οι δικές μας γιορτές

Όλοι μισούμε τα οικογενειακά τραπέζια, σαν παραστάσεις υποκρισίας και ψευτιάς, με το μαλακισμένο σόι, τις προτόγνωρα αδιάφορες συζητήσεις, τις άχρηστες σαλατιέρες που αλληλοδωρίζονται, τον σπαστικό ξάδερφο που "διαπρέπει παντού" και που κάθε βράδυ γυρνάει μες τα νεύρα, ακόμα πιο κενός.

Οι δικές μας γιορτές συμβαίνουν αναπάντεχα τις νύχτες, χωρίς να έχει κανονιστεί τίποτα, σε πολυεθνικές γειτονιές, σε παγωμένους πεζόδρομους, στη βόλτα με το αμάξι. Χρειάζονται μόνο όρεξη και μερικά άτομα, ούτε λεφτά, ούτε καλά ρούχα, ούτε χάπια, ούτε ναρκωτικά. Κάθε στιγμή μια παρέα έχει τη δικιά της γιορτή. Οι δικές μας γιορτές είναι απλές μα γεννάνε κόσμους, είναι φτωχές μα χιλιάκριβες, φωνάζουνε και τραγουδάνε μα 'χεις τ' αυτιά σου κλειστά. Κι αυτό που ξέρω, είναι πως τα καλύτερα κορίτσια και τα καλύτερα αγόρια στις δικές μας τις γιορτές μεγαλώσανε.

Ρουμπόλας

Θα 'ρθει μια μέρα που θα γεράσουμε, και πολλοί από εμάς δεν θα έχουν να θυμούνται πλατείες, ήλιο, προσπάθειες, κούραση και εμπειρίες, αλλά σειρές και τσατ. Ύβρις γι' αυτά που το ιερό δώρο της γέννησής μας μάς δίνει τη δυνατότητα να βιώσουμε. Είμαστε οι ιστορίες μας, οι άνθρωποί μας, οι σκέψεις μας που οδήγησαν σε πράξεις, όχι οι ζωές των άλλων που παρακολουθήσαμε, ούτε αυτές που φανταστήκαμε.

Στον Άη Νικόλα τώρα πια κανείς δεν τραγουδάει, ο κόσμος γουστάρει ηλεκτρονική μουσική πασπαλισμένη με LSD, γουστάρει κιθάρα στην παραλία με κύριο σκοπό να βρει να πηδήξει, γουστάρει αφορμές για ψευτοκουλ ιστορίες, είναι άβολες οι θαρραλέες αποφάσεις και τα βήματα μπροστά. Ο Νίκος ο Ρουμπόλας κοιτά με στεναχώρια μέσα απ' τα σίδερα, αναζητεί τις παρέες που περνάνε τις νύχτες τους απλά κι ωραία, χωρίς προδοσίες, τις παρέες που γεννάνε αδέρφια και τιμάνε την κάθε μέρα τους. Λίγα δευτερόλεπτα μνήμης και μια κούπα στο χώμα για 'κείνους που στο πέρασμα των χρόνων κράτησαν ζωντανή την ίδια τη ζωντάνια.