σε μια γωνιά, στη Σκεπαστή

Σε μια γωνιά στη Σκεπαστή

ΑΕΚΑΡΑ πάντα θα με βρεις

για σένανε να τραγουδώ

"Δικεφαλέ σε αγαπώ"

ΑΕΚ είναι ο μεταλλικός δικέφαλος στην άκρη του κομπολογιού

ΑΕΚ είναι αυτοί που ξέρεις ότι δεν θα σε αφήσουν ποτέ πίσω

ΑΕΚ είναι οι βροχερές Κυριακές στην πάνω γωνία στο πέταλλο

ΑΕΚ είναι τα απογεύματα στο κάγκελο σε κάποιο γήπεδο της επαρχίας

ΑΕΚ είναι τα αυτοκόλλητα στις τουαλέτες των κυριλέ μαγαζιών

και η δύναμη που παίρνεις για να βγάλεις ακόμη μια γαμημένη βδομάδα.

τα αντικομμουνιστικα κλισέ είναι ψυχροπολεμική αντι-ιστορία

Το παρακάτω άρθρο είναι μια δική μου μετάφραση του "Anti-Communist Cliches Are Cold War Anti-History" του Denis Churilov που δημοσιεύτηκε στο site FRN στις 26 Μαίου 2018.

Σχόλιο: Θα μπορούσε κανείς να πει πως το άρθρο αυτό γράφτηκε για να υπερασπιστεί τα Σοσιαλιστικά καθεστώτα. Κατά τη γνώμη μου, γράφτηκε για να υπερασπιστεί την ιστορική πραγματικότητα και την ανοιχτή σκέψη. Ή τουλάχιστον γι' αυτό μπήκα εγώ στον κόπο να το μεταφράσω. Από 'κει και πέρα, μια ανάγνωση για τον υπαρκτό Σοσιαλισμό η οποία δεν προέρχεται από την Δυτική προπαγάνδα, είναι χρήσιμη και ουσιαστική. Χωρίς ποτέ να ξεχνάμε ορισμένα σοβαρά προβλήματα των καθεστώτων αυτών, συγκρίνοντάς τα όμως με τα σοβαρά προβλήματα που βιώνουμε στο σήμερα.

Τα αντι-κομμουνιστικά κλισέ είναι ψυχροπολεμική αντι-ιστορία

Είναι τουλάχιστον παράλογο να συγκρίνουμε τον Κομμουνισμό ή τον Σοσιαλισμό με τον Καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τους γεωγραφικούς, κοινωνικούς/πολιτιστικούς και ιστορικούς παράγοντες της κάθε συνθήκης.

Για παράδειγμα, όλοι γελάνε με τη Βόρεια Κορέα και τον "ψευδο-κομμουνισμό" της. Παρ' όλ' αυτά, κανείς δεν αναλογίζεται το ότι η χώρα δεχόταν σκληρές οικονομικές κυρώσεις για δεκαετίες και το ότι βρίσκεται σε μια γεωγραφική περιοχή όπου είναι αδύνατο να καλλιεργήσεις οτιδήποτε ουσιαστικό. Ακόμη, σχεδόν κανένας δεν αναφέρεται στην γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής, η οποία εξηγεί την αυστηρότητα του Βορειοκορεάτικου καθεστώτος. Παρ' όλ' αυτά, οι Βορειοκορεάτες έχουν ακόμη την ικανότητα να κατασκευάζουν υποβρύχια, βαλλιστικά πυραυλικά συστήματα και θερμοπυρηνικά όπλα. Μπορεί η καπιταλιστική και με πλούσιο υπέδαφος Δημοκρατία του Κονγκό να αναπτύξει τα δικά της πυραυλικά συστήματα και θερμοπυρηνικά όπλα; Μάλλον όχι.

Οι περισσότεροι, όταν πάνε να συγκρίνουν τον Κομμουνισμό/Σοσιαλισμό με τον Καπιταλισμό, πάντοτε συγκρίνουν την Κούβα και τη Βενεζουέλα με τις Η.Π.Α. και τις πολύ ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Κανείς δεν συγκρίνει την Κούβα με την Αιτή, ας πούμε, που είναι μια πλήρως καπιταλιστική χώρα υπό Αμερινανική επιρροή. Γιατί κανείς δεν συγκρίνει την φτωχή και "μίζερη" σοσιαλιστική Κούβα με "πλούσια" και "χαρούμενα" περιφεριακά κράτη όπως την Κολομβία; Γιατί δεν κάνουν συγκρίσεις ανάμεσα στη σοσιαλιστική Βενεζουέλα και στο καπιταλιστικό Μεξικό, όπου υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στους πλούσιος και τους φτωχούς, όπου διεξάγονται πλήρως καπιταλιστικοί πόλεμοι ανάμεσα σε καρτέλ ναρκωτικών για πάνω από μια δεκαετία τώρα, με τα στοιχεία να αναφέρουν ήδη εκατό χιλιάδες νεκρούς;

Μήπως να πάμε πίσω στο χρόνο και να συκρίνουμε το ψευδο-καπιταλιστικό Ιράκ του '60, για παράδειγμα, με τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση;

Βλέπουμε συχνά κόσμο από την άκρα δεξιά να ισχυρίζεται πως ο σοσιαλισμός είναι ένα αναποτελεσματικό σύστημα που δεν λειτουργεί καλά, ένα σύστημα που "απέτυχε κάθε φορά που δοκιμάστηκε". Λοιπόν, αυτό το "σκάρτο" σύστημα, κατάφερε να προστατέψει τον εαυτό του και να διαλύσει την πιο ανεπτυγμένη πολεμική μηχανή τη δεκαετία του '40 κι έπειτα κατόρθωσε να αναπτύξει τα πιο πρωτοπόρα πυρηνικά και διαστημικά συστήματα που είχαν εμφανιστεί.

Πολύς κόσμος δεν το αναλογίζεται πλέον αυτό, αλλά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση δεν πολέμησε μόνο τη Ναζιστική Γερμανία. Πολέμησε δυνάμεις που είχαν προέλθει από ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη (με έναν συνολικό πληθυσμό γύρω στα 400 εκατομμύρια, όταν η Σοβιετική Ένωση είχε πληθυσμό κάτω από 200 εκατομμύρια). Περίπου το ένα τρίτο των τανκς του Τρίτου Ράιχ είχε κατασκευαστει στην Τσεχοσλοβακία. Οι περισσότερες από τις ήδη κατεκτημένες χώρες, προμήθευαν τον Χίτλερ με φυσικούς πόρους, εργατικά χέρια και στρατιώτες (π.χ. περισσότεροι ήταν οι Γάλλοι στρατιώτες που πολέμησαν μαζί με τους Γερμανούς στον Ανατολικό Μέτωπο, παρά εκείνοι που συμμετείχαν σε ολόκληρη τη Γαλλική Αντίσταση). Η Σοβιετική Ένωση πολέμησε πρακτικά μόνη της μέχρι το 1944. Ο Κόκκινος Στρατός ήδη προήλαυνε στην Ευρώπη όταν οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να κάνουν την απόβαση της Νορμανδίας. Έπειτα, ο Σοβιετικός στρατός από μόνος του επικράτησε του Μαντζουριανικού στρατού της ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας (η οποία, παρεπιπτόντως, ήταν καπιταλιστικό κράτος), αποθώντας τον από την ηπειρωτική  Ασία σε μόλις λίγες εβδομάδες, τη στιγμή που οι Η.Π.Α. "σταματούσαν τον πόλεμο" και "έσωζαν ζωές" με τις ατομικές βόμβες που ακαριαία σκότωσαν 200 χιλιάδες πολίτες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.

Και μετά, ύστερα από έναν καταστροφικό πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να ανοικοδομήσει τα πάντα. Έπειτα, αυτό το "αποτυχημένο" σύστημα κατόρθωσε την πρώτη του πετυχημένη πυρηνική δοκιμή το 1949. Κι έπειτα, διαξήγαγε πετυχημένες θερμοπυρηνικές δοκιμές το 1953, αποδεικνύοντας και πάλι πόσο "τελειωμένος" και "ανίκανος" ήταν ο Σοσιαλισμός. Μετά, οι "αναποτελεσματικοί" Σοβιετικοί τα κατάφεραν και πάλι, όταν εκτόξευσαν τον πρώτο δορυφόρο στο διάστημα, τον Σπούτνικ-1, το 1957. Και μετά πάλι, τον Απρίλιο του 1961, όταν το "δυσλειτουργικό" σοσιαλιστικό κράτος έστειλε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, κάποιον άνθρωπο στο διάστημα.

Για να μην αναφέρουμε το εξαιρετικό τους σύστημα υγείας και το σχεδόν μηδενικό ποσοστό αναλφαβητισμού, τη στιγμή που πριν το Σοσιαλισμό, πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, περίπου το 70% του Ρωσσικού πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, με το προσδόκιμο ζωής οριακά να υπερβαίνει το αντίστοιχο του σημερινού στην Κεντρική Αφρική.

Όλα αυτά για τον Σοσιαλισμό που "απέτυχε κάθε φορά που δοκιμάστηκε".

Αυτοί οι "αναποτελεσματικοί" σοσιαλιστές κατάφεραν να χτίσουν τη δεύτερη μεγαλύτερη υπερδύναμη του πλανήτη, στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αν το αγνοήσουμε αυτό, αγνοούμε την ιστορική πραγματικότητα.

Ναι, οι Σοβιετικοί πολίτες υπέμειναν τεράστιες δυσκολίες και ποτέ δεν είχαν όλες τις ανέσεις που είχαν οι πολίτες της Αμερικής, όμως παρ' όλ' αυτα ζούσαν καλύτερα από το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, το μεγαλύτερο κομμάτι του οποίου ζούσε σε καπιταλιστικές περιοχές.

"Ναι, αλλά γιατί τελικά έπεσε η Ε.Σ.Σ.Δ.;", θα ρωτήσουν αρκετοί. Πράγματι, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομερή ανάλυση του γιατί η πτώση δεν αφορά "αντικειμενικούς οικονομικούς παράγοντες", είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι, αριθμητικά μιλώντας, είναι πιο πολλά τα καπιταλιστικά καθεστώτα και αυτοκρατορίες που έπαψαν να υπάρχουν τα τελευταία 150 χρόνια παρά τα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά κράτη.

Α, και μην ξεχνάμε την Κίνα! Αν και στις μέρες μας απέχει πολύ από το να θεωρηθεί αυστηρά σοσιαλιστική, εφόσον χαλάρωσε πολύ τα μέτρα της και υβριδοποίησε την οικονομία της από τα τέλη του '80, επισήμως ακόμη κυβερνάται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, η κυβέρνηση του οποίου ελέγχει όλη την οικονομία, η οποία είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στον κόσμο. Χωρίς να αναφέρουμε καν το ότι η Κίνα εξελίσσεται πλέον σε παγκόσμια υπερδύναμη.

"Ναι, αλλά τι έχετα να πείτε για όλους αυτούς που σκοτώθηκαν από τις κομμουνιστικές/σοσιαλιστικές δικτατορίες";" Τι γίνεται με εκείνους; Πράγματι, πολλοί άνθρωποι πέθαναν στις σοσιαλιστικές χώρες όσο το σύστημα διαμορφωνόταν αλλά 1) οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τα πραγματικά νούμερα, ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων δέκα ή και εκατό φορές για ιδεολογικούς και προπαγανδιστικούς λόγους, και 2) οι άνθρωποι έχουν την τάση να υποβαθμίζουν και να παρερμηνεύουν τις συνέπειες μιας αντικειμενικής ιστορικής διαδικασίας που λαμβάνει χώρα μετά από μια καθεστωτική αλλαγή, με το να τα ρίχνουν όλα στον κομμουνισμό/σοσιαλισμό, ενώ ήταν αυτά ακριβώς τα συστήματα τα οποία βελτίωσαν την ποιότητα ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων. Τα αντι-σοσιαλιστικά κλισέ, εξυπηρετούν επίσης την καχυποψία απέναντι στα εναλλακτικά μονοπάτια που ακολούθησαν τα κυρίαρχα κράτη κατά τον 20ο αιώνα.

Μέσα στην ιστορία, όποτε συνέβη επανάσταση ή αλλαγή καθεστώτος, πάντοτε συνοδευόταν από αιματοχυσία, συνήθως με τη μορφή εμφυλίων πολέμων και καταστολής. Υπό αυτή την οπτική, μπορούμε να μιλήσουμε για τη φρίκη της Γαλλικής Επανάστασης, όταν είχαν να εκτελέσουν τόσο μεγάλο αριρθμό ανθρώπων που έπρεπε να ανακαλύψουν την γκιλοτίνα για να τους αποκεφαλίζουν πιο γρήγορα (και αυτό θεωρήθηκε ανθρωπιστικό εκείνη την εποχή!). Μπορούμε επίσης να μιλήσουμε για τα θύματα και όλους όσους εκτελέστηκαν κατά τις μεταρρυθμίσεις της γης στην Αγγλία και σε αντίστοιχες διαδικασίες στη Γερμανία, την Ισπανία, την Ολλανδία και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Αν πάρουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και τη συγκρίνουμε με το τί συνέβη στην Σοβιετική Ένωση και στην Κομμουνιστική Κίνα στα πρώτα τους χρονια, μέσω ποσοστών, οι αριθμοί θα είναι συγκρίσιμοι - μάλιστα, οι Σοβιετικοί δεν ήταν όσο κακοί ήταν οι Ευρωπαίοι "ομόλογοί" τους έναν αιώνα πριν από αυτούς.

Είναι η γέννηση της ιστορίας, η ίδια η ιστορία που πάντα σφυρηλατείται στο αίμα, τον πόνο και τα βάσσανα. Ρίξτε μια ματιά στην Αμερικανική ιστορία, για παράδειγμα, για να δείτε πόσοι ιθαγενείς έχασαν τη ζωή τους και πόσοι έπρεπε να πεθάνουν στον Αμερινάνικο Εμφύλιο Πόλεμο, ώστε οι Η.Π.Α. να σχηματιστούν με τη σημερινή τους μορφή. (Σημείωση: Αναλυτικότερα για αυτό το θέμα στο κείμενό μου "Δύση")

Κι έτσι ερχόμαστε στο επόμενο επιχείρημα.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα θύματα του Κομμουνισμού, πρέπει να μιλήσουμε και για τα θύματα του Καπιταλισμού. Είναι δύσκολο να πούμε πότε ακριβώς ξεκίνησε, αλλά, χάρην επιχειρήματος, ας πούμε το 1776 (χρονιά που ο Άνταμ Σμιθ τυπικά εξήγησε τους μηχανισμούς του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς στο έργο του "Ο πλούτος των Εθνών", αν και, στην πράξη, ο καπιταλισμός σχηματίστηκε αιώνες πιο πριν). Μπορούμε να μιλήσουμε για το Τριγωνικό Εμπόριο Σκλάβων (οι Αφρικάνοι σκλάβοι αρχικά χρησιμοποιούνταν απ' τους καπιταλιστές για τις καλλιέργειες ζάχαρης) που είχε ως αποτέλεσμα εκατομμύρια θανάτους.  Μπορούμε να πούμε για τους Κινέζικους πολέμους για το όπιο και για τη μεταγενέστερη επιδημία του οπίου, όταν Βρετανικές εταιρείες ανάγκασαν την Κίνα να αγοράσει ναρκωτικά -ορισμένοι υπολογόζουν πως το 10% του Κινεζικού πληθυσμού έπεσε θύμα του οπίου. Μπορούμε να πούμε για όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, συμπεριλαμβανομένου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ή να πουμε για την αποικιοκρατία και για όλους τους αποικιοκρατικούς πολέμους, τις συνέπειες των οποίων ακόμη βιώνουν οι λαοί της Αφρικής, ενώ οι εμφύλιοι πόλεμοι συνεχίζουν να σκοτώνουν χιλιάδες κάθε χρόνο, ως αποτελεσμα των εθνικών συνόρων τα οποία απερίσκεπτα όρισαν οι Ευρωπαικές δυνάμεις, μη λαμβάνοντας καθόλου υπόψη την οργανική εθνική/φυλετική σύνθεση των περιοχών αυτών.

Αν ήταν να υπολογίσουμε τον αριθμό των θυμάτων της ελεύθερης αγοράς και του Καπιταλισμού, το νούμερο θα προσέγγιζε, κυριολεκτικά, τα εκατοντάδες εκατομμύρια.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να βλέπουμε τον κόσμο και την ιστορία σαν "άσπρο-μαύρο", διηγούμενοι τρομακτικές ιστορίες για τα "διαβολικά κομμουνιστικά καθεστώτα" και πως "ο Μαρξισμός είναι υπεύθυνος για πάνω από εκατό εκατομμύρια θανάτους" και άλλες ιδεολογικές ανοησίες που τείνουν να αντικαταστήσουν τη γνήσια ανάλυση και κατανόηση. Ας μη βάζουμε απλουστευτικές ταμπέλες στο καθετί.

Δεν υποστηρίζω τον Σοσιαλισμό. Θα ήταν κάπως χαζό και αφελές να σκεπτόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αυστραλία και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης θα ήταν ικανές να μετατραπούν σε πλήρως Κομμουνιστικές σε αυτή τη φάση. Είναι απλώς μη ρεαλιστικό, δεδομένης της τωρινής κοινωνικοοικονομικής σύνθεσης και της Δυτικής νοοτροπίας (ο Καπιταλισμός δεν είναι τόσο κακός στο κάτω-κάτω, πολύ καλύτερος από τη Φεουδαρχία, για παράδειγμα!). Άλλωστε, κάθε χώρα/κοινωνία έχει το δικό της πεπρωμένο και δεν πιστεύω ότι ο Δυτικός κόσμος μπορεί ή θα έπρεπε να δοκιμάσει τον Κομμουνισμό πολύ σύντομα (υπάρχουν ορισμένοι διανοούμενοι, όπως ο Anatoly Wasserman, που υποστηρίζουν ότι ο "Ψηφιακός Σοσιαλισμός" θα είναι επιτεύξιμος σε παγκόσμια κλίμακα μέσα από μια ομαλή μετάβαση και θα ήταν αρκετά καλός για να αντέξει στο χρόνο, όμως τέτοιες αντιλήψεις ακόμη παραμένουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και δεν πιστεύω ότι είναι εφικτές για τα επόμενα είκοσι ή τριάντα χρόνια).

Είναι αναγκαίο να σταματήσουμε να βλέπουμε την ιστορία και την πραγματικότητα μέσα από απλοικά κλισέ που δημιούργισε ο Γκέμπελς και έπειτα παγιώθηκαν τις δεκαετίες της Ψυχροπολεμικής προπαγάνδας.

Να σκεφτούμε. Να γνωρίζουμε τα δεδομένα. Να ψάχνουμε για αναλογίες. Να βλέπουμε τα πράγματα από μια διευρυμένη οπτική. Να τα συγκρίνουμε όλα μεταξύ τους.

Εμείς, ως ανθρωπότητα, δεν θα γίνουμε ποτέ ικανοί να προχωρήσουμε μπροστά αν δεν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε τα πράγματα ολιστικά. Δεν θα προχωρήσουμε μπροστά, αν δεν δούμε την ιστορία αντικειμενικά και αν δεν κατανοήσουμε εις βάθος το παρελθόν μας. Τετριμμένα αντι-ιστορικά προπαγανδιστικά επιχειρήματα απέναντι στις πραγματικά υπαρκτές σοσιαλιστικές εμπειρίες δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα.

καλοσύνη, λεβεντιά

Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο λαό.

Και μέχρι σήμερα εκεί ανήκουμε. 

Από εκείνα τα τμήματα του λαού που "σέβονται και τιμούν τον κόπο κάθε ανθρώπου", που παλεύουν για μια αξιοπρεπή επιβίωση, που προσπαθούν και βοηθάνε τον διπλανό τους με κάθε ευκαιρία. 

