πίεση

Βρέθηκα τις προάλλες σε μια παρέα που γνώριζα πρώτη φορά και η συζήτηση κάποια στιγμή έφτασε στην πίεση. Η μία κοπέλα ήταν δασκάλα καλλιτεχνικών σε Γυμνάσιο και θεωρούσε πως μες την τάξη οι μαθητές πρέπει να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στις ζωγραφιές τους, να μην "χασομεράνε" ποτέ και να προσπαθούν συνεχώς να πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να βελτιωθούν και να προοδεύσουν. Ο άλλος, ασχολιόταν με τον αθλητισμό σε μικρές ηλικίες και συμφωνούσε απόλυτα με την καλλιτεχνικού. Πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν έτσι από μικρά, να πιέζονται, να ξεπερνάνε συνέχεια την μη-όρεξή τους, γιατί αυτό θα γίνεται και στο μέλλον, θα αναγκάζονται να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν, θα βλαστημάνε, θα εκνευρίζονται, θα κυνηγάνε πάντα κάτι πανδύσκολο, πρέπει να συνηθίσουν.

Ευτυχώς που μερικοί δεν τα συνηθίσαμε αυτά στο σχολείο και δεν θα συνηθίσουμε ποτέ. Θα παλεύουμε μέχρι το τελευταίο κομμάτι της ύπαρξής μας, θα βάζουμε όλες μας τις προσπάθειες, αλλά για πράγματα που έχουμε επιλέξει εμείς, για πράγματα που αξίζουν τον κόπο. Δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε επειδή ο άλλος είναι κομπλεξικός και θέλει να μάθουμε απέξω τις κινήσεις του χάντμπολ και να μας εξετάσει κιόλας. Δεν πρόκειται να αναπαράξουμε αυτή την χαζή και απίστευτα ανούσια πίεση, που κυριολεκτικά "υπάρχει για να υπάρχει". Αποφεύγουμε να πειθαρχούμε σε καθυστερημένες λογικές.

Η πειθαρχία μας είναι συνειδητή και την διαλέγουμε εμείς. Πιεζόμαστε να πετύχουμε τους στόχους που βάζουμε εμείς και όχι τους στόχους που βάζει η κοινωνία, η οικογένεια, η καλλιτεχνικού. Τους λέμε ευγενικά "πούλο" και προχωράμε με τις ελεύθερες προσωπικές μας επιλογές, για τις οποίες ματώνουμε κάθε μέρα.