Αυτή ΄ναι η Ελλάδα: θάλασσα και πέτρα και ήλιος. Κάθε βήμα στο χώμα έχει το βάρος των ανταρτών μας, τις πληγές που αφήναν τ' αλέτρια στα χέρια, τον πόνο των ανθρώπων μας, μα και πόσα καλοκαίρια. Κάθε ματιά στον ουρανό γαλάζια λαχτάρα, σα το κρασί που τρυγάται απ' τα αμπέλια, σα το πρώτο που φτάνει χελιδόνι, σα του Καζαντζάκη ευαγγέλια. Έλληνες, Ρωμιοί ή Χριστιανοί, κόρη του πελάγους κι οργή του Ποσειδώνα, "ελευθερία ή θάνατος" για τούτο χύνανε το αίμα, σε Μεσολόγγι, Βιάννο, Γράμμο και Ελικώνα. Σε μια γωνιά όσα κρατάνε τον τόπο, τ' ανήμερα ορεινά σκυλιά, οι στίχοι που γραφτήκανε στα ξερονήσια, και κάθε αυγή η καλημέρα του ψαρά. Η λύρα ακούγεται από κάποιον οντά, ο ήλιος λάμπει και μέσα απ' τα μπαλκόνια, σ' όσους υμνούν το θάνατο ανάχωμα πιστά, έτσι τιμάμε εμείς τα περασμένα χρόνια. Τυρί αλμυρό και κόκκινο κρασί, ραδιόφωνο να σιγοπαίζει στη γωνία, έξω ομίχλη και το τζάκι σιγοκαίει, λόγια κοφτά καμία φλυαρία.
Λιτή μας δίδαξε η μάνα τη ζωή.
Άγονοι βράχοι, απάτητα βουνά, πλαγιές, αετοί και ξωκλήσσια.
