Σήμερα πήγα στις εργατικές κατοικίες για φυλλάδια. Είναι μεγάλες πολυκατοικίες απλοϊκά χτισμένες, σαν άσπρα/γκρι κουτιά, με πολλά διαμερίσματα η καθεμία, με ασανσέρ που δεν λειτουργούν και με πόρτες το ακριβώς αντίθετο των "ασφαλείας". Είχα ξαναπάει το καλοκαίρι, αλλά σήμερα τις γύρισα καλύτερα. Τη διαφορά με άλλες πιο μεγαλοαστικές γειτονιές τη βλέπεις αμέσως. Καταρχήν δεν σε κοιτούν όλοι σαν περιφερόμενο φάντασμα, ούτε σαν αξιολύπητο κακομοίρη. Σε κοιτούν ως έναν από αυτούς, σε χαιρετάνε, σου λένε από μόνοι τους να τους δώσεις καναδυό φυλλάδια παραπάνω για να τελειώνεις πιο γρήγορα.
Δεν ξέρω τι ποιότητας άνθρωποι είναι όσοι ζουν εκεί, αυτό που ξέρω όμως είναι πως το σημερινό μοίρασμα δεν ήταν αγγαρεία, ήταν περισσότερο περιπλάνηση και παρατήρηση με κάποια αφορμή. Κι αυτό γιατί ένιωθα την ατμόσφαιρα διαφορετική, ένιωθα πως αν με έβρισκαν κάτω αναίσθητο θα ερχόταν κάποιος να δει αν χρειάζομαι βοήθεια, αν είμαι καλά, πράγμα που σε πολλές γειτονιές δεν θα συνέβαινε.
Επίσης, σε πολλές πολυκατοικίες είχαν φτιάξει αυτοσχέδια σαλονάκια στην είσοδο. Δυο μικροί καναπέδες ντυμένοι με κουρέλια, ένα τραπέζι φθαρμένο και μερικές καρέκλες, επειδή προφανώς σημασία δεν έχει η λάμψη του υφάσματος, δεν έχει η ποιότητα του ξύλου, αλλά η ιστορία που κουβαλάνε. Στα κουρέλια στις εισόδους των εργατικών υπάρχει περισσότερη ζωή, λιγότερο ψέμα, περισσότερος πόνος αλλά και πιο καθαρές ψυχές απ' ότι στους μαύρους δερμάτινους γυαλιστερούς καναπέδες στα πολυτελή σαλόνια των διαλυμένων προσωπικοτήτων. Φυσικά και μες τις εργατικές ζούνε μαλάκες μεγάλοι και αντίστοιχα όποιος έχει πέντε χιλιάδες να δώσει για καναπέ δεν είναι απαραίτητα βλάκας, η γενική ιδέα όμως είναι αυτή.
Δεν ξέρω τι ποιότητας άνθρωποι είναι όσοι ζουν εκεί, αυτό που ξέρω όμως είναι πως το σημερινό μοίρασμα δεν ήταν αγγαρεία, ήταν περισσότερο περιπλάνηση και παρατήρηση με κάποια αφορμή. Κι αυτό γιατί ένιωθα την ατμόσφαιρα διαφορετική, ένιωθα πως αν με έβρισκαν κάτω αναίσθητο θα ερχόταν κάποιος να δει αν χρειάζομαι βοήθεια, αν είμαι καλά, πράγμα που σε πολλές γειτονιές δεν θα συνέβαινε.
Κάπου εκεί κοντά είναι και ένα από τα καλύτερα μέρη στο Ηράκλειο, στην άκρη της γειτονιάς που έχει ένα άνοιγμα, θεωρητικά πλατεία, αλλά παρατημένο και με τα περισσότερα μαγαζιά (ή και όλα) που υπήρχαν να είναι κλειστά. Από κάτω βλέπεις όλη την πόλη μέχρι το λιμάνι, βλέπεις τους γερανανούς και τα εμπορικά, οι τοίχοι είναι γεμάτοι με συνθήματα του ΟΦΗ, τα πεζούλια εννοείται βρώμικα και μια υποτυπώδης παιδική χαρά που υπάρχει, βαριανασαίνει κι αυτή. Όποιος αμφισβητεί πως στην Ελλάδα υπάρχουνε φαβέλες, μπορεί να πάει εκεί, στην άκρη των εργατικών κατοικιών Αγίας Αικατερίνης στο Ηράκλειο.
