Aντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είν' ο ίδιος ο λαός

Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα

ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε

κι η ομορφιά του ανθρώπου.

(Γ. Ρίτσος)

Ανεξάρτητα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα αποτελέσματά τους, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε πολιτικές αλλαγές και εξελίξεις, ό,τι κι αν συμβεί, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του λαού, το πιο τίμιο και μαχητικό, που επιμένει να αντιστέκεται. Που εργάζεται για έναν κόσμο "στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων". Πλάι σε όσους παλεύουν "για μια στάλα αξιοπρέπεια".

Μιλάω για εκείνο το τμήμα του λαού, που τιμά τους ταπεινούς, που υπερασπίζεται τον αδικημένο, που σέβεται το διαφορετικό, που εκτιμά τον κόπο κάθε ανθρώπου, που αγωνίζεται για Ελευθερία. Που δεν είναι άγιο, που έχει αδυναμίες και κάνει λάθη, μα τα διορθώνει και προχωρά και μαζί του παρασέρνει όλη την κοινωνία. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που ποτέ δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον διπλανό τους, που διαφυλάσσουν την συντροφικότητα, τη συμπόνια, τη συλλογική ζωή.

Το τμήμα αυτό του λαού, ακόμη κι αν δεν είναι πλειοψηφικό, ακόμη κι αν δεν γίνει ποτέ πλειοψηφικό, παραμένει το πιο ενεργό, το πιο δραστήριο, το πιο προωθητικό. Είναι αυτό το τμήμα, που γέννησε το Βάρναλη, το Ρίτσο και τον Αναγνωστάκη, τον Θ. Αγγελόπουλο και τον Κατράκη. Είναι αυτό το τμήμα, που από τις τάξεις του βγήκαν οι νεκροί των μεγάλων απεργιών του '36 στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής και οι 300 της Κοκκινιάς, οι μαυροσκούφηδες του Άρη που απελευθερώσανε τον τόπο από τους Ναζί, οι φοιτητές που πέσανε μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου, ο Αλέξανδρος Παναγούλης και όσοι βασανίστηκαν στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, ο Νίκος Τεμπονέρας και οι χιλιάδες μαθητές που κράτησαν την παιδεία μας δημόσια, ο Παύλος Φύσσας και οι αλύγιστοι αντιφασίστες που στείλανε τους Χρυσαυγίτες πίσω στα σκουπίδια της ιστορίας.

Αυτό λοιπόν το τμήμα του λαού, το πιθανώς μη πλειοψηφικό μα διόλου ασήμαντο αριθμητικά, είναι που καλούμαστε να υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Είναι ο ανθός αυτής της κοινωνίας, το καντήλι ενός δίκαιου και ισότιμου κόσμου, η εγγύηση πως η εκμετάλλευση, ο κανιβαλισμός, ο δυτικός μεταμοντερνισμός, η καταπίεση και ο εκφυλισμός κάθε αξίας χάριν του κέρδους δεν θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά.

Είναι χρέος μας το λαικό αυτό κομμάτι, του οποίου και αποτελούμε μέρος, να ενισχυθεί, να διευρυνθεί και να δραστηριοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Γιατί αν υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας πιο δραστήριο από εμάς, αυτό είναι αναμφίβολα η αστική τάξη, η οποία ξέρει πολύ καλά να προστατεύει τα συμφέροντά της. Η κατάσταση θα αρχίσει να μετασχηματίζεται υπέρ μας, όταν η δική μας κινητικότητα και δράση ξεπεράσει την αντίστοιχη των αστών.

Το μέλλον δεν προδιαγράφεται καθόλου ευοίωνο. Ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά παρελαύνουν σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουμε όμως την επιλογή της παραίτησης. Πρέπει να αναλύσουμε νηφάλια τη συγκυρία, να κάνουμε τους αναγκαίους ελιγμούς, να συγκροτήσουμε το στρατόπεδό μας, να αναβαθμιστούμε οργανωτικά. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το τίμιο και μαχητικό κομμάτι του λαού ως το τέλος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ.

Γιατί το κομμάτι αυτό είναι ο κόσμος μας, γιατί εντός του και μόνο εντός του φανταζόμαστε τη ζωή μας, η οποια δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένη και υποταγμένη, παρά μόνο περήφανη και συλλογική.