το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι
και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι
Για μια στάλα αξιοπρέπεια,
γι' αυτό αγωνίστηκαν χιλιάδες και
χιλιάδες άνθρωποι στο πέρασμα των
αιώνων, εκεί αφιέρωσαν τον ιδρώτα και
τον κόπο τους. Άνθρωποι της δουλειάς
και του μόχθου που πάλεψαν για την τιμή
τους, έκαναν όνειρα για το μέλλον,
νοιάστηκαν τί κόσμο θα αφήσουν στα
παιδιά τους, προσπάθησαν να κάνουν τον
τόπο τους λίγο καλύτερο. Μερικοί το
κατάφεραν, μερικοί όχι, το βάρος όμως
πέφτει σε αυτούς που δεν το προσπάθησαν
καν, έμαθαν μονο να κοιτούν τον εαυτό
τους στον καθρέφτη. Και τώρα έρχεται η
δική μας σειρά...
(i)
Δεν θα ήταν κανείς
υπερβολικός, ακόμη κι αν για το μέλλον
έκανε τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις, τις
πιο απαισιόδοξες. Η απελπισία, με την
κυριολεκτική σημασία της λέξης ως
απουσία ελπίδας, είναι ήδη εδώ και
μάλιστα φαντάζει ως η κυρίαρχη πιθανότητα
για τα επόμενα χρόνια. Ποιά ελπίδα άραγε
να υπάρξει στον καιρό της σιωπής και
της αποσύνθεσης;
Η συνειδητοποίηση της
βαθιάς παρακμής και της έλλειψης
οποιουδήποτε οράματος, ίσως είναι το
πρώτο επίπονο αναγκαίο βήμα. Είναι το
βήμα που θα μας οδηγήσει προς τα στενά
και έρημα μονοπάτια της συνεπούς
αντίστασης, του σεμνού καθημερινού
αγώνα, της μεθοδικής και αποφασισμένης
δράσης, ακόμη κι αν αυτή δεν εμπεριέχει
καμία απολύτως εγγύηση νίκης.
Πριν το όνειρο, έρχεται
πάντοτε η αντίσταση.
Ζούμε σε έναν κόσμο που
πεθαίνει. Ακόμη κι αν οι μικρές χαρές
της ζωής ή ο ενθουσιασμός της ύπαρξης
μερικές φορές μας υπενθυμίζουν την
ομορφιά, η μεγάλη εικόνα παραμένει μία:
ο μαρασμός.
Ο ολοκληρωτισμός και
ο έλεγχος γίνεται φανερό ότι αποτελούν
τους κρυφούς πόθους των κυρίαρχων, οι
οποίοι όλο και συχνότερα βρίσκουν την
ευκαιρία να τους επιβάλουν. Μια ζωή
πνιγμένη στις κάμερες, την επιτήρηση
και την κρατική βία, δεν είναι καθόλου
μακριά, σε μερικές χώρες μάλιστα αποτελεί
ήδη καθεστώς, ενώ στις υπόλοιπες συνεχώς
πλησιάζει.
Η φτώχεια επίσης είναι
μια συνθήκη που απλώνεται. Πόσοι και
πόσοι άνθρωποι φτήνουν αίμα και τρώνε
την ψυχή τους στη δουλειά προκειμένου
να βγουν τα έξοδα, την στιγμή που ένας ελάχιστος αριθμός δισεκατομμυριούχων
κατέχει τόσο πλούτο, όσο όλος ο υπόλοιπος
πληθυσμός του πλανήτη μαζί. Ιδιοκτήτες
πολυεθνικών και τεράστιων επιχειρηματικών
ομίλων δεν απολαμβάνουν μόνο τις
ακριβότερες πολυτέλειες, μα έχουν την
δύναμη να καθορίζουν σε απόλυτο σχεδόν
βαθμό τις πολιτικές των κρατών. Ειδικά
στην Δύση, σχεδόν καμία κυβέρνηση δεν
μπορεί να τους φέρει ουσιαστικές
αντιρρήσεις, μιας και διαθέτουν την
δύναμη όχι μόνο να ρίξουν την κυβέρνηση,
μα και να δημιουργήσουν ευρύτερα και
πολύ σοβαρά προβλήματα στην χώρα.
Αντίστοιχα, η φύση
καταστρέφεται και υποβαθμίζεται, σε
σημείο να θεωρείται ως κάτι το δευτερεύον,
ως ένα ακόμη μέσο παραγωγής πλούτου για
τον άνθρωπο. Τα δάση καίγονται ως εμπόδιο
στις επενδύσεις, τα τρόφιμα τυποποιούνται
όλο και περισσότερο, μέχρι να χάσουν
κάθε στοιχείο φυσικότητας, ενώ αμέτρητα
ζώα γεννιούνται, βασανίζονται και
πεθαίνουν για χάρη της ανθρώπινης
“απόλαυσης”.
Κανείς δεν θα μας
συγχωρήσει αυτό το αίσχος...
Μέσα σε όλη αυτή την
κατάσταση λοιπόν, είναι απολύτως λογικό
και αναμενόμενο οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις
να θυμίζουν αρένα.
Εκατομμύρια άνθρωποι
φτωχοί κι απελπισμένοι, κουρασμένοι,
δαιμονισμένοι. Η βία γεννάει βία και ο
θάνατος θάνατο, αυτό το γνωρίζουν πολύ
καλά οι κάτοικοι των μητροπόλεων του
καπιταλισμού. Το γνωρίζουν στον δρόμο,
στην δουλειά, στο σπίτι τους. Η παράνοια
τους συντροφεύει και η απομόνωση αποτελεί
την συνηθέστερη επιλογή, κάτι σαν μια
απέλπιδα προσπαθεια σωτηρίας. Προδοσίες,
άγχος, παραίτηση και βία, μα και μια
αόριστη σπίθα που ακόμη στέκει αναμμένη
και για κάποιον άγνωστο λόγο δεν λέει να σβήσει.
Η σπίθα όμως δεν είναι παρά μια μικρή
λάμψη μες το γενικό σκότος.
Ο κανόνας είναι αμύθητα
πλούτη και δύναμη για ελάχιστους, ήττα
και απελπισία για όλους τους υπόλοιπους.
Κάθε φωνή που απειλεί έμπρακτα την
κυριαρχία των ελίτ, των πιο υψηλών
στρωμάτων της αστικής τάξης, πρέπει να
σωπαίνει παραδειγματικά. Κανένας λαός
δεν έχει το δικαίωμα να μην ακολουθήσει
το "καπιταλιστικό όνειρο", κανείς
δεν μπορεί να τους χαλάσει το παιχνίδι,
το δυτικό μοντέλο πρέπει να επιβληθεί
παντού, με όλα απολύτως τα μέσα. Μάλιστα,
η τελική επιβεβαίωση της επικράτησής
του, είναι μια άμορφη μάζα εξατομικευμένων
όντων, να χάνουν κάθε στοχείο φυσικό
και ανθρώπινο, να μην υπάρχει τίποτα
πια να τους ενώνει ή να τους εμπνέει, να
μένει μόνο η λατρεία τους για το κέρδος και την κατανάλωση, μαζί με την αδιαμαρτύρητη, αδιάκοπη εργασία
τους. Δεν αρκεί να εξαλειφθεί η αντίσταση,
μα ακόμη και η ιδέα της.
(ii)
Εντός αυτής της συνθήκης,
μέγιστη πράξη αποτελεί απλώς και μόνο
η άρνηση της αποδοχής της. Η άρνηση της
αποδοχής της όμως όχι στην επιφάνεια,
όχι σαν μια "εναλλακτική κουλτούρα",
μα στην βάση, στο βάθος της. Και το βάθος
της δεν είναι παρά η ιδιοκτησία, η
εκμετάλλευση, η υποδούλωση και η εξάλλειψη
των φυσικών χαρακτηριστικών μας.
Ανεκτίμητη είναι η
συμβολή όσων επιμένουν να κρατούν
ζωντανές μερικές φωλιές νερού μες τις
φλόγες που απλώνονται απειλητικά γύρω
μας. Διότι αν εν τέλει καούν όλα, τα
πάντα, τότε είναι που θα βιώσουμε το
πραγματικό μαρτύριο.
Οι φωλιές νερού μέσα
στις φλόγες, τα αναμμένα καντηλάκια μες
το σκοτάδι, όχι μόνο εξασφαλίζουν ότι
η δυστοπία δεν θα επικρατήσει ολοκληρωτικά,
μα αφήνουν και μια σταγόνα αισιοδοξίας
πως αν αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων,
αν πολλαπλασιαστούν αρκετά, στο τέλος
θα σβήσουν την πυρκαγιά της αποσύνθεσης,
διαχέοντας στην θέση της την φωτιά της
ζωής.
Κάποιον που χαμογελάει
συχνά, αρκετοί θα τον κρίνουν.
Κι όμως, όσους επιμένουν
να αντιστέκονται, όσους με τα σώματα,
τις επιλογές και τις πράξεις τους
αποτελούν οδόφραγμα στην ήττα και τον
φόβο, όσους πετάξαν το κορμί τους στην
αρένα και με τα μάτια τους φωτίζουν τον
κόσμο, όσους ακόμη αγαπούν χωρίς όρους
και προυποθέσεις, κανείς δεν μπορεί να
τους κρίνει που χαμογελούν.
Κι είν' η εποχή τέτοια,
που δεν χωρά μεγάλα σχέδια κι ούτε πολλά
όνειρα. Απομένει η επιλογή του να διαβούμε
τα στενά και έρημα μονοπάτια με τα πόδια
μας χωμένα στις λάσπες και τα μάτια
στραμμένα στον ήλιο, ο δύσκολος και
περήφανος δρόμος της συνείδησης, της
ανυποχώρητης αντίστασης, της
αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας. Απομένει
η επιλογή του ματωμένου και μέχρι τέλους
αγώνα που θα οικοδομήσει τα μικρά "οχυρά"
της αντίστασης στην αστική δυστοπία,
που αν καταφέρουν να ενισχυθούν και να
πολλαπλασιαστούν, θα αποτελέσουν
ταυτόχρονα και την αφετηρία για τον νέο
κόσμο· της ειρήνης, της δικαιοσύνης και
της αξιοπρέπειας.
Ακόμη κι αν δεν ξέρουμε όλο το μονοπάτι, γνωρίζουμε ότι ο δρόμος
ανοίγει μόνο προχωρώντας.
Όπου υπάρχουν έστω
φωνές Αντίστασης, πρέπει να γίνει το
επόμενο βήμα και να οργανωθούν συλλογικά,
δημιουργώντας αντίστοιχα διάφορες
δομές Αντίστασης. Ακόμη και διάσπαρτες,
με μία τουλάχιστον άτυπη και ελάχιστη
μεταξύ τους επικοινωνία, τέτοιες δομές
θα μπορέσουν να σχηματίσουν ένα ευρύτερο
πλέγμα, το οποίο ναι μεν δεν θα έχει την
δύναμη να ανακόπτει πλήρως την αστική
επέλαση, αλλά θα μπορεί αφενός να την
περιορίζει και αφετέρου να εξασφαλίζει
ότι δεν θα επιτραπεί η ολοκληρωτική της
επικράτηση. Όσο υπάρχουν κεριά αναμμένα,
το σκοτάδι δεν κυριαρχεί απόλυτα.
Μάλιστα, οι ομάδες-δομές αυτές, σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές
θα μπορούν να έρχονται σε μια μεγαλύτερη
σύμπνοια, να έχουν αυξημένη συνεργασία
και σε μεγάλο βαθμό κοινή δράση μέσα
από έναν οργανωτικό μηχανισμό στην βάση
της αποτελεσματικότητας, και να
σχηματίζουν έναν εν δυνάμει κρίσιμο
και πρωταγωνιστικό παράγοντα για τις
εξελίξεις.
Η ιδέα δεν θα μπορούσε
να είναι απόλυτα συγκεκριμένη, όσο όμως
υπάρχει κίνηση και δράση ο δρόμος θα
ανοίγει, όσο υπάρχει κριτική και
αναστοχασμός η κατεύθυνση θα γίνεται
όλο και πιο στοχευμένη. Ακολουθούμε με
πίστη την συνείδησή μας, δοκιμάζουμε
στην πράξη της διάφορες συλλογικές μας
επιλογές και η σύνδεση ή οι ανώτερες
μορφές οργάνωσης θα προκύψουν μέσα
ακριβώς στα μονοπάτια του αγώνα ενάντια
στην εκμετάλλευση, την υποδούλωση και την
αλλοτρίωση.
Το κρίσιμο είναι να
πληθύνουν οι φωνές και οι δυνάμεις που
αρνούνται την υποταγή, την βαρβαρότητα
και το ξεπούλημα των