Στάζουν οι στέγες από
τα χιόνια που λιώνουν ραγδαία. Μούσκεμα
τα πεζοδρόμια. Ρυάκια κατεβαίνουν από
τις ανηφοριές. Όλη η πόλη μουλιάζει μέσα
στον θρήνο της επιστροφής στην
κανονικότητα. Μια τρομερή προδοσία. Το
πέρασμα του λευκού γίγαντα μετατράπηκε
σε βρωμόνερα που καταλήγουν στους
υπονόμους. Τα γέλια κόπηκαν μαχαίρι.
Πλήθη σκυφτά κι αμίλητα. Έρμαια της
επόμενης επαναμάγευσης. Της επόμενης
θηριωδίας. Και της μεθεπόμενης. Και της
παραεπόμενης. Μέχρι να 'ρθει ο ανεξούσιος,
ο πιο ρομαντικός αιώνας, τότε που οι
άνθρωποι θα διαλύσουν όλα τα στερεότυπα
και θα αντικρύσουνε το μεγαλείο της
ζωης, τόσο στο χιόνι όσο και στον υπόνομο.
Αναδημοσίευση από Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
