Το μαγαζί είχε γεμίσει καπνό και καυσαέριο. Τελευταία Παρασκευή του Ιουλίου κι εμείς είμασταν ακόμη εδώ, στην καρδιά της Αθήνας να συνηθίζουμε τον ιδρώτα στα ρούχα. Οι συζητήσεις μας ήτανε σπάνιες αλλά ωστόσο όλοι γι' αυτό έρχονταν, γιατί οι λίγες κουβέντες σπάγανε την μοναξιά τους. Εγώ καθόμουν στο μπαρ, έπαιζα λίγο με το κομπολόι, έπινα φρέντο εσπρέσσο με κανέλα και περίμενα να περάσει και η επόμενη εβδομάδα για να φύγω. Ακόμη δεν ήξερα αν θα 'ναι η Άννα στο νησί, είχα πει ότι θα πάω έτσι κι αλλιώς βέβαια. Τελικά ευτυχώς ήρθε. Δεν ξέρω τι σημασία είχε αυτό, μπορεί στο μέλλον να φανεί ότι εν τέλει δεν είχε καμία σημασία, αλλά στην ουσία για μένα είχε νόημα που την είδα, απλά και για το καλοκαίρι αυτό.
~
Η μόνη ώρα που μπορούσα να γράψω ήταν μετά τις δύο. Τη νύχτα η πόλη είναι ήσυχη, μόνο τη νύχτα, περίπου λίγο μετά τις δύο, είναι ήσυχη. Αυτό κρατάει μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, τότε λίγος χρόνος μένει ακόμη κι ύστερα η ηρεμία σταματάει. Αν θες να γράψεις καλά λοιπόν μέσα σε αυτές τις ώρες, πρέπει να συγκεντρωθείς, να επιλέξεις τα φώτα, ίσως την μουσική, ένα καλό χαρτί και ένα μαύρο στυλό. Δύο μέχρι πέντε το πρωί είναι δηλαδή οι ώρες εργασίας μου, το πως κυλάει η υπόλοιπη μέρα είναι σχετικό και καμιά φορά αδιάφορο, αλλά αυτές οι τρεις ώρες πρέπει να εκτυλίσσονται με προσοχή. Καμία λέξη δεν πρέπει να είναι τυχαία και πάντα χρειάζεται να μένει χώρος για την σιωπή.
