αλμύρα

Γιομάτο ήλιο και αλάτια είν' το κορμί σου
τα στήθη σου στητά, το δέρμα από αγνό μετάξι
στέκεις σε βράχια απόκρημνα, σε λίγο θα χαράξει.

Στης θάλασσας τη χάρη σκύψε και προσευχήσου
στα παγωμένα της νερά ασ' τα μαλλιά λυμμένα
άμα σου τα 'παν στεριανοί, θα στα ΄παν μπερδεμένα.

Τα δίχτυα των ψαράδων έχουνε πια διαλύσει
σκουριάσανε οι κάβοι, ξέφτισε καιρό ο φάρος
τρίζουν τα καραβόσκοινα απ' το πολύ τους βάρος.

Βρωμάνε οι ναυτικοί ουίσκι και χασίσι
όποιο λιμάνι πάτησαν το τίμησαν με δόξα
έχουν φουρτούνα στην καρδιά και στο μυαλό τους λόξα.

Αντέχουνε οι μηχανές, τα καύσιμα κρατάνε;
μια στάση κάνε εδώ, καιρό είχα τόσο να μεθύσω
στη μέση του Ωκεανού θα βγω να κολυμπήσω.

Δεν τον μπορώ τον κόσμο, οι ανθρώποι θα με φάνε
απ' το εκκλησάκι τ' Άη Νικόλα κοιτάζω την ακτή
της θάλασσας κάθε στοιχειό στο δέρμα μου έχει χαραχτεί.

Ηρακλειά, 19 Αυγούστου 2018