ευχές

Καλές γιορτές

σε όλους

μα λίγο περισσότερο

στους απροσάρμοστους

στους μοναχικούς

στους ανυπότακτους

και ειδικά

στους ασταμάτητους.

 

ο καιρός της σιωπής

Σιωπή

Η γενιά μας έχει εκπαιδευτεί στην σιωπή. Έχει συνηθίσει την απουσία της ελπίδας, έχει συνηθίσει να ελπίζει σε πράγματα που στ' αλήθεια ποτέ δεν πίστεψε. Σκορπισμένη κάπου στα αζήτητα, ανεπιθύμητη και άχρηστη, έχει δήθεν απογοητεύσει τους μεγάλους, τους μεγάλους που δεν είχαν μια στάλα αξιοπρέπεια να σπάσουν τους καθρέφτες τους και να αποχωρήσουν διά παντός απ' την κοινωνία. Κι όσο δεν αποχωρούν αυτοί, αποχωρούμε εμείς. Μειοψηφία κλεισμένη στην σιωπή, στην σιωπή αναπτύσσεται επικοινωνία, επικοινωνία που συμφωνεί να μείνουμε στην σιωπή, να κρύψουμε τα όνειρά μας στο σκοτάδι. 

Μοναξιά

Κλεισμένος ο καθένας σε ένα διαμέρισμα, καθεμία να δίνει έναν ηρωικό ατομικό αγώνα να συνεχίσει να είναι εδώ, να είναι εδώ με μια μορφή που περιλαμβάνει την ελάχιστη δυνατή υποκρισία. Κι όσοι κατάλαβαν νωρίς πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος που μας φέραν, και πράγματι δεν είναι τόσο λίγοι, συχνά επιλέγουν την μοναξιά. Το να αρνείσαι τον κόσμο, ίσως να δηλώνει απλά περηφάνια, η κοινωνία κοιτάζει περίεργα αυτούς που δεν αποδέχτηκαν την φυλακή, τους κοιτάζει περίεργα μα στα κρυφά βλέπει και τη λάμψη τους, τη λάμψη του να επιλέγεις εσύ τα όρια της ελευθερίας σου, να τα κάνεις μέχρι και πιο στενά, για να μην αφήσεις να τα καθορίσουν οι άλλοι. 

Μηδενισμός

Εν τέλει τί έχει νόημα, φυσικά τίποτα. Τίποτα από όλα όσα μας μεγάλωσαν μαζί τους. Επιλέξαμε μια θέση στην άκρη του κόσμου, κοντά σε μια ελέυθερη μειοψηφία, που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να την ορίσει, που πάντα κρατούσε την θέση της υπόγεια, διάχυτη σε διαμερίσματα και νύχτες. Δεν έχουμε τίποτα να μας αφορά, μόνο τα πιο απλά και στοιχειώδη, δεν έχουμε τίποτα να μας αφορά, μόνο τη Μάχη. Τίποτα δεν θα πάει καλά, τα πάντα θα γκρεμίζονται γιατί αυτή είναι η μοίρα τους, κάθε ομορφιά θα είναι περιστασιακή, αλοίμονο όμως αν δεν την τιμήσουμε. Αλοίμονο αν δεν σταθούμε στο ύψος που πρέπει, αλοίμονο αν κυλήσουμε στην υποκρισία, αλοίμονο αν δεν λιώσουν τα δόντια μας προσπαθώντας να κόψουμε την αλυσίδα. Μάλλον δεν θα κοπεί ποτέ, μα αλοίμονο αν ενθουσιαστούμε άμα κοπεί.

1η Δεκέμβρη 2020

*το κείμενο είναι τμήμα του πρότζεκτ Εκλάμψεις στο Σκοτάδι

η πολιτική αδυναμία της Αναρχίας, η μαχητικότητα του ΚΚΕ και η αυθόρμητη λαϊκή εξεγερτικότητα

Η φετινή 17 Νοέμβρη αποτέλεσε μια μέρα πολύ σημαντική, τόσο σε επίπεδο συμβολισμών, όσο και σε επίπεδο διακυβεύματος. Για πρώτη φορά έπειτα από τις 21-4-1967 και τις 17-11-1973, το κράτος απαγόρευσε όλες τις συναθροίσεις, σε όλη την χώρα. Το κίνημα είχε να αντιμετωπίσει μία κατάσταση όπου από την μία όφειλε να απαντήσει πολιτικά και πρακτικά σε αυτές τις χουντικής έμπνευσης απαγορεύσεις (που βέβαια δεν αποτελούν παρά τμήμα της αστικής δημοκρατίας) και, από την άλλη, να το κάνει αυτό μέσα σε ένα πολύ ασφυκτικό περιβάλλον, σε ελάχιστο χρόνο και με πρωτοφανή αστυνομοκρατία.

