Είμαστε 'μεις
που σε μια γωνιά της παλάμης μας κρατάμε τη σπίθα
κι έρχονται νύχτες μεγάλες που την πετάμε στον αέρα να γίνει πυρκαγιά
να φωτίσει τον κόσμο που ψάχνει μια άκρη
να κάψει αυτά που την ψυχή μας καίνε
κι ύστερα την φυλάμε ξανά στην παλάμη και προσμένουμε.
Είμαστε 'μεις
που οργανώσαμε μια τρελή γιορτή
μια γιορτή που θα γύριζε ανάποδα τον κόσμο όσων ερχόνταν
προσμέναμε -με τη σπίθα στην παλάμη- στου θεάτρου την τελευταία σειρά
κι όλο περνούσε η ώρα και 'μεις ακίνητοι στη θέση μας με πίστη
μα δεν ήρθε κανείς στη γιορτή μας, ούτε ένας
κάτσαμε μόνοι μας στο θέατρο ως το τέλος
πληρώσαμε το ενοίκιο και φύγαμε γελαστοί
να προετοιμάσουμε την επόμενη γιορτή.
Ένα πρωί στην αυλή μας
ήρθε μια κοπελιά· σ' ένα χρόνο θα τέλειωνε το Λύκειο
είπε να μείνει μαζί μας γιατί τη χτύπαγε ο πατέρας της
είχε μάθει για μας απ' την αφίσα της γιορτής
κι έκατσε δέκα χρόνια εκεί, στο ερειπωμένο νεοκλασσικό
ξύπναγε πρώτη κάθε αυγή
έπεφτε τελευταία τις νύχτες
και τα Σάββατα πήγαινε στις φυλακές τσιγάρα, ψωμί και βιβλία.
Είμαστε 'μεις
που με την ύπαρξή μας όλη χτυπάμε την εξουσία
που υμνούμε τον ήλιο κι ερωτευόμαστε στα υπόγεια
που αφήνουμε τις πόρτες μας ορθάνοιχτες
για όποιον τ' αποφασίσει να φτύσει τους φόβους του
και δεν μισούμε τους ήσυχους
αυτοί μας μισούν γιατί στα κορμιά μας αντικρίζουν την ήττα τους.
Είμαστε 'μεις
που στου χάρου τα δόντια γελάμε
το σώμα μας παλμός της καρδιάς μας
οι ρόδες κυλάνε κι οι δρόμοι όλο αλλάζουν
στον ύπνο των κυρίαρχων φυτεύουμε τον τρόμο
τα οράματά μας χάλασμα στο γύρισμα των κύκλων
πολλά μπορείς να πεις για μας
μα όχι πως ηρεμούμε.
Είμαστε 'μεις
εμείς οι λίγοι και καλοί
μια ηλιαχτίδα στον ολόγκριζο ουρανό
και τ' ότι παντού γύρω μας έχει σύννεφα, τα πιο πολλά πηχτά
δε σημαίνει ότι η ηλιαχτίδα δεν είναι ηλιαχτίδα.