Κάτι γελοία "εξεγερσιακά" και "αυτόνομα" υποκείμενα που δεν σέβονται ούτε τον αέρα που αναπνέουν, έχουν κάνει ξεκάθαρο τον ιστορικό τους ρόλο: νεοφιλελεύθερες πορδές. 

Εμείς ανήκουμε στο λαό, μεγαλώσαμε ως τμήμα του και ως τέτοιο δρούμε. Με κόπο ώστε να ζήσουμε μια ζωή που αξίζει να βιωθεί, πατώντας στη γη και κοιτώντας τον κόσμο στα μάτια. Κι αν μερικές φορές χάνουμε τη χαρά μας, ποτέ δεν θα χάσουμε την περηφάνια μας. 

Κουράγιο σε όσους δέχονται καθημερινά τόνους λάσπης και έχουν να αντιμετωπίζουν την παράνοια και την σκατοψυχιά. Μερικά κωλόπαιδα που αυτοαποκαλούνται "μεγάλοι θεωρητικοί του προλεταριάτου" -απ' την απέξω πάντα- ή "εραστές της ασύδοτης ελευθερίας" θα έχουν τη θέση που τους αξίζει. 

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

φλάι

   Είμαι με αυτούς που τριγυρνάνε τις νύχτες
   με τους εργάτες που όταν δεν έχουν μεροκάματο, βγαίνουν το μεσημέρι και πάνε στο πρακτορείο, με το τζιν, τις σαγιονάρες και τη μπλούζα περασμένη στον ώμο
   με τους αλήτες που τα βράδια του Νοέμβρη τα περνάνε μόνοι τους σε κάποιο υπόγειο μπαρ
   με τους Αλβανούς που αράζουν στα παγκάκια στη Χανιόπορτα, που ό,τι τους έχει απομείνει χωράει στις τσέπες τους
   με τους οπαδούς που δεν κρύψανε ποτέ το τατουάζ στο μπράτσο
   με τους ναυτικούς που κάθε μεσάνυχτα προσεύχονται στη θάλασσα και λιώνουν στην ποδιά της
   με τις κοπελιές που δεν "δουλέψαν" την εικόνα τους και γι' αυτό βρήκανε τα καλύτερα αγόρια
   με τα παιδιά που όταν δεν είναι καλά, θα πάνε στο πάρκο να βρούνε τ' αδέρφια τους, να πιούνε μαζί δυο παγωμένες μπύρες κι ας είναι χειμώνας
   με τους αναρχικούς που κάνουνε πρωτοχρονιά έξω από τις φυλακές
   με αυτούς που αν έχουν δυο πράγματα, είναι η ψυχή και τα μάτια τους.-

λύσσα και συνείδηση

*για τους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ φίλους μου

Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας, πίσω από τις στρώσεις της συννεφιάς, κάπου κρυμμένος υπάρχει πάντα ο ήλιος.

Ποιός νιώθει τον άνεμο να φυσά δυνατά, τα κύτταρά του να χορεύουν και ν' αναπνέουν, τη ζωή να πέφτει από ψηλά ν' αγγίζει τους ανθρώπους, να αναβλύζει από τη Γη; Σ' έναν κόσμο που μας καλωσορίζει στον σπαραγμό, που μας συνηθίζει στον πόνο, καλλιεργεί το βάσσανο και τη σήψη, σ' αυτό τον κόσμο ποιά καρδιά, ποιό μυαλό και ποιό σώμα να αντέξει τη βία; Η σύγκρουση είναι σφοδρή, σε κάθε επίθεση του θανάτου ένας μαχητής λυγίζει, τα ερείπια συνεχώς αυξάνονται, μόνο ένα πράγμα απομένει στο τέλος· η ψυχή.

Υπάρχουν εκείνοι που δώσανε όρκο στην ασυμμετρία, διαλύσανε τη σιγή και την τάξη, γελάσανε στο θάνατο και βασιλέψανε την ύπαρξη. Λιώσανε τις αλυσίδες, οικοδομήσανε μια ψυχή σα τα λιοντάρια που δεν ημερέψανε ποτέ.

Και έτσι όπως είναι όρθιος για ώρες συνεχόμενες, μαύρα ρούχα, κράνος περασμένο στο μπράτσο, δερμάτινα γάντια και το μαύρο πανί στο παλούκι που βαστά γερά, έτσι με τους δικούς του δίπλα να στέκονται βουβοί κάτω απ' τη βροχή και να περιμένουν την ώρα, έτσι βιώνει την Αναρχία, το όραμα και την εφαρμογή της, βλέπει πιο καθαρά τα στοιχεία του μαύρου.

Στοιχεία που γίνονται γκρέμισμα γιατί δεν στήθηκαν στη ρίζα της αυτοπειθαρχίας και της υπευθυνότητας και της καλοσύνης. Μαζεύει τα συντρίμια, θρηνεί τους χαμένους ουρανούς και πάλι ξεκινά να χτίζει τη συλλογική ελευθερία, πέτρα την πέτρα. Και κάθε μέρα είναι πυρκαγιά και κάθε νύχτα δρόμος.

ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.

αλμύρα

Γιομάτο ήλιο και αλάτια είν' το κορμί σου
τα στήθη σου στητά, το δέρμα από αγνό μετάξι
στέκεις σε βράχια απόκρημνα, σε λίγο θα χαράξει.

Στης θάλασσας τη χάρη σκύψε και προσευχήσου
στα παγωμένα της νερά ασ' τα μαλλιά λυμμένα
άμα σου τα 'παν στεριανοί, θα στα ΄παν μπερδεμένα.

Τα δίχτυα των ψαράδων έχουνε πια διαλύσει
σκουριάσανε οι κάβοι, ξέφτισε καιρό ο φάρος
τρίζουν τα καραβόσκοινα απ' το πολύ τους βάρος.

Βρωμάνε οι ναυτικοί ουίσκι και χασίσι
όποιο λιμάνι πάτησαν το τίμησαν με δόξα
έχουν φουρτούνα στην καρδιά και στο μυαλό τους λόξα.

Αντέχουνε οι μηχανές, τα καύσιμα κρατάνε;
μια στάση κάνε εδώ, καιρό είχα τόσο να μεθύσω
στη μέση του Ωκεανού θα βγω να κολυμπήσω.

Δεν τον μπορώ τον κόσμο, οι ανθρώποι θα με φάνε
απ' το εκκλησάκι τ' Άη Νικόλα κοιτάζω την ακτή
της θάλασσας κάθε στοιχειό στο δέρμα μου έχει χαραχτεί.

Ηρακλειά, 19 Αυγούστου 2018

σκυλιά

Λοιπόν. Όσο υπάρχουμε, άγριοι σκύλοι, θα καρφώνουμε με ορμή το τέρας. Κάθε μέρα, εκεί, η υπομονή εγγύηση της ύπαρξής μας, θα κόβουμε ένα-ένα τα κομμάτια του, θα φτάνουμε όλο και πιο βαθιά στα σωθικά. Τα δόντια μας θα σπαράζουν κάθε δαίμονα, με δύναμη, με αντοχή. Δεν ήρθαμε εδώ ούτε για να περνάμε την ώρα μας, ούτε για να είμαστε γρανάζια. Περνάει ο καιρός. Δεν υπάρχουν εργαστηριακές αποστειρωμένες τελοιότητες, υπάρχει μόνο αξιοπρέπεια. Όποιος θέλει να μείνει δειλός ας φύγει, εδώ είμαστε περήφανοι και κοιτάμε στα μάτια, εδώ όλο ξεπερνάμε το φράγμα μας. Ψηλά το κεφάλι· όχι γιατί αγνοήσαμε, μα γιατί διορθώσαμε. Κάποιοι μείνετε στη μιζέρια, οπαδοί του άλγους, στις βαρετές μέρες και τα σκεπτικιστικά βράδια. Καρφωμένοι στη βολικότητα, τσιμέντο έπηξε τα πόδια σας, βέβηλοι για το δώρο της γέννησης, νέμεση από τη Γη η εσωτερική σας κενότητα. Η δικιά μας η φλόγα θα αντέξει, ο χορός μας βαρύς πάνω σε πέτρινες μελωδίες, θα μείνει ως το τέλος. Πέρασαν άγιοι απ' το στρατό μας, τιμάμε τη μνήμη τους στο κάθε λεπτό, ποιoί άλλωστε ακόνισαν τα δόντια μας; Δόντια που σκίζουν, χαράζουν τον τύραννο και τον μπαμπέση. Ούτε βήμα πίσω από εκεί που μας πρέπει, μάχη δική μας, σταθερά πατήματα και βάδισμα γοργό. Για κάθε κτήνος χωριστά, πόλεμο στη ρίζα του.

αλητεία

"Όταν σκόραρα στον τελικό του Μουντιάλ του 1986 το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 'δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα'. Νομίζω ότι η ευτυχία έχει κάποιο όριο και εκείνη η στιγμή το ξεπερνούσε το όριο αυτό. Δεν πίστευα ότι ήταν αλήθεια. Όταν γύρισα στη Μαδρίτη, ο αδερφός μου έστειλε κασέτες με τραγούδια από την Αργεντινή. Ένα πρωί πήρα το γουόκμαν και βγήκα για τρέξιμο. Κάπου ανάμεσα στα τραγούδια είχε γράψει την περιγραφή του γκολ μου. Ακούγοντας το, ξαφνικά άρχισα να κλαίω σαν παιδί. Εκεί, στη μέση του πάρκου, κρύφτηκα όσο μπορούσα για να μη με βλέπουν και έκλαιγα."

(Χόρχε Βαλντάνο)

           Εν αναμονή του τελικού του Μουντιάλ 2018 στη Ρωσσία.

ο στρατός μας

*αναδημοσίευση από Εδώ και τώρα Πολυτεχνείο: Ιστορίες του μαύρου ήλιου & του κόκκινου φεγγαριού

Ο πατέρας μου μεγάλωσε σε μια πόλη της Θράκης. Θυμάται ακόμα μετά από επτά δεκαετίες τη μέρα που στεκόντουσαν με τον παππού μου, δάσκαλος, μπροστά από το σπίτι τους όταν πέρασε ένα άγημα του Δημοκρατικού Στρατού. Ο πατέρας του πατέρα μου του είπε:

- Αυτός είναι ο στρατός μας.

Την Πέμπτη νωρίς το πρωΐ αρκετοί σύντροφοι στεκόντουσαν μπροστά στη σκάλα της κατάληψης αρματωμένοι με μπόλικο σθένος κι ένα φτυαρόξυλο έκαστος. Μέσα στο κτίριο καθόντουσαν αρκετές δεκάδες αμφίπλευρα και αντικριστά κατά μήκος του διαδρόμου στα σκαμνάκια της σχολής σιωπηλοί, με την ίδια αρματωσιά. Βρώμικα σκούρα ρούχα, κουκούλες, φτυαρόξυλα κατακόρυφα, πίστη και αυτοπειθαρχία.

Μέσα στο πρωϊνό πέρασε μια συντρόφισσα με την κόρη της. Η μικρή κοιτούσε τους συντρόφους στα μάτια και γελούσε με το παιχνίδι των καλυμμένων προσώπων. Ακόμα δεν μιλάει, το παλεύει. Αλλά καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται.

Δεν θα ξεχάσει τον στρατό μας. Κανένα παιδί δεν ξεχνάει.

Η στράτα έχει μνήμη.


~~~

Στάθηκε ένας παππούς κάτω από τα σκαλιά. Περασμένα ενενήντα, όπως είπε. Ήθελε να μπει να δει. Μπροστά στα φαντάσματα με τις μαύρες σημαίες.

Ο Οδυσσέας τον συνόδεψε μέσα. Ο γέρος του είπε:

- Εγώ είμαι κουκουέ.

Κατευθύνθηκαν στο αμφιθέατρο. Είπε ο γέρος:

- Έχω ξανάρθει εδώ.

Μετά πέρασαν από την φάμπρικα. Τα παιδιά εργάζονταν.

Είπε ο γέρος:

- Σχολείο.

Βαδίζοντας προς την έξοδο στράφηκε στα μαύρα φαντάσματα, σε καθεμία και καθέναν που 

συνάντησε στον διάβα του. Και χαιρέτησε:

- Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε. Γειά σου σύντροφε...

Η μνήμη είναι στράτα. Γεια σου σύντροφε.

λαϊκή ψυχή

Η ψυχή του λαού είναι κόκκινη, στο βάθος της.

Κόκκινη από ένα πράγμα· από το αίμα των νεκρών που πέσανε στον αγώνα για την Ελευθερία. Από όσους χαρίσανε τη νιότη τους, με πλήρη συνείδηση, για να μη χαρίσουν την αξιοπρέπεια και τη λεβεντιά τους. Από αυτούς που ένα λέγανε, δέκα κάνανε. Από όλους εκείνους τους σεμνούς αγωνιστές, που παρά τον αβάσταχτο ψυχικό και σωματικό πόνο που βίωσαν, φτάσανε στα στερνά τους με το βλέμμα ψηλά, να πίνουνε κρασί σε ένα ταβερνάκι, παρέα με τους λίγους φίλους.

Η λαϊκή ψυχή, το ταπεινό κομμάτι του λαού, ξέρει να σιχαίνεται τους ρουφιάνους, τους κοτζαμπάσηδες, τους ταγματασφαλίτες. Ξέρει να τιμά την πρώτη της γραμμή, τους ήρωες του λαού, να αναγνωρίζει και να σέβεται.

Σημαία του λαού μας δεν είναι καμία πολιτική και καμία ιδεολογία.

Μόνη σημαία μας είναι το αίμα τους.

το καφενείο του Βροχερού

Το καφενείο ήταν πάντα μισοσκότεινο, ρεύμα δεν είχε, φως έμπαινε από το παράθυρο, την ξυλόσομπα και τη λάμπα θυέλλης. Δυο φορές τη μέρα άνοιγε, έξι με δέκα το πρωί και έξι με δέκα το βράδυ. Το 'χε ο Βροχερός, έτσι τον λέγανε, έτσι και το καφενείο, δεν είχε όνομα και ταμπέλα. Ο Βροχερός ήτανε ένας γέρος δυο μέτρα, κορμί δυνατό και όρθιο παρά τα χρόνια του, πάντα φόραγε ένα καφέ ξεθωριασμένο καπέλο για να μη φαίνονται τ' αραιωμένα μαλλιά του. Πάντα μαύρο πουκάμισο και μπότες, λες και δεν άλλαζε ο καιρός.

Ο Βροχερός έμενε σε ένα αποθηκάκι πίσω απ' το καφενείο, με ένα στενό κρεβάτι κι ένα τραπέζι. Όταν δεν ήταν στο καφενείο ήταν ή στην αυλή ή στα γύρω βουνά με τον Κλάους, τον σκύλο. Το καφενείο το άνοιγε έξι παρά δέκα και το έκλεινε δέκα και πέντε. Μύριζε υγρασία εκεί μέσα, πηχτή υγρασία και κρύο, δεν μίλαγε κανείς, μόνο λίγες κουβέντες που και που άκουγες, πιο πολύ όμως τον αέρα, πολύς αέρας, πάντα αέρας και τους χειμώνες βροχή. Ο καθένας καθόταν σιωπηλός στο τραπέζι, κι έπινε τον ελληνικό αν ήταν πρωί και το ουίσκι αν ήταν βράδυ. Μόνο σκέτο ελληνικό και ουίσκι είχε, τίποτ' άλλο, ούτε ζάχαρη. Ένα ευρώ ο ελληνικός, πέντε το ουίσκι. Ο καφές να ανοίξει το μάτι, το ποτό να ξεπλύνει το βάρος. Πρωτοχρονιά έρχονταν όλοι με τα καλά τους, κανονικά· έξι το πρωί, μια χειραψία, "καλή χρονιά", και πάλι ο καθένας τον καφέ του. Ο Βροχερός έφτιαχνε συνεχώς τη σόμπα, έφερνε τα ξύλα, ο σκύλος όλη μέρα κάτω απ' το τραπέζι του, πήγαινε μέχρι την πόρτα κάθε φορά που έμπαινε κάποιος.

Λίγοι πήγαιναν στο μαγαζί μα ήταν σταθεροί, κάθε μέρα εκεί. Εκεί ήταν το μέρος τους, εκεί οι μνήμες, εκεί ο τόπος. Μόνο εκεί μπορούσαν να κρατήσουν μερικές γωνιές για τη χαρά.

Και στολίδια δεν είχε στους τοίχους, μονάχα δυο φωτογραφίες, μια του πάτερ-Ανυπόμονου και μια του ΆΡΗ.

ευθύνη

Μουρόχαβλοι.
Αυτό είμαστε οι περισσότεροι, αυτό μας ονειρεύονται οι μανάδες μας, έτσι μας θέλουν όσοι κάνουνε κουμάντο. Αργόστροφους, διστακτικούς, άτολμους, αμήχανους, αδρανείς, φλώρους. Να θεωρούμε κάθε τι μη-πανεύκολο ως δύσκολο και ακατόρθωτο, να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας, να μην ξέρουμε τη δύναμή μας (ατομικά και συλλογικά), να μην βλέπουμε τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά, αλλά τρομαγμένοι, λες και κάποιο ανώτερο ον έχει την κύρια επιρροή στη Γη.

Έχω δεκάδες ιστορίες από ανθρώπους της καθημερινότητάς μου, όπου η ανευθυνότητά τους αγγίζει μωρουδιακά επίπεδα. Όπου θεωρείται μέγιστη κούραση το να σηκωθείς να κλειδώσεις την πόρτα ή το να πας να φέρεις νερό. Άλλες φορές δεν πειράζει καθόλου, είναι μάλιστα απολύτως φυσιολογικό, το να καθυστερήσεις μιάμιση ώρα στο ραντεβού και να μην ενημερώσεις καν. Δεν την πληρώνεις εσύ, ο άλλος. Χέστηκες λοιπόν. Ευθύνη δεν αναλαμβάνεις ποτέ, αν σου ζητήσουν να κάνεις κάτι, ακόμη κι αν προθυμοποιηθείς μόνος σου, τότε λογικά θα το θυμηθείς, αν δεν το θυμηθείς όμως, δεν τρέχει κάτι, χαλαρά.

Το τι ευθύνες έχει ο καθένας, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε, το ορίζει ο ίδιος. Αρκετοί όρισαν ως ευθύνη τους το να προσφέρουν στην κοινωνία, άλλοι το να βγάλουν πολλά λεφτά με οποιοδήποτε κόστος και να τ' αφήσουν στα παιδιά τους, ορισμένοι προσπάθησαν απλώς να μην είναι μαλάκες και μερικοί θεώρησαν προσωπική τους ευθύνη να βελτιώσουν τη γειτονιά τους, τη χώρα τους, τον κόσμο όλο. Κάποιοι το πέτυχαν κιόλας.

Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι μια κοινότητα ελευθερίας, είτε αυτή είναι συνεργατικό καφενείο, είτε είναι η κοινωνία συνολικά, ένα από τα θεμέλια που είναι δεδομένο πως θα έχει -διότι αν δεν το έχει, απλώς δεν θα υπάρξει καν- είναι η υπευθυνότητα. Χωρίς την προσωπική ευθύνη, χωρίς τη δέσμευση και τη συνέπεια που αυτή συνεπάγεται, πώς θα εξασφαλιστεί ότι τα πιάτα στο καφενείο θα πλένονται πριν ξαναχρειαστούν, πώς θα εξασφαλιστεί ότι όλα τα υλικά θα είναι αγορασμένα και στη θέση τους, πώς θα είναι εγγυημένα λειτουργικό ένα σύστημα ύδρευσης σε ένα χωριό, πως θα ρυθμιστεί η ετήσια παραγωγή τροφής ώστε να καλύψει τις ανάγκες όλων των κατοίκων;

Όποιος πιστεύει πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν πρωτοβουλιακά, χωρίς οργάνωση και δέσμευση, περιμένω να μου πει το φάρμακο που θα δώσει σε όλους τους ανθρώπους και θα γίνουν ξαφνικά ιδανικοί, παραμυθένια ιδανικοί, ώστε να παίρνουν συνεχείς πρωτοβουλίες και να κανονίζουν τα πάντα, ενώ τώρα δεν μπορουν ούτε την πολυκατοικία τους να διαχειριστούν σωστά. Και πάλι όμως, τι γίνεται αν τύχει και κανείς δεν πάρει την πρωτοβουλία να ασχοληθεί με το αποχετευτικό για ένα μήνα (δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό δεν θα τύχει ποτέ), θα γεμίσει ο τόπος σκατά, έτσι;

Ακριβώς επειδή είμαστε ανεύθυνοι, μουρόχαβλοι και φλώροι, δεν μπορούμε να χειριστούμε μόνοι μας τις κοινότητές μας και το κάνουν άλλοι για μας. Αυτοί και γουστάρουν μια χαρά και δεν είναι η δικιά μας ανευθυνότητα ο μόνος λόγος που μας έχουν από κάτω, έναν έναν όμως πρέπει να τους λύνουμε όλους τους λόγους. Δεν θα γίνει, ποτέ και πουθενά, να πάμε ένα βήμα παραπέρα αν δεν μπορουμε να αναλάβουμε τις στοιχειώδεις ευθύνες μας, τις καθημερινές.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο "Μαμπέτι".

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Στο είχα πει.
Η σιωπή μας
θα αναστήσει τα κτήνη.

Τώρα πρέπει να δώσουμε ξανά
τη μάχη στις Πλαταιές.
Θα χρειαστούμε ξανά τον μπουρλοτιέρη απ’ τα Ψαρά,
τον καπετάνιο απ' τη Λαμία
και τον κόκκινο στρατιώτη
που θα καρφώσει τη σημαία μας στο Ράιχσταγκ.
Έτσι όπως ο αϊ Γιώργης
κάρφωσε το τέρας.

(Δ. Βάρος)

ούτε μέρα χαμένη

Κάποιον που χαμογελάει συνεχώς, αρκετοί θα τον κρίνουν. Τον Χρήστο, σίγουρα, φλώρο/χίπστερ και οτιδήποτε τέτοιο, δεν μπόρεσε να τον πει ποτέ κανείς. Γιατί έδωσε μέχρι και το τελευταίο κομμάτι της υπαρξής του για όλους μας. Ήταν από αυτούς που σπρώχνουν την κοινωνία τόσο μπροστά, που πράγματι θα είναι δύσκολο κάποιος να καταφέρει να συνεχίσει το έργο του.

Κι αν σε κάποιον φαίνεται περίεργο που χαμογελούσε συνεχώς, τι έχει να πει τώρα; Για όποιον πιστεύει πως η ζωή είναι μάταιη και ο άνθρωπος αδύναμος, η ύπαρξη του Χρήστου είναι η βέβαιη διάψευση. Γιατί ο θάνατος του, σίγουρα έφερε χαρά και ανακούφιση σε αρκετά από τα χειρότερα σκουπίδια αυτής της κοινωνίας. Γιατί άφησε πίσω του μια μεγάλη συνεισφορά στον αγώνα "για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων" και μια εικόνα από μια αεικίνητη χαμογελαστή φιγούρα.

Γιατί αν ξέρεις πως η ζωή σου είναι στο δρόμο που της πρέπει, αξίζει να χαμογελάς.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από κείμενο που διαβάστηκε πάνω απ' το μνήμα του Χρήστου:


Γιατί αν οι ζωντανοί το έχουν ανάγκη, οι δικοί μας νεκροί δυό φορές μας διατάζουν να συνεχίσουμε.
Γιατί ακόμα και σε αυτήν την αντίφαση μεταξύ ζωής και θανάτου οι δικοί μας νεκροί είναι το άλας της ζωής μας.

Σύντροφοι/Συντρόφισσες, Συναγωνιστές/Συναγωνίστριες, Φίλοι/Φίλες, ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΠΡΟΣΟΧΗ!
Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ!

ΠΡΙΝ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ

Ομάδα Τ-34

ολόκληρο: Για τον Σύντροφό μας Χρήστο Πολίτη

κύρα Στέλα

Για κάποιους ανθρώπους έχω βρει συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο η γέννησή τους και η ύπαρξή τους θεωρείται μη-μάταιη. Όταν τους γνωρίζω σκέφτομαι "ας κάνω και 'γω κάτι ανάλογο με 'κείνους και θα 'χω καλύψει τα μίνιμουμ".

Η κύρα Στέλλα έχει ένα μαγαζί λίγο έξω απ' το κέντρο. Είναι κάτι ανάμεσα σε καφενείο και ταβέρνα, κάθε μέρα ανοιχτά πέρα από τις Τετάρτες. Αν ήθελα να κάνω εικόνα τη λέξη λιτός, η εικόνα θα ήταν η κύρα Στέλλα. Μαύρα ρούχα πάντα και σκούρα γκρι μαλλιά, λεπτή, ελάχιστα λόγια, θα σε ρωτήσει τι θες μόνο όταν τελειώσει ό,τι κάνει εκείνη την ώρα, κι ας περιμένεις δέκα λεπτά στο σκαμνί στη μπάρα. Το μαγαζί είνα πολύ απλό, με μεγάλα τζάμια και άσπρα κουφώματα, για κάποιον σύγχρονο designer μάλλον είναι τραγικό, είναι όμως εξαιρετικά αληθινό και, εννοείται, ωραίο. Μόνο που δεν έχει υποκρισία μέσα του, αρκεί για να είναι ωραίο.

Αυτά τα λίγα λοιπόν για την κύρα Στέλλα, που, για μένα, μόνο και μόνο που 'κανε το μαγαζί, είναι εντάξει.

Δομνίστα

Αυτή η χώρα, η Ελλάδα, ήταν, είναι και θα παραμείνει αντιφασιστική.

Από την Καισαριανή και το Μαυρολιθάρι, ως τον Άγιο Παντελεήμονα και το Ηράκλειο στην Κρήτη.

Είναι χρέος μας απέναντι στην ελευθερία και τη ζωή, απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στα αδέρφια μας στα Βαλκάνια.

