όποιος υποτιμά τον λαό, τον ξεγράφει η ιστορία

Δεν ετοιμάζουμε βαλίτσες εμείς και δεν κλείνουμε εισιτήρια, για Βερολίνο, Κοπεγχάγη ή Ολλανδία. Θα μείνουμε εδώ, γιατί εδώ είναι ο τόπος μας. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ χαρήκαμε, σ' αυτά τα μέρη πονέσαμε και ονειρευτήκαμε. Με τους ανθρώπους εδώ συνεννοούμαστε, ξέρουμε τις εκφράσεις και τις φράσεις τους, μπορούμε να ερμηνεύουμε τις σιωπές τους. Δεν θα απομονωθούμε σε ένα καβούκι ομοίων μας, μισώντας ό,τι δεν μας μοιάζει.

Ο λαός κρίνεται συνεχώς, πολλές φορές αρνητικά μάλιστα. Ζούμε σε εποχές μαρασμού και μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων γύρω μας έχει συνθηκολογήσει με αυτό, αναπαράγοντάς το. Ωστόσο, δεν θα απογοητευτούμε από τον λαό επειδή δεν στήριξε ένα συνονθύλευμα αριστερών τσαρλατάνων, το οποίο έφτασε μέχρι το έσχατο σημείο κατάντιας μία μέρα πριν τις εκλογές, αρνούμενο να απορρίψει την επίσημη στήριξη ναζιστών. Και, χωρίς να δικαιολογήσουμε την εμπιστοσύνη που σημαντικό μέρος του έδωσε στη ΝΔ, πρώτα και κύρια θα πρέπει να προβληματιστούμε που εμείς δεν συμβάλλαμε, ούτε στο ελάχιστο, ώστε να υπάρχει κάποια άλλη βιώσιμη πρόταση. Που αντί να απαντάμε στις πραγματικές ανάγκες, εμμένουμε σε μια ιδεολογική καθαρότητα.

Όσο υπάρχουν τριγύρω μας χιλιάδες απλοί άνθρωποι που ορίζουν τις ζωές τους με βάση τις αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, θα περπατάμε περήφανα σε αυτούς τους δρόμους. Το μέλλον χτίζεται στα πρωινά λεωφορεία πριν την δουλειά, στα απογευματινά καφενεία, στα καθημερινά ξυπνητήρια και στις στιγμές που συλλογικά δημιουργούμε για να τα βγάζουμε πέρα. Αν δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις ανάγκες των συνανθρώπων μας, είμαστε αδιάφοροι. Την ίδια στιγμή, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για τους τρεις μεγάλους κινδύνους που διαφαίνονται στον ορίζοντα: τον συνεχώς αυξανόμενο ολοκληρωτισμό και έλεγχο των πάντων από την άρχουσα τάξη, την ισοπέδωση του περιβάλλοντος με πιθανότητα ανεπανόρθωτων καταστροφών, το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου που θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα. Αν περνάνε τα χρόνια χωρίς να γινόμαστε ολοένα και πιο έτοιμοι να αναμετρηθούμε με τα παραπάνω, απλώς φλυαρούμε. Τέλος, έχουμε ουσία και ελπίδα μόνο αν το φως του κόσμου προβάλλει στα πρόσωπα όλων όσων αγωνιζόμαστε μαζί, μόνο αν οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας μάς επιβεβαιώνουν καθημερινά πως βρισκόμαστε στην σωστή διαδρομή.

ταξική συνείδηση

Η ταξική συνείδηση ξεκινά από την αναγνώριση της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, δηλαδή από την αναγνώριση του γεγονότος ότι η κοινωνία χωρίζεται σε διάφορες τάξεις ανάλογα με την οικονομική κατάσταση κάποιου και την θέση του στην διαδικασία της παραγωγής (μισθωτός, εργοδότης, αυτοαπασχολούμενος κ.λπ.). Αν και είναι και άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο στην θέση που λαμβάνει κάποιο άτομο στην κοινωνία, όπως για παράδειγμα η εθνικότητα ή το φύλλο, τον πιο θεμελιώδη ρόλο παίζει ο πλούτος και άρα η δύναμη που κατέχει κανείς.

Στην εποχή μας, η κυρίαρχη τάξη αποτελείται κατά βάση από όσους έχουν στην κατοχή τους πολύ μεγάλα οικονομικά κεφάλαια. Παράλληλα, δημιουργούν συμμαχίες και με άλλο κόσμο όπως ανώτατοι δικαστές, μεγαλοδικηγόροι, στρατιωτικοί, μπάτσοι ή δημοσιογράφοι, με σκοπό την εξασφάλιση και την εμβάθυνση της κυριαρχίας τους, παρέχοντας φυσικά στους συμμάχους τους και τα ανάλογα προνόμια. Φαντάζει στις μέρες μας σχεδόν αδύνατο να διαρρήξουμε αυτό το κεφαλαιοκρατικό-κρατικό σύμπλεγμα το οποίο ζει ληστεύοντας τον κόπο μας, κι αυτό ακριβώς είναι που μας κατατάσσει στην εκμεταλλευόμενη τάξη: το ότι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουμε συμμετοχή στις αποφάσεις που αφορούν την κοινωνία, είναι να πουλήσουμε την ψυχή μας και να εμπλακούμε με κάποιο τρόπο στο εγκληματικό αυτό σύμπλεγμα.

