται και κανείς ποτέ δεν μας πώς ήταν. Μάθαμε από μικρά ότι το σύμπαν είναι άπειρο, αλλά ποτέ δεν αντιληφθήκαμε την οριακά μηδενική μας σημασία εντός του, όπως και ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε το μεγαλείο και την απέραντη αξία της ύπαρξής μας μες στον εκάστοτε παροδικό μικρόκοσμο που δημιουργείται κάθε στιγμή εκεί που βρισκόμαστε. Σε χίλια χρόνια μάλλον δεν θα μας θυμάται κανείς, κι αν τύχει να συμβεί, τότε σε εκατό χιλιάδες χρόνια -μια απειροελάχιστη στιγμή της αιωνιότητας- είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρχει ίχνος μας επάνω στον πλανήτη.
Η μόνη ουσία είναι εδώ μπροστά μας, μες στην κάθε μέρα, που εμείς την αφήνουμε να περνάει χαμένη. Σε χίλια χρόνια κανείς δεν θα ξέρει ότι εχτές μπορεί να συμβάλλαμε να μειωθεί ο πόνος ενός ανθρώπου· όμως ο πόνος απαλύνθηκε και η ψυχή του ανθρώπου αλάφρυνε. Σε μερικούς μήνες, όταν θα μας έχει φάει η δουλειά και η καθημερινότητα, ίσως να μην θυμόμαστε καν τα συναισθήματα που νιώσαμε δυο-τρία φθινοπωρινά απογεύματα δίπλα στη θάλασσα· όμως τότε ίσως είχαμε βρει την αρμονία ακόμη κι αν δεν το γνωρίζαμε. Εν τέλει τίποτα από αυτά δεν θα μείνει στην ιστορία, αλλά ποιά ζωή είναι μάταιη όταν βρίσκεται ανάμεσα στην αναζήτηση της αρμονίας και στην συνεισφορά για την ελάττωση του πόνου;
Ο αναρχικός αγώνας δεν είναι καθήκον. Όποιος άνθρωπος σέβεται τον εαυτό του και παράλληλα δεν τον θεωρεί ανώτερο από μερικούς άλλους "άτυχους", είναι σαφές πως θα κατευθύνει συνεχώς την δράση του προς την εξάλειψη του κακού από τον κόσμο, το οποίο πιθανότατα ταυτίζεται με την εξουσία και τις ποικίλες αντανακλάσεις της. Ωστόσο, ένας κόσμος χωρίς πόνο θα ήταν αδιάφορος αν του έλειπε η ομορφιά. Μόνο η ομορφιά και η αρμονία κάνουν την ζωή μας ελκυστική ή και συναρπαστική. Μάλιστα, η ώρα για την ενεργή αναζήτησή τους, για την απόπειρα να εντοπιστούν και να βιωθούν με όλες μας τις αισθήσεις, δεν είναι η άφταστη στιγμή της εξαφάνισης και του τελευταίου ίχνους καταπίεσης απ' τον πλανήτη, είναι, αντίθετα, ακριβώς τώρα. Ταυτόχρονα.