Μερικές στιγμές μνήμης για τους Κόκκινους Αγίους μας, δύναμη και θάρρος.

πίεση

Βρέθηκα τις προάλλες σε μια παρέα που γνώριζα πρώτη φορά και η συζήτηση κάποια στιγμή έφτασε στην πίεση. Η μία κοπέλα ήταν δασκάλα καλλιτεχνικών σε Γυμνάσιο και θεωρούσε πως μες την τάξη οι μαθητές πρέπει να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στις ζωγραφιές τους, να μην "χασομεράνε" ποτέ και να προσπαθούν συνεχώς να πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να βελτιωθούν και να προοδεύσουν. Ο άλλος, ασχολιόταν με τον αθλητισμό σε μικρές ηλικίες και συμφωνούσε απόλυτα με την καλλιτεχνικού. Πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν έτσι από μικρά, να πιέζονται, να ξεπερνάνε συνέχεια την μη-όρεξή τους, γιατί αυτό θα γίνεται και στο μέλλον, θα αναγκάζονται να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν, θα βλαστημάνε, θα εκνευρίζονται, θα κυνηγάνε πάντα κάτι πανδύσκολο, πρέπει να συνηθίσουν.

Ευτυχώς που μερικοί δεν τα συνηθίσαμε αυτά στο σχολείο και δεν θα συνηθίσουμε ποτέ. Θα παλεύουμε μέχρι το τελευταίο κομμάτι της ύπαρξής μας, θα βάζουμε όλες μας τις προσπάθειες, αλλά για πράγματα που έχουμε επιλέξει εμείς, για πράγματα που αξίζουν τον κόπο. Δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε επειδή ο άλλος είναι κομπλεξικός και θέλει να μάθουμε απέξω τις κινήσεις του χάντμπολ και να μας εξετάσει κιόλας. Δεν πρόκειται να αναπαράξουμε αυτή την χαζή και απίστευτα ανούσια πίεση, που κυριολεκτικά "υπάρχει για να υπάρχει". Αποφεύγουμε να πειθαρχούμε σε καθυστερημένες λογικές.

Η πειθαρχία μας είναι συνειδητή και την διαλέγουμε εμείς. Πιεζόμαστε να πετύχουμε τους στόχους που βάζουμε εμείς και όχι τους στόχους που βάζει η κοινωνία, η οικογένεια, η καλλιτεχνικού. Τους λέμε ευγενικά "πούλο" και προχωράμε με τις ελεύθερες προσωπικές μας επιλογές, για τις οποίες ματώνουμε κάθε μέρα.

απλοί άνθρωποι

Τον Πέτρο τον γνώρισα σε μια δουλειά που έκανα, το Νοέμβριο του '17. Αυτός ήτανε ντελιβεράς απόγευμα και βράδυ, στο ίδιο μαγαζί που εγώ μοίραζα φυλλάδια τα πρωινά. Δούλευε 3.30 το μεσημέρι ως 12 το βράδυ στο μηχανάκι και μερικές μέρες ερχόταν και το πρωί να μοιράσει μαζί μου, δηλαδή έξτρα 9 με 2 περίπου. Τουλάχιστον με όλη αυτή τη δουλειά, έξι μέρες τη βδομάδα ντελίβερι και τρεις-τέσσερις μέρες και φυλλάδια πρέπει να έβγαζε καλά λεφτά. Καλά τρόπος του λέγειν, διότι πάνω από χίλια το μήνα δεν βγαίναν εύκολα, αλλά ζούσε τελοσπάντων με αξιοπρέπεια. Μάζευε κιόλας χρήματα εκείνη την περίοδο, ακόμη θα μαζεύει δηλαδή, γιατί το καλοκαίρι έχει μια βάφτιση, θα γίνει νονός, και θέλει να το κάνει όπως εκείνος κρίνει ότι είναι σωστό.

Είναι τριαντατριών χρονών, μένει μόνος του σ' ένα διαμέρισμα στις εργατικές. Κοπέλα δεν έχει και δεν μπορεί να βρει, γιατί όταν γυρνάς μία το βράδυ απ΄τη δουλειά, ούτε χρόνο έχεις, ούτε κουράγιο έχεις. Ο πατέρας του χάλαγε ό,τι έβγαζε σε ποτά και πουτάνες, η μάνα του ακόμη δουλεύει καθαρίστρια στο δρόμο, από 'κείνους του Δήμου που βγαίνουν τα πρωινά, αλλά τα πόδια της δεν την κρατάνε και για πολύ. Πιο παλιά ήτανε σιδεράδες, ψάχνανε τους κάδους για ό,τι κωλοσίδερο υπήρχε και μετά το πουλούσαν, μου 'χε πει πως ήταν καλή δουλειά αυτή και έβγαιναν λεφτά. Ο Πέτρος άφησε το σχολείο στα 15 και άρχισε ό,τι δουλειά υπήρχε. Σίδερα, οικοδομές, εργοστάσια. Πήγε κάποια στιγμή στην Αθήνα να σπουδάσει για μηχανικός αυτοκινήτων και μετά έκανε δέκα χρόνια σε διάφορα συνεργεία στο Ηράκλειο. Πλέον όμως του δίνουν ελάχιστα στα αμάξια και άρχισε τα ντελίβερι. Λίγο τα συνεργεία και λίγο το ντελίβερι, σε κάθε φανάρι έχει κι από δυο γνωστούς.

Λέει πως δεν τον πειράζει η πολλή δουλειά, την διάλεξε από μικρός αντί για τα γράμματα, κάτι από τα δύο έπρεπε να κάνει. Μόνος του το διάλεξε, μόνος του το υπερασπίζεται. Τον εκνεύριζε όταν γκρίνιαζε το αφεντικό μας, πως δεν έχει δουλειά το μαγαζί, πως δεν παίρνει πια ο κόσμος κρέπες, πως, πως. Προτιμούσε να έχει συνεχώς παραγγελίες να πηγαίνει, μόνο και μόνο για να μην κάθεται στο μαγαζί να τον ακούει. Τον εκνεύριζε γιατί και καλά να μην τα πήγαινε η δουλειά, το αφεντικό μας έβγαζε πολύ παραπάνω από εκείνον, είχε και σπίτια να νοικιάζει, δεν είχε πρόβλημα. Κι όλα αυτά γιατί ο δικός του ο πατέρας δεν έπινε και δεν πήγαινε σε πουτάνες, αλλά κράταγε τα λεφτά και του 'φτιαξε το μαγαζί. Ο Πέτρος απ' την άλλη πρέπει να δουλεύει δωδεκάωρα για να βγάζει το φαί και τα τσιγάρα του, να του μένουν και λίγα κάθε μήνα για τη βάφτιση. Ό,τι έχει πει ο Μαρξ, ο Πέτρος το ξέρει απ΄ τη μέρα που γεννήθηκε, χωρίς να ανοίξει ποτέ βιβλίο.

Είναι απλός άνθρωπος, γιατί κάθε φορά που του έλεγα να πάμε για ένα γρήγορο καφέ πριν αρχίσουμε το μοίρασμα, αυτός πέταγε απ' τη χαρά του, γιατί τον ένοιαζε μόνο που 'μουνα "καλό παιδί", ούτε αν έλεγα ωραία αστεία, ούτε αν είχα χίλιες ιστορίες να διηγηθώ. Είναι απλός, γιατί όπως μου 'χε πει επί λέξει: "Εγώ δεν έχω τίποτα, τίποτα. Αν με γυρίσεις ανάποδα και με κουνήσεις, ένα τάληρο θα πέσει".