Παρ’ ολ’ αυτά, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως ήταν στο παρελθόν, δεν υπάρχουν μόνο “πλούσιοι και φτωχοι”. Οι διάφορες κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, τα λεγόμενα “μεσαία στρώματα”, είναι αρκετά πολυπληθή ειδικότερα στην Δύση. Ωστόσο, και πάλι, μιλάμε για ανθρώπους που ενώ μεν μπορεί να ζουν μια πιο άνετη ζωή, πιθανότατα και με κάποιες πολυτέλειες, αφενός συνεχίζουν να μην έχουν κανένα μερίδιο στις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις (εκτός της ψήφου, όποια ελάχιστη αξία κι αν έχει) και, αφετέρου, ακόμη κι έτσι η οικονομική τους κατάσταση προσεγγίζει περισσότερο αυτή των λαϊκών στρωμάτων παρά του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε, αρκεί μια κρίση, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή κάποια άλλη ατυχία, για να δουν τις αποταμιεύσεις τους να εξαφανίζονται και να περνάν κι αυτοί στα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια. Θα λέγαμε πως από τα μεσαία στρώματα, περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που οδηγούνται στην φτωχοποίηση παρά εκείνοι που καταφέρνουν να ανέλθουν ταξικά.

Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι όλος ο δυτικός πληθυσμός, ακόμη και το προλεταριάτο, είναι προνομιούχος σε σχέση με τους λαούς του τρίτου κόσμου, τους οποίους έμμεσα εκμεταλλεύεται. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα του Τζ. Τόμσον από το βιβλίο του "Από τον Μαρξ στον Μάο Τσε Τουνγκ": "Στην Δύση, όπου η ανάπτυξη του καπιταλισμού είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, ο φεουδαρχισμός είχε εξαλειφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά κι απ' τα πρώτα της βήματα η αστική τάξη πλούτιζε από τη λεηλασία της Αμερικής και της Ασίας. Μ' αυτό τον τρόπο ενίσχυαν την θέση τους στην μητρόπολη. Εισπράττοντας τα τεράστια κέρδη της αποικιακής εκμετάλλευσης, έκαναν ουσιαστικές παραχωρήσεις στους βιομηχανικούς εργάτες και εξαγόρασαν πολλούς απ' τους ηγέτες τους. Έτσι εκτός από το χάσμα που χωρίζει το προλεταριάτο των μητροπόλεων από τους εργάτες και τους αγρότες των αποικιών, το μητροπολιτικό προλεταριάτο έχει κι αυτό διχαστεί και προσβληθεί σε σημαντικό βαθμό από την αστική ιδεολογία".

Έχοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω λοιπόν, εμείς απ’ την μεριά μας αποφασίζουμε να κοιτάξουμε πρώτα και κύρια προς την εργατική τάξη και προς κάθε μη-προνομιούχο άτομο. Προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που οι μέρες τους συνθλίβονται από την δουλειά, που παρά την σωματική και ψυχική καταπόνηση στην καλύτερη περίπτωση ο μισθός τους φτάνει για τα βασικά, που δεν βρήκαν τίποτα έτοιμο και έχουν να στηρίζονται μόνο στη εργασία τους, που το μίσος τους για τα αφεντικά είναι πηγαίο εξαιτίας των βιωμάτων τους και δεν προήλθε διαβάζοντας Μαρξ. Μιλάμε δηλαδή για τον κόσμο που προσφέρει τον χρόνο και την εργασία του για να βιοποριστεί, χωρίς να στηρίζεται κάπου αλλού παρά μόνο στο κορμί και στο μυαλό του και χωρίς να έχει ελπίδες για κάποια ιδιαίτερη οικονομική ανέλιξη.

Κοιτάμε λοιπόν πρώτα και κύρια προς τους ανθρώπους αυτούς γιατί καταρχήν συνθέτουν την πιο σκληρά καταπιεζόμενη κοινωνική τάξη (χωρίς να αγνοούμε άλλες κοινωνικές ομάδες πιθανώς πιο καταπιεσμένες, που ωστόσο είναι σχετικά ολιγάριθμες και δεν συνθέτουν τάξη με την έννοια που αναφέρεται εδώ), δεύτερον γιατί τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι δεν αποτελούν οι ίδιοι φορείς άσκησης εξουσίας και εκμετάλλευσης, αλλά και, τέλος, διότι έχουν γνωρίσει τον πόνο αυτού του κόσμου από πρώτο χέρι και έχουν κάθε λόγο να αγωνιστούν εναντίον του.

Ωστόσο, η θέση ενός ατόμου στην ταξική πυραμίδα δεν ταυτίζεται με την ταξική του συνείδηση. Η ταξική συνείδηση για εμάς, προϋποθέτει, από την μία, την άρνηση και τη μη-αποδοχή των πιθανών ταξικών προνομίων που κατέχουμε και, από την άλλη, την αδιαφορία για την ταξική ανέλιξη και για την “αναβάθμισή” μας από εργαζόμενους σε εργοδότες, ακόμη κι αν αυτό είναι εφικτό. Ακόμη, η ταξική συνείδηση συνδέεται άμεσα με την συνεχή καχυποψία προς όλα τα αφεντικά και τις όχι και τόσο φιλικές σχέσεις μαζί τους, αλλά και με την επιλογή της συνεπούς συμμετοχής στον αγώνα για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης και, παράλληλα, για την στήριξη εργατικών σωματείων και μεμονωμένων εργαζομένων όποτε χρειάζεται.

Έτσι, η ταξική συνείδηση αποτελεί ένα από τα κυριότερα θεμέλια που συγκροτούν την αναρχική αντίληψη και δίνουν κατεύθυνση στον αναρχικό αγώνα. Με άλλα, όπως είναι ο αντικρατικός αγώνας και η εναντίωση σε κάθε εξουσία, θα ασχοληθούμε σε επόμενα κείμενα.