Μουρόχαβλοι.
Αυτό είμαστε οι περισσότεροι, αυτό μας ονειρεύονται οι μανάδες μας, έτσι μας θέλουν όσοι κάνουνε κουμάντο. Αργόστροφους, διστακτικούς, άτολμους, αμήχανους, αδρανείς, φλώρους. Να θεωρούμε κάθε τι μη-πανεύκολο ως δύσκολο και ακατόρθωτο, να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας, να μην ξέρουμε τη δύναμή μας (ατομικά και συλλογικά), να μην βλέπουμε τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά, αλλά τρομαγμένοι, λες και κάποιο ανώτερο ον έχει την κύρια επιρροή στη Γη.
Έχω δεκάδες ιστορίες από ανθρώπους της καθημερινότητάς μου, όπου η ανευθυνότητά τους αγγίζει μωρουδιακά επίπεδα. Όπου θεωρείται μέγιστη κούραση το να σηκωθείς να κλειδώσεις την πόρτα ή το να πας να φέρεις νερό. Άλλες φορές δεν πειράζει καθόλου, είναι μάλιστα απολύτως φυσιολογικό, το να καθυστερήσεις μιάμιση ώρα στο ραντεβού και να μην ενημερώσεις καν. Δεν την πληρώνεις εσύ, ο άλλος. Χέστηκες λοιπόν. Ευθύνη δεν αναλαμβάνεις ποτέ, αν σου ζητήσουν να κάνεις κάτι, ακόμη κι αν προθυμοποιηθείς μόνος σου, τότε λογικά θα το θυμηθείς, αν δεν το θυμηθείς όμως, δεν τρέχει κάτι, χαλαρά.
Το τι ευθύνες έχει ο καθένας, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε, το ορίζει ο ίδιος. Αρκετοί όρισαν ως ευθύνη τους το να προσφέρουν στην κοινωνία, άλλοι το να βγάλουν πολλά λεφτά με οποιοδήποτε κόστος και να τ' αφήσουν στα παιδιά τους, ορισμένοι προσπάθησαν απλώς να μην είναι μαλάκες και μερικοί θεώρησαν προσωπική τους ευθύνη να βελτιώσουν τη γειτονιά τους, τη χώρα τους, τον κόσμο όλο. Κάποιοι το πέτυχαν κιόλας.
Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι μια κοινότητα ελευθερίας, είτε αυτή είναι συνεργατικό καφενείο, είτε είναι η κοινωνία συνολικά, ένα από τα θεμέλια που είναι δεδομένο πως θα έχει -διότι αν δεν το έχει, απλώς δεν θα υπάρξει καν- είναι η υπευθυνότητα. Χωρίς την προσωπική ευθύνη, χωρίς τη δέσμευση και τη συνέπεια που αυτή συνεπάγεται, πώς θα εξασφαλιστεί ότι τα πιάτα στο καφενείο θα πλένονται πριν ξαναχρειαστούν, πώς θα εξασφαλιστεί ότι όλα τα υλικά θα είναι αγορασμένα και στη θέση τους, πώς θα είναι εγγυημένα λειτουργικό ένα σύστημα ύδρευσης σε ένα χωριό, πως θα ρυθμιστεί η ετήσια παραγωγή τροφής ώστε να καλύψει τις ανάγκες όλων των κατοίκων;
Όποιος πιστεύει πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν πρωτοβουλιακά, χωρίς οργάνωση και δέσμευση, περιμένω να μου πει το φάρμακο που θα δώσει σε όλους τους ανθρώπους και θα γίνουν ξαφνικά ιδανικοί, παραμυθένια ιδανικοί, ώστε να παίρνουν συνεχείς πρωτοβουλίες και να κανονίζουν τα πάντα, ενώ τώρα δεν μπορουν ούτε την πολυκατοικία τους να διαχειριστούν σωστά. Και πάλι όμως, τι γίνεται αν τύχει και κανείς δεν πάρει την πρωτοβουλία να ασχοληθεί με το αποχετευτικό για ένα μήνα (δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό δεν θα τύχει ποτέ), θα γεμίσει ο τόπος σκατά, έτσι;
Ακριβώς επειδή είμαστε ανεύθυνοι, μουρόχαβλοι και φλώροι, δεν μπορούμε να χειριστούμε μόνοι μας τις κοινότητές μας και το κάνουν άλλοι για μας. Αυτοί και γουστάρουν μια χαρά και δεν είναι η δικιά μας ανευθυνότητα ο μόνος λόγος που μας έχουν από κάτω, έναν έναν όμως πρέπει να τους λύνουμε όλους τους λόγους. Δεν θα γίνει, ποτέ και πουθενά, να πάμε ένα βήμα παραπέρα αν δεν μπορουμε να αναλάβουμε τις στοιχειώδεις ευθύνες μας, τις καθημερινές.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο "Μαμπέτι".
