συμπεράσματα

Η ομορφιά της ζωής, βρίσκεται στο απρόβλεπτο, σε αυτό που γεννιέται και κινείται, στις στιγμές που ο χορός αρχίζει.

Η πρωταρχική αξία όμως, ήταν, είναι και θα είναι η αξιοπρέπεια.

Η σημερινή πραγματικότητα αναλύεται ως μια κοινωνία-φυλακή υπό απόλυτη καπιταλιστική κυριαρχία. Εξουσία στα μεγάλα και στα μικρά. Πόνος για την μεγάλη πλειοψηφία, αβάσταχτο βάσσανο για αρκετούς, "ευτυχία" για τους αφελείς μόνο. Γενικώς, θλίψη και υποκρισία που κατακλύζουν την καθημερινότητα.

Οφείλει καθένας να κάνει ότι χρειαστεί για να κρατήσει καταρχήν το κεφάλι του ψηλά και το μυαλό του υγιές. Έπειτα, να αγωνιστεί μέχρι τέλους για την ανατροπή του αστικού πολιτισμού, την διατήρηση της φυσικότητας της ζωής, την παρεμπόδιση της έλευσης του απόλυτου ολοκληρωτισμού-ελέγχου.

Όταν η στάση του ως προς αυτά είναι συνεπής, τότε υπάρχει ο χώρος για το βίωμα της μαγείας, για τη ζωή στην πιο αγνή της μορφή, για το ξεπέρασμα του ονείρου.

κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια...

Για τους ευαίσθητους υπάρχουν δυο δρόμοι
κατάθλιψη ή εξέγερση.
Κι αν εξεγερθείς, άλλοι δυο δρόμοι
απόσυρση ή συνεπής αγώνας.

Όποιος επιλέγει το δρόμο
του σεμνού αγώνα
τρεις λέξεις συναντά συνεχώς.

ΚΡΥΟ
ΒΡΟΧΗ
ΕΡΗΜΙΑ

ξωκλήσσια

Κόκκινοι άγιοι στο μυαλό καρφωμένοι
δυο τσιγάρα κάθε αυγή στην κουζίνα
απ' την Κυψέλη σε μια ρώσικη ομπστσίνα
στο βλέμμα βροχή, καρδιά ατσαλωμένη.

Μόνο με βήμα αργό και σεμνό
θα συρθεί μες τις λάσπες το βάρος
λιοντάρια με τόλμη και θάρρος
δεν λένε ποτέ τους αντίο στερνό.

Τα κάδρα στο σπίτι τρομάζουν
καντήλι με φλόγα βουνίσια
απόμειναν μόνο ξωκλήσσια
με δάκρυα τα όπλα αρπάζουν.

                   ∴