Ο αναρχικός χώρος, πέρα από μερικές εξαιρέσεις σε ορισμένες πόλεις της επαρχίας, δεν κατάφερε να σπάσει την απαγόρευση. Σε μια από τις σημαντικότερες μέρες εδώ και χρόνια για τον δρόμο, έδειξε μια φανερή αδυναμία να οργανώσει τον κόσμο του, να αιφνιδιάσει, να κατακτήσει την παρουσία του στον δρόμο. Στην Αθήνα ειδικά (όπου άλλωστε ήταν η "μητέρα" των μαχών λόγω και της φυσικής παρουσίας του Πολυτεχνείου), ενώ υπήρχαν αρκετά καλέσματα για συγκέντρωση στις 14.00 στην πλατεία Κλαυθμώνος, όχι μόνο δεν έγινε η συγκέντρωση, μα δεν έγινε κάν ούτε κάποια αξιόλογη προσυγκέντρωση σε άλλο (μη-ανακοινωμένο ίσως) σημείο, ούτε μία έμπρακτη και με ελπίδες προσπάθεια έστω να προσεγγιστεί η Κλαυθμώνος μαζικά. Μόνη εξαίρεση η συγκέντρωση στον Βύρωνα. Το αποτέλεσμα είναι μία ξεκάθαρη πολιτική ήττα σε μία τόσο σημαντική μέρα και σε αυτό δεν χωράνε δικαιολογίες. Όσον αφορά τις πορείες σε γειτονιές και τις επιθέσεις σε ΑΤ που έγιναν το βράδυ, θα σχολιάσουμε παρακάτω, μιας και δεν πιστώνονται κατά κύριο λόγο στις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αναρχίας, αλλά σε μια αυθόρμητη λαϊκή εξεγερτικότητα και πρωτοβουλία.

Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή δήλωνε χωρίς περιστροφές και μισόλογα (όπως άλλες φορές) ότι η απαγόρευση αποτελεί ακραία αυταρχικό μέτρο και θα σπάσει στην πράξη. Και το έκανε. Τόσο με την πρωινή συγκέντρωση στην πρεσβεία, όσο ακόμη περισσότερο και με την μεγάλη μεσημεριανή στα Προπύλαια, όπου κυριολεκτικά με ακρίβεια λεπτού γέμισε όλος ο δρόμος με μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, με εντυπωσιακή μάλιστα τήρηση των μέτρων υγειονομικής αυτοπροστασίας. Να αναφέρουμε κιόλας ότι σε κάθε πόλη της Ελλάδας και σχεδόν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας οργάνωσε δράσεις όπως πορείες, μοτοπορείες, παρεμβάσεις κ.α. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, μέσα από τις νόμιμες παρεμβάσεις (Βουλή, κανάλια, πλατιά συλλογή υπογραφών) σήκωσε το θέμα της απαγόρευσης πολύ ψηλά και δεν δίστασε να το συνεχίσει και με τις παράνομες παρεμβάσεις, όπως είχαν χαρακτηριστεί όλες οι συναθροίσεις εκείνη την μέρα. Κι όλα αυτά μάλιστα με τρομερή ακρίβεια και χαρακτηριστική άνεση. Απέδειξε λοιπόν, ότι στην κρίσιμη ώρα ήταν εκεί, με μια διάθεση ιδιαίτερα μαχητική και μη-διαπραγματεύσιμη και ταυτόχρονα με μια οργάνωση που ήταν αυτό που πρέπει να είναι πάντα η οργάνωση· αποτελεσματική. Η επιτυχία του ΚΚΕ (όπως και η αποτυχία της Αναρχίας), δεν ούτε ήρθαν τυχαία ούτε εξαιτίας κάποιων "πεφωτισμένων" (ή αντίστοιχα ανίκανων) στελεχών, βασίστηκαν καθαρά στα δομικά χαρακτηριστικά της κάθε ιδεολογίας και στο πώς αυτή μεταφέρεται σε πολιτική δράση.

Όσο κι αν πολλοί δεν συμπαθούν το ΚΚΕ για αρκετούς και σημαντικούς λόγους, οφείλουμε τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε την ικανότητά του να αναμετράται στα ίσια με το κράτος και να βγαίνει και νικητής, σε μια μέρα μάλιστα που το κράτος ποθούσε διακαώς την καθολική του επικράτηση. Και να αναγνωρίσουμε επίσης και την τεράστια πολιτική ήττα της Αναρχίας, που προκύπτει από την αδυναμία της να σπάσει την απαγόρευση σε μια τόσο κρίσιμη ημέρα. Δεν χωράνε δικαιολογίες ότι ΘΑ οργανωθούμε, ότι ΘΑ ριζοσπαστικοποιήσουμε κόσμο και ΘΑ δυναμώσουμε το κίνημα, ότι ΘΑ φανούμε την κρίσιμη ώρα. Η κρίσιμη ώρα πέρασε και δεν είμασταν εκεί. Κι άλλες κρίσιμες ώρες θα έρθουν, δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη ότι θα μας βρουν πιο ισχυρούς· αντιθέτως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι θα μας βρουν ακόμη πιο ανέτοιμους.

Τέλος, πράγματι το μόνο που αφήνει μια ελπίδα και κάπως σώζει την κατάσταση εκείνης της ημέρας (εκτός από το ΚΚΕ), είναι η αυθόρμητη λαϊκή εξεγερτικότητα και πρωτοβουλία που αναφέραμε παραπάνω. Χύμα κόσμος σε αρκετές γειτονιές απάντησε στον αυταρχισμό του κράτους με πορείες/επιθέσεις, που σχεδόν με βεβαιότητα αποφασίστηκαν επί τόπου, στην συντριπτική πλειονότητά τους τουλάχιστον. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να πιστωθεί στις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αναρχίας, μιας και η αυθόρμητη αυτή εξεγερτικότητα υπήρχε και θα υπάρχει σε διάφορα σκόρπια τμήματα του λαού και θα συνεχίζει να εκφράζεται ανεξάρτητα από το τί θα κάνει η Αναρχία. Αυτό που πιθανώς μπορεί να έχει νόημα για τις οργανωμένες δυνάμεις με αντιεξουσιαστική κατεύθυνση, είναι να ριζοσπαστικοποιήσουν και να πολιτικοποιήσουν την λαϊκή αυτή εξεγερτικότητα, συμβάλλοντας στο να μετατραπεί το βίωμα σε σχέδιο και η οργή σε συνείδηση. Αναγνωρίζοντας τους φύσει μειοψηφικούς όρους της θέσης τους, την φύσει αδυναμία συμμετοχής στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, μα και την σημασία των μικρών στοχευμένων παρεμβάσεων προς την συκτρότηση ενός διακριτού και διάχυτου πόλου εντός του λαού και της εργατικής τάξης, ο οποίος υπερασπίζεται την άρνησή του να υπηρετήσει "χαρούμενα" τον καπιταλισμό καθώς και να αναπαράγει σχέσεις εξουσίας. Χωρίς ωστόσο να μπορεί να πάει πολύ πέρα από την ίδια την άρνηση καθαυτή, κάτι όμως όχι εντελώς ανούσιο, μιας και από μόνο του αποτελεί ένα από τα σημαντικά ανάχωματα στην επιχειρούμενη επιβολή της δυστοπίας.

ηρεμία

Μία κοπέλα που ζητάει ηρεμία
απ' των ανθρώπων την πολλή υποκρισία
αναρωτιέται αν στο τέλος κάτι μένει.

Κι αν κάποιοι αντέξανε στα μάτια τους τη λάμψη
η κοινωνία την ψυχή της έχει θάψει
και τριγυρνά στον χρόνο σαν δαιμονισμένη.

Γαμώτο τίποτα δεν είδες
κυκλώσαν τα κεφάλια μας λεπίδες
εδώ είναι κάποιοι μόνοι, κι οι άλλοι είναι ξένοι.

*το ποίημα περιλαμβάνεται στο Μαμπέτι #12

δώσ' μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή

Δεν έχει χρώματα η θάλασσα
μα πουθενά το μπλε δεν είναι ίδιο

Δεν υπάρχει τόπος για τους ορεινούς
γιατί ερωτευτήκανε την πέτρα
και μόνο αυτή να αισθάνονται σε κάθε βήμα
και μόνο κρύος αέρας γι' αυτούς στον κόσμο

Δεν υπάρχουν λουλούδια στο χώμα
μόνο από κορμιά αναβλύζουν
κι από κορίτσια που ξεχειλίζουν ζωή
και δάκρυα,
και βγάζει η γη περιβόλια ανθισμένα

Δεν υπάρχει τέλος
μόνο αγγίγματα και χέρια που τρέμουν
μόνο ώρες τυχαίες, και μήνες και χρόνια
που μέσα τους χωρέσανε όλα τα μπλε της θάλασσας.

https://www.youtube.com/watch?v=vXVktY3VElw

η αντεπαναστατική φύση του αναρχισμού

*μετάφραση του άρθρου: The counter-revolutionary nature of anarchism απ' το medium.

[Σχόλιο: Σαφώς και δεν συμφωνώ με ό,τι γράφει το κείμενο. Ωστόσο, το μετέφρασα διότι συμφωνώ με το επιχείρημα περί της αδυναμίας των αναρχικών να ανατρέψουν ολικά τον καπιταλισμό μέσω μιας "κλασσικής" επανάστασης. Προκύπτει λοιπόν το εξής ερώτημα: είτε επιμένουμε στην σημασία της επανάστασης με την παραδοσιακή έννοια, οπότε χρησιμοποιούμε εργαλεία που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά (κεντρικη εξουσία, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός κ.λπ.), είτε επιμένουμε στην θέση πως δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία, οπότε θυσιάζουμε την "κλασσική" επανάσταση και ακολουθούμε άλλα μοντέλα αντίστασης και δράσης. Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διλλημα, με το οποίο όμως θα ασχοληθούμε σε άλλο κείμενο].

----------------------

Στον δυτικό κόσμο, ανάμεσα στις διάφορες ριζοσπαστικές τάσεις, πολλοί άνθρωποι αρχικά δείχνουν ενδιαφέρον για τον αναρχισμό. Αυτό συμβαίνει διότι με την πρώτη ματιά, ο αναρχισμός μοιάζει ένα επαρκές εργαλείο για να πολεμήσουμε τις καταπιεστικές εξουσιαστικές δομές. Η υποστήριξη όμως σε αυτόν, βασίζεται σε μια μυωπική ματιά για τη δυναμική της τάξης και σε μια παρανόηση σχετικά με το τί προυποθέτει η επανάσταση.

Δεν κρίνω κανέναν που έλκεται απ΄ τον αναρχισμό, μιας και εντός των ιμπεριαλιστικών χωρών είναι η πιο συνηθισμένη "πρώτη επαφή" με τις ριζοσπαστικές ιδέες. Στο περιβάλλον που έχουν μεγαλώσει οι Αμερικάνοι, ο κομμουνισμός -και ιδιαίτερα ο κομμουνισμός που προσεγγίζει θετικά τα υπαρκτά σοσιαλιστικά κράτη- θεωρείται εκ φύσεως ύποπτος. Μας μαθαίνουν ότι η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, η Κούβα και ο πρόγονός τους η ΕΣΣΔ είναι καθαρά τυραννικές, αναγκάζοντάς μας να διαχωριστούμε από αυτές τις χώρες αν θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε σοσιαλιστές. Ο αναρχισμός από την άλλη, αντικατοπτρίζει τον τύπο του σοσιαλισμού που οι περισσότεροι δυτικοί ριζοσπάστες νιώθουν άνετα να πλησιάσουν: ξεκομμένος από τα εχθρικά προς τις ΗΠΑ κράτη και με ιδιαίτερη έμφαση στην ελευθερία του ατόμου.

Έχω μιλήσει προσωπικά με αναρχικούς που μελετάνε διεξοδικά τη συγκεκριμένη ιδεολογία και μου έχουν ανέφερει κατανοητούς λόγους, για τους οποίους προτιμούν τον αναρχισμό έναντι του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ισχυρίζονται πως οι αναρχικοί θα καταφέρουν να καταβάλλουν την αστική εξουσία, φτιάχοντας πολύ δυνατές κομμούνες και πως αυτή η διαδρομή είναι καλύτερη απ' το να προσπαθείς να οικοδομήσεις τον σοσιαλισμό χρησιμοποιώντας κρατικό μηχανισμό. Υποστηρίζουν ότι οι εξουσιαστικές δομές είναι τόσο ελαττωματικές που πρέπει να αποφεύγονται εντελώς και στη θέση τους απλώς να φτιάχνονται μη-εξουσιαστικές δομές κοινότητας.

Παρ' όλ' αυτά, οι συγκεκριμένοι ισχυρισμοί προέρχονται από την ίδια παραπλανητική άποψη που βρίσκεται πίσω από τον φιλελευθερισμό και τον "αναρχοκαπιταλισμό": ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε καμία κυβέρνηση για τίποτα, επομένως οποιαδήποτε εναλλακτική είναι προτιμότερη. Η εναλλακτική των αναρχικών βέβαια δεν είναι η δικτατορία των εταιρειών, αξιολογώντας την όμως ειλικρινά, δεν είναι ικανή και επαρκής για να βοηθήσει τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που υποφέρουν από τη φτώχεια, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Τον προηγούμενο αιώνα, η ιστορία της ταξικής πάλης έδειξε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αναρχισμός μέσα σε έναν κόσμο κυριαρχούμενο απ' τον ιμπεριαλισμό. Οι πολύ περιορισμένης διάρκειας επαναστάσεις στην Ισπανία και την Ουκρανία ήταν οι κύριες αναρχικές απόπειρες που αφορούσαν μια περιοχή με επικράτεια αντίστοιχη ενός κράτους, με τον αναρχισμό κατά τ' άλλα να αποτελείται βασικά από κολλεκτίβες μικρής κλίμακας. Η άποψη ότι μεγάλες εδαφικές επικράτειες βασισμένες στον αναρχισμό μπορούν να εξελιχθούν πιο ουσιαστικά, δεν στηρίζεται σε καθόλου πειστικά επιχειρήματα: όχι μόνο η ιστορία του αναρχισμού φαίνεται αναποτελεσματική στην απόκτηση εδαφών, αλλά και στον πυρήνα των ιδεών του διαφωνεί με το στόχο της απόκτησης μεγάλων εκτάσεων από την αστική τάξη.

Υπάρχει λόγος που εξηγεί το γιατί καμία αναρχική επανάσταση δεν κατάφερε να προσεγγίσει σε μέγεθος τα σοσιαλιστικά κράτη: η αφοσίωση του αναρχισμού στο άτομο, απωθεί τα αναρχικά κινήματα από το να ακολουθήσουν την "εξουσιαστική" διαδρομή της ολικής αντικατάστασης των καπιταλιστικών καθεστώτων. Εννοώ δηλαδή ότι οι αναρχικές επαναστάσεις μόνο σε ένα μέρος της απελευθερώνουν μια χώρα απ' τον καπιταλισμό, δίνοντας την ευκαιρία στους καπιταλιστές να τους εμποδίσουν απ' το να διαχυθούν σε όλη τη χώρα, ή ακόμη και να πάρουν πίσω τα εδάφη των αναρχικών.

Το ίδιο βλέπουμε και στην περιοχή που κατέχουν οι Ζαπατίστας, η οποία στηρίζεται σε αναρχικά προτάγματα. Οι Ζαπατίστας έδειξαν απροθυμία να επεκτείνουν τον αγώνα τους και στο υπόλοιπο Μεξικό και έκαναν έναν συμβιβασμό με το μεξικάνικο αστικό κράτος, συνέπεια του οποίου είναι η κοινότητά τους να μην μπορεί να μεγαλώσει σημαντικά τις επόμενες δεκαετίες. Οι Ζαπατίστας εγκατέλειψαν τους υπόλοιπους Μεξικάνους προλετάριους και ιθαγενείς, ιεραρχόντας τον διαχωρισμό απ' το μεξικάνικο κράτος ως σημαντικότερο απ' την επανάσταση.

Κι ακόμη κι αν οι αναρχικοί υποστηρικτές των Ζαπατίστας δεν το παραδέχονται, οι Ζαπατίστας επέλεξαν το μονοπάτι της απομόνωσης εξαιτίας της εμμονής τους στο να πετύχουν την αυτονομία του ατόμου. Οι σύγχρονοι αναρχικοί πιθανώς να φαντάζονται ότι όσο το παγκόσμιο προλεταριάτο αντιδράει στο νεοφιλελευθερισμό, συνεχώς περισσότεροι άνθρωποι θα υιοθετούν την αναρχική πρόταση και θα οικοδομούν ισχυρές κομμούνες, προοδευτικά δημιουργώντας έναν σοσιαλιστικό πλανήτη χωρίς να προηγηθεί η "βρώμικη δουλειά" της δημιουργίας επαναστατικών κυβερνήσεων. Η ιστορία όμως έχει δείξει, ότι όποτε οι σοσιαλιστές απέφυγαν τη δημιουργία κράτους και προσπάθησαν να νικήσουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό μέσα από απομονωμένες απόπειρες να φτάσουν την ουτοπία, θυσίασαν την αποτελεσματικότητα για χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας.

Και το ιδανικό το οποίο οι αναρχικοί θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό, αυτο δηλαδή της μη-ιεραρχίας, δεν είναι ένα ιδανικό που απαραίττητα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του ταξικού αγώνα. Όπως ο Μάο υποστήριξε, μέσα σε μια περίοδο ιμπεριαλισμού και καπιταλιστικής αντίδρασης, μια κρατική δομή είναι πολύ σημαντική στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μαζών: "Το κράτος μας είναι μια λαική δημοκρατική δικτατορία, καθοδηγούμενη απ' την εργατική τάξη και στηριζόμενη στη συμμαχία εργατών-αγροτών. Ποιον αφορά όμως αυτή η δικτατορία; Καταρχήν η δουλειά της είναι εσωτερική, προκειμένου να καταστείλλει τις αντιδραστικές τάξεις και στοιχεία και εκείνους τους εκμεταλλευτές που αντιστέκονται στη σοσιαλιστική επανάσταση, να καταστείλλει εκείνους που επιδιώκουν να αποτύχει η σοσιαλιστική μας οικοδόμηση, να επιλύσει δηλαδή τις αντιθέσεις ανάμεσα σε εμάς και στον εσωτερικό εχθρό. Η δεύτερη δουλειά αυτής της δικτατορίας, είναι να προστατεύσει τη χώρα μας από την υπονόμευση και από πιθανές επιθέσεις εξωτερικών εχθρών".

Ορισμένοι αναρχικοί έχουν πάει την απόρριψη αυτής της συγκροτημένης εκδοχής της επανάστασης ένα βήμα παραπέρα, όντας καχύποπτοι όχι μόνο για την κεντρική οργάνωση, αλλά και για κάθε είδους συνεκτική οργάνωση. Αυτές οι τάσεις του μεταμοντέρνου αναρχισμού ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι πρέπει αν εγκαταλείψουν τις οργανώσεις και τις δομές επειδή είναι "εξουσιαστικές", υποστηρίζοντας την αποχώρηση από τέτοιες ομάδες. Να που οδηγεί εν τέλει η ατομικιστική φιλοσοφία του αναρχισμού.

(...) Δεν αντιμετωπίζουν οι Μαρξιστές-Λενινιστές προβλήματα με την αποδιοργάνωση, με τον δυτικό σωβινισμό, με την άγνοια περί επαναστατικής θεωρίας; Φυσικά αντιμετωπίζουν. Αλλά αντίθετα με τον αναρχισμό, ο οποίος αναγκαστικά αντλεί τις ιδέες του από τον ατομικισμό, ο Μαρξισμός-Λενινισμός θεμελιώνεται πάνω στην ιδέα ότι οι άνθρωποι αξίζουν να διαθέτουν το δικό τους δημοκρατικό κράτος. Αντί να ενισχύει το αντιδραστικό επιχείρημα ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές και ανίκανοι να λειτουργήσουν συλλογικά, ο Μαρξισμός-Λενινισμός υποστηρίζει ότι μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας ως ένα συλλογικό σώμα. Το Juche, η κορεάτικη τάση του Μαρξισμού-Λενινισμού, εκφράζει αυτή την πεποίθηση λέγοντας "Ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος των πάντων και μπορεί να αποφασίσει για τα πάντα". (...)

Πολλά μικρά κόμματα ενισχύονται το τελευταίο διάστημα και έχουν προοπτική να πρωταγωνιστήσουν στην ταξική πάλη. Το πόσο θα προχωρήσουν προς τον στόχο της δικτατορίας του προλεταριάτου εξαρτάται και από εμάς· θα στρατευτούμε με τους κομμουνιστές οικοδομώντας ένα δυνατό "έθνος" για τα θύματα του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας, ή θα αφήσουμε τον αναρχισμό να βαραίνει το κίνημα με τις φιλελεύθερες ιδέες του;

η ψυχή του Βουνού

Δεν υπάρχουν δικαιώματα. Δικαιώματα ζητάει μόνο ο σκλαβωμένος. Η ελεύθερη βούληση οδηγεί σε απότομες βουνοκορφές και δύσβατα μονοπάτια. Έρημα ανταρτοχώρια στέκουν αιώνες, περιμένοντας υπομονετικά τους ελεύθερους που θα κάνουν το περήφανο βήμα, αλύγιστες ψυχές που δεν καταδέχονται να υποδουλωθούν.

Ποιός να υποτάξει τον αετό και ποιός να εξημερώσει τον λύκο; Ποιός λύκος και ποιός αετός θα ζητήσει δικαιώματα και από ποιόν; Η ζωή και η ελευθερία είναι κάπου εκεί ψηλά, σε κάποια πλαγιά ή και σε όλες. Όποιος βολεύεται στην άνεση του τσιμέντου, όποιος φοβάται την πέτρα και το χώμα, μοιραίο είναι να τον καταβάλλει η θλίψη της μάταιης ζωής, ο πόνος του σκλαβωμένου.

Όσο οι σύγχρονες πόλεις θα μετατρέπονται σε άψυχα πεδία ελέγχου, όταν όλες οι κινήσεις θα καταγράφονται από κάμερες και κάθε συνομιλία θα παρακολουθείται, τη στιγμή που το σύνολο της ζωής θα αφιερώνεται στις πολυτέλειες της αστικής τάξης και στις προσπάθειες απομιμησής της, κάποιοι θα γυρνάνε ελεύθεροι στα βουνά και θα τους φυσά παγωμένος αέρας, κάποιες θα κόβουν την ντομάτα κατακόκκινη και θα τις ξανθίζει ο ήλιος τα μαλλιά.

Μπορεί να γίνουν όλα

εκτός απ' το να χαρίσουμε την ελευθερία μας.

Μπορεί να χαθούν όλα

εκτός απ' το Βουνό που θα περιμένει αιώνια.

(φωτογραφίες: Χελιδόνα Ευρυτανίας, Φιδάκια Ευρυτανίας)

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.

ταξική συγκρότηση

Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από την απόλυτη κυριαρχία του καπιταλισμού. Όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας μα σε κάθε πτυχή της ζωής, η αστική ηγεμονία αποτελεί τη βάση. Από αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα οφείλουμε να ξεκινάμε κάθε μας ανάλυση.

Από την αστική επιρροή, δεν θα μπορούσε να μην επηρρεαστεί και η εργατική τάξη, πόσο μάλλον όταν αποτελεί την μεγαλύτερη εν δυνάμει απειλή για το σύστημα, το οποίο έχει συμφέρον να την διαυρώσει. Ως αποτέλεσμα, ο εγωισμός, η διάθεση για ανέλιξη, ο ανταγωνισμός, η αδιαφορία καλλιεργούνται σκόπιμα από τα πάνω, όντας αφομοιωμένα πλέον σε τέτοιο βαθμό ώστε αναπαράγονται και οριζόντια.

Οφείλουμε να υπερασπιστούμε την τάξη μας ως το τέλος. Να οικοδομήσουμε την ταξική συνείδηση, την συνείδηση ότι εντός της αστικής φυλακής, για τους προλετάριους η ουσία βρίσκεται στον συνεπή αγώνα για το γκρέμισμά της. Ότι μια κοινωνία σεβασμού-απλότητας-αλληλεγγύης, δεν είναι μόνο προς συμφέρον μας, αλλά είναι και αυτή που μέσα της περιλαμβάνει τον ενθουσιασμό της ζωής.

Οι επαναστάτες είναι η πρώτη γραμμή της αντίστασης των απλών ανθρώπων.

Ο καθημερινός συνεπής αγώνας πρέπει να βρίσκεται σε διαλεκτική ενότητα με την εξεγερτική διάθεση και το ανυπότακτο πνεύμα. Έτσι θα κρατήσουμε ψηλά την τιμή μας, στρώνοντας παράλληλα το έδαφος για έναν κόσμο αληθινά δικό μας.

Να συγκροτήσουμε την τάξη μας. Να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν, επιχειρηματολογώντας ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς εντός των γραμμών μας, στεκόμενοι εχθρικά απέναντι σε όσους συνειδητά πέρασαν στο στρατόπεδο του εχθρού. Να μελετήσουμε διεξοδικά τις συνθήκες, να αποκτήσουμε ευρεία κοινωνική γείωση, να αναπτύξουμε πρόγραμμα, να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Η Υπόθεση δεν έχει λήξει, η ταξική συγκρότηση αποτελεί αναγκαίο βήμα στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

17

  Στη μάχη! Δεν υπάρχει καιρός για σκέψη. Η οργή γίνεται ιερή, η εξέγερση κυριαρχεί, δεν πρέπει να πεθάνετε, ακούστε, ακούστε με. Θα έρθουν μέρες, βουτηγμένες στο λευκό φως, ήσυχες μέρες, γαλήνιες, νύχτες σιωπηλές και τρυφερές, θα έρθει ο καιρός που θα είμαστε ελεύθεροι και ήρεμοι.

Bernard-Marie Koltès, η Κληρονομιά

anemone de Caen

Τόσο πολύ αγαπούσες
τα λουλούδια που μεγάλωναν μες την καρδιά σου
που για να τα φυλάξεις
γινόσουν όλο και πιο σκληρή
έμπαινες στο πυκνό σκοτάδι
ώστε κανείς να μην βλέπει να τα πειράξει.

Κι έτσι με τόση στοργή που τα φρόντιζες
χρόνια ολόκληρα
τα λουλούδια σου μεγάλωσαν τόσο
και πολλαπλασιάστηκαν
και γέμισε η καρδιά σου λουλούδια
και το κορμί σου πια αναβλύζει μυρωδιές και χρώματα.

Κρυμμένα ακόμη στο σκοτάδι
μην τα δει κανείς και τα πειράξει
γιατί τι θ' απογίνουν οι μέρες χωρίς τα λουλούδια σου;

παράσιτα για την κοινωνία, μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία...

Όσο πιο πολύ αγαπάμε τη ζωή, τόσο πιο πολύ μισούμε ΑΥΤΗ την κοινωνία.

συμπεράσματα

Η ομορφιά της ζωής, βρίσκεται στο απρόβλεπτο, σε αυτό που γεννιέται και κινείται, στις στιγμές που ο χορός αρχίζει.

Η πρωταρχική αξία όμως, ήταν, είναι και θα είναι η αξιοπρέπεια.

Η σημερινή πραγματικότητα αναλύεται ως μια κοινωνία-φυλακή υπό απόλυτη καπιταλιστική κυριαρχία. Εξουσία στα μεγάλα και στα μικρά. Πόνος για την μεγάλη πλειοψηφία, αβάσταχτο βάσσανο για αρκετούς, "ευτυχία" για τους αφελείς μόνο. Γενικώς, θλίψη και υποκρισία που κατακλύζουν την καθημερινότητα.

Οφείλει καθένας να κάνει ότι χρειαστεί για να κρατήσει καταρχήν το κεφάλι του ψηλά και το μυαλό του υγιές. Έπειτα, να αγωνιστεί μέχρι τέλους για την ανατροπή του αστικού πολιτισμού, την διατήρηση της φυσικότητας της ζωής, την παρεμπόδιση της έλευσης του απόλυτου ολοκληρωτισμού-ελέγχου.

Όταν η στάση του ως προς αυτά είναι συνεπής, τότε υπάρχει ο χώρος για το βίωμα της μαγείας, για τη ζωή στην πιο αγνή της μορφή, για το ξεπέρασμα του ονείρου.

κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια...

Για τους ευαίσθητους υπάρχουν δυο δρόμοι
κατάθλιψη ή εξέγερση.
Κι αν εξεγερθείς, άλλοι δυο δρόμοι
απόσυρση ή συνεπής αγώνας.

Όποιος επιλέγει το δρόμο
του σεμνού αγώνα
τρεις λέξεις συναντά συνεχώς.

ΚΡΥΟ
ΒΡΟΧΗ
ΕΡΗΜΙΑ

ξωκλήσσια

Κόκκινοι άγιοι στο μυαλό καρφωμένοι
δυο τσιγάρα κάθε αυγή στην κουζίνα
απ' την Κυψέλη σε μια ρώσικη ομπστσίνα
στο βλέμμα βροχή, καρδιά ατσαλωμένη.

Μόνο με βήμα αργό και σεμνό
θα συρθεί μες τις λάσπες το βάρος
λιοντάρια με τόλμη και θάρρος
δεν λένε ποτέ τους αντίο στερνό.

Τα κάδρα στο σπίτι τρομάζουν
καντήλι με φλόγα βουνίσια
απόμειναν μόνο ξωκλήσσια
με δάκρυα τα όπλα αρπάζουν.

                   ∴