Η ψυχή του λαού είναι κόκκινη, στο βάθος της.
Κόκκινη από ένα πράγμα· από το αίμα των νεκρών που πέσανε στον αγώνα για την Ελευθερία. Από όσους χαρίσανε τη νιότη τους, με πλήρη συνείδηση, για να μη χαρίσουν την αξιοπρέπεια και τη λεβεντιά τους. Από αυτούς που ένα λέγανε, δέκα κάνανε. Από όλους εκείνους τους σεμνούς αγωνιστές, που παρά τον αβάσταχτο ψυχικό και σωματικό πόνο που βίωσαν, φτάσανε στα στερνά τους με το βλέμμα ψηλά, να πίνουνε κρασί σε ένα ταβερνάκι, παρέα με τους λίγους φίλους.
Η λαϊκή ψυχή, το ταπεινό κομμάτι του λαού, ξέρει να σιχαίνεται τους ρουφιάνους, τους κοτζαμπάσηδες, τους ταγματασφαλίτες. Ξέρει να τιμά την πρώτη της γραμμή, τους ήρωες του λαού, να αναγνωρίζει και να σέβεται.
Σημαία του λαού μας δεν είναι καμία πολιτική και καμία ιδεολογία.
Μόνη σημαία μας είναι το αίμα τους.
