Παραπεταμένοι στην άτιμη Ευρώπη που πεθαίνει, χωρίς ομορφιά και φιλία, η πιο περήφανη φυλή, εμείς οι Μεσογειακοί ζούμε πάντα μέσα στο ίδιο φως. (...) Κουβαλάμε όλοι μέσα μας το κάτεργό μας, τα εγκλήματα και τα ρημάδια μας. Καθήκον μας όμως δεν είναι να τα εξαπολύσουμε στον κόσμο, αλλά να τα καταπολεμήσουμε σ' εμάς και στους άλλους. Η εξέγερση, ο αιώνιος πόθος να μην υποφέρουμε, αποτελεί ακόμη και σήμερα την αρχή αυτής της μάχης. Πηγή αληθινής ζωής, μας κρατά πάντα όρθιους μέσα στο άμορφο και μανιασμένο ρεύμα της ιστορίας. (...) Κι όμως, στην άκρη του σκότους, υπάρχει οπωσδήποτε ένα φως που το μαντεύουμε κιόλας και για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε μόνο και μόνο για να υπάρχει. Πέρα από τον μηδενισμό, εμείς όλοι, μέσα στα ερείπια, ετοιμάζουμε μιαν αναγέννηση. Μα λίγοι το ξέρουν. (...) Στο μεσημέρι της σκέψης, ο επαναστατημένος αρνείται έτσι τη θεότητα, για να συμμεριστεί τους κοινούς αγώνες και τη μοίρα όλων. Θα διαλέξουμε την Ιθάκη, την πιστή γη, την τολμηρή και λιτή σκέψη, την ξεκάθαρη δράση, τη γενναιοψυχία του ανθρώπου που ξέρει. Μέσα στο φως, ο κόσμος παραμένει η πρώτη και η τελευταία μας αγάπη. Τ' αδέλφια μας αναπνέουν κάτω από τον ίδιο ουρανό μ' εμάς, η δικαιοσύνη είναι ζωντανή. Τότε γεννιέται η παράξενη χαρά που βοηθά να ζούμε και να πεθαίνουμε και που για κανέναν λόγο δεν θ' αναβάλουμε πλέον για αργότερα. Πάνω στην πονεμένη γη υπάρχει η ακούραστη ήρα, η πικρή τροφή, ο δυνατός άνεμος που έρχεται από τη θάλασσα, η παλιά και η νέα αυγή. (...) Στο κορύφωμα της πιο μεγάλης έντασης θα ξεπηδήσει η ορμή ενός βέλους ευθύβολου με την πιο σταθερή κι ελεύθερη τροχιά.
(Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος)