Αυτό είμαστε οι περισσότεροι, αυτό μας ονειρεύονται οι μανάδες μας, έτσι μας θέλουν όσοι κάνουνε κουμάντο. Αργόστροφους, διστακτικούς, άτολμους, αμήχανους, αδρανείς, φλώρους. Να θεωρούμε κάθε τι μη-πανεύκολο ως δύσκολο και ακατόρθωτο, να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας, να μην ξέρουμε τη δύναμή μας (ατομικά και συλλογικά), να μην βλέπουμε τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά, αλλά τρομαγμένοι, λες και κάποιο ανώτερο ον έχει την κύρια επιρροή στη Γη.
Έχω δεκάδες ιστορίες από ανθρώπους της καθημερινότητάς μου, όπου η ανευθυνότητά τους αγγίζει μωρουδιακά επίπεδα. Όπου θεωρείται μέγιστη κούραση το να σηκωθείς να κλειδώσεις την πόρτα ή το να πας να φέρεις νερό. Άλλες φορές δεν πειράζει καθόλου, είναι μάλιστα απολύτως φυσιολογικό, το να καθυστερήσεις μιάμιση ώρα στο ραντεβού και να μην ενημερώσεις καν. Δεν την πληρώνεις εσύ, ο άλλος. Χέστηκες λοιπόν. Ευθύνη δεν αναλαμβάνεις ποτέ, αν σου ζητήσουν να κάνεις κάτι, ακόμη κι αν προθυμοποιηθείς μόνος σου, τότε λογικά θα το θυμηθείς, αν δεν το θυμηθείς όμως, δεν τρέχει κάτι, χαλαρά.
Το τι ευθύνες έχει ο καθένας, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε, το ορίζει ο ίδιος. Αρκετοί όρισαν ως ευθύνη τους το να προσφέρουν στην κοινωνία, άλλοι το να βγάλουν πολλά λεφτά με οποιοδήποτε κόστος και να τ' αφήσουν στα παιδιά τους, ορισμένοι προσπάθησαν απλώς να μην είναι μαλάκες και μερικοί θεώρησαν προσωπική τους ευθύνη να βελτιώσουν τη γειτονιά τους, τη χώρα τους, τον κόσμο όλο. Κάποιοι το πέτυχαν κιόλας.
Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι μια κοινότητα ελευθερίας, είτε αυτή είναι συνεργατικό καφενείο, είτε είναι η κοινωνία συνολικά, ένα από τα θεμέλια που είναι δεδομένο πως θα έχει -διότι αν δεν το έχει, απλώς δεν θα υπάρξει καν- είναι η υπευθυνότητα. Χωρίς την προσωπική ευθύνη, χωρίς τη δέσμευση και τη συνέπεια που αυτή συνεπάγεται, πώς θα εξασφαλιστεί ότι τα πιάτα στο καφενείο θα πλένονται πριν ξαναχρειαστούν, πώς θα εξασφαλιστεί ότι όλα τα υλικά θα είναι αγορασμένα και στη θέση τους, πώς θα είναι εγγυημένα λειτουργικό ένα σύστημα ύδρευσης σε ένα χωριό, πως θα ρυθμιστεί η ετήσια παραγωγή τροφής ώστε να καλύψει τις ανάγκες όλων των κατοίκων;
Όποιος πιστεύει πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν πρωτοβουλιακά, χωρίς οργάνωση και δέσμευση, περιμένω να μου πει το φάρμακο που θα δώσει σε όλους τους ανθρώπους και θα γίνουν ξαφνικά ιδανικοί, παραμυθένια ιδανικοί, ώστε να παίρνουν συνεχείς πρωτοβουλίες και να κανονίζουν τα πάντα, ενώ τώρα δεν μπορουν ούτε την πολυκατοικία τους να διαχειριστούν σωστά. Και πάλι όμως, τι γίνεται αν τύχει και κανείς δεν πάρει την πρωτοβουλία να ασχοληθεί με το αποχετευτικό για ένα μήνα (δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό δεν θα τύχει ποτέ), θα γεμίσει ο τόπος σκατά, έτσι;
Ακριβώς επειδή είμαστε ανεύθυνοι, μουρόχαβλοι και φλώροι, δεν μπορούμε να χειριστούμε μόνοι μας τις κοινότητές μας και το κάνουν άλλοι για μας. Αυτοί και γουστάρουν μια χαρά και δεν είναι η δικιά μας ανευθυνότητα ο μόνος λόγος που μας έχουν από κάτω, έναν έναν όμως πρέπει να τους λύνουμε όλους τους λόγους. Δεν θα γίνει, ποτέ και πουθενά, να πάμε ένα βήμα παραπέρα αν δεν μπορουμε να αναλάβουμε τις στοιχειώδεις ευθύνες μας, τις καθημερινές.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο "Μαμπέτι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου