όποιος υποτιμά τον λαό, τον ξεγράφει η ιστορία

Δεν ετοιμάζουμε βαλίτσες εμείς και δεν κλείνουμε εισιτήρια, για Βερολίνο, Κοπεγχάγη ή Ολλανδία. Θα μείνουμε εδώ, γιατί εδώ είναι ο τόπος μας. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ χαρήκαμε, σ' αυτά τα μέρη πονέσαμε και ονειρευτήκαμε. Με τους ανθρώπους εδώ συνεννοούμαστε, ξέρουμε τις εκφράσεις και τις φράσεις τους, μπορούμε να ερμηνεύουμε τις σιωπές τους. Δεν θα απομονωθούμε σε ένα καβούκι ομοίων μας, μισώντας ό,τι δεν μας μοιάζει.

Ο λαός κρίνεται συνεχώς, πολλές φορές αρνητικά μάλιστα. Ζούμε σε εποχές μαρασμού και μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων γύρω μας έχει συνθηκολογήσει με αυτό, αναπαράγοντάς το. Ωστόσο, δεν θα απογοητευτούμε από τον λαό επειδή δεν στήριξε ένα συνονθύλευμα αριστερών τσαρλατάνων, το οποίο έφτασε μέχρι το έσχατο σημείο κατάντιας μία μέρα πριν τις εκλογές, αρνούμενο να απορρίψει την επίσημη στήριξη ναζιστών. Και, χωρίς να δικαιολογήσουμε την εμπιστοσύνη που σημαντικό μέρος του έδωσε στη ΝΔ, πρώτα και κύρια θα πρέπει να προβληματιστούμε που εμείς δεν συμβάλλαμε, ούτε στο ελάχιστο, ώστε να υπάρχει κάποια άλλη βιώσιμη πρόταση. Που αντί να απαντάμε στις πραγματικές ανάγκες, εμμένουμε σε μια ιδεολογική καθαρότητα.

Όσο υπάρχουν τριγύρω μας χιλιάδες απλοί άνθρωποι που ορίζουν τις ζωές τους με βάση τις αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, θα περπατάμε περήφανα σε αυτούς τους δρόμους. Το μέλλον χτίζεται στα πρωινά λεωφορεία πριν την δουλειά, στα απογευματινά καφενεία, στα καθημερινά ξυπνητήρια και στις στιγμές που συλλογικά δημιουργούμε για να τα βγάζουμε πέρα. Αν δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις ανάγκες των συνανθρώπων μας, είμαστε αδιάφοροι. Την ίδια στιγμή, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για τους τρεις μεγάλους κινδύνους που διαφαίνονται στον ορίζοντα: τον συνεχώς αυξανόμενο ολοκληρωτισμό και έλεγχο των πάντων από την άρχουσα τάξη, την ισοπέδωση του περιβάλλοντος με πιθανότητα ανεπανόρθωτων καταστροφών, το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου που θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα. Αν περνάνε τα χρόνια χωρίς να γινόμαστε ολοένα και πιο έτοιμοι να αναμετρηθούμε με τα παραπάνω, απλώς φλυαρούμε. Τέλος, έχουμε ουσία και ελπίδα μόνο αν το φως του κόσμου προβάλλει στα πρόσωπα όλων όσων αγωνιζόμαστε μαζί, μόνο αν οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας μάς επιβεβαιώνουν καθημερινά πως βρισκόμαστε στην σωστή διαδρομή.