Θα 'ρθει μια μέρα που θα γεράσουμε, και πολλοί από εμάς δεν θα έχουν να θυμούνται πλατείες, ήλιο, προσπάθειες, κούραση και εμπειρίες, αλλά σειρές και τσατ. Ύβρις γι' αυτά που το ιερό δώρο της γέννησής μας μάς δίνει τη δυνατότητα να βιώσουμε. Είμαστε οι ιστορίες μας, οι άνθρωποί μας, οι σκέψεις μας που οδήγησαν σε πράξεις, όχι οι ζωές των άλλων που παρακολουθήσαμε, ούτε αυτές που φανταστήκαμε.
Στον Άη Νικόλα τώρα πια κανείς δεν τραγουδάει, ο κόσμος γουστάρει ηλεκτρονική μουσική πασπαλισμένη με LSD, γουστάρει κιθάρα στην παραλία με κύριο σκοπό να βρει να πηδήξει, γουστάρει αφορμές για ψευτοκουλ ιστορίες, είναι άβολες οι θαρραλέες αποφάσεις και τα βήματα μπροστά. Ο Νίκος ο Ρουμπόλας κοιτά με στεναχώρια μέσα απ' τα σίδερα, αναζητεί τις παρέες που περνάνε τις νύχτες τους απλά κι ωραία, χωρίς προδοσίες, τις παρέες που γεννάνε αδέρφια και τιμάνε την κάθε μέρα τους. Λίγα δευτερόλεπτα μνήμης και μια κούπα στο χώμα για 'κείνους που στο πέρασμα των χρόνων κράτησαν ζωντανή την ίδια τη ζωντάνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου