Χαμένοι στη μεθυστική
καθημερινότητα, στο άπειρο του ονείρου,
στο μαύρο της αβάσταχτης θλίψης που
κρύβεται στα ουρλαχτά των κολασμένων
και στις σιωπές των ψυχιατρείων, χαμένοι
στο συνεχόμενο ταξίδι, στα όρη της
συνείδησης και στα πελάγη της ελευθερίας,
στη βία που επιστρέφεται στους κυρίαρχους,
μα πιο πολύ στο ώριμο σμίλεμα που χτίζει
ψυχές ανυπότακτες, αόρατους μαχητές
στα σπλάχνα της Μηχανής, λύκους και λιοντάρια που δεν σ' αφήνουν να
σκεφτείς να τ' αγγίξεις.
Μέσα απ' τη φωτιά της μητρόπολης, μέσα απ' τα μουχλιασμένα της τσιμέντα, κάνουμε κάλεσμα σε κάθε άτομο ξεχωριστά να ακούσει τα ένστικτά του, να τιμήσει τη μία ζωή που μας δίνεται, να μην ξεχάσει το μίσος του για την κάθε αδικία, να περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Καμία ανακωχή με τον πολιτισμό του ελέγχου, άρνηση απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Αλληλεγγύη-εξέγερση.
Ποιός να μιλήσει για
ουτοπίες, τη μέρα που το αστικό τέρας
επελαύνει παντού και διαυρώνει κάθε
ψυχή; Ένα πράγμα μας απομένει μόνο: ο καθημερινός σιωπηλός αγώνας
για ζωή και ελευθερία. Εμάς δεν θα μας λιώσουν τα σίδερα του κράτους. Δεν θα σκεπάσει τις ζωές μας η παγωμένη νύχτα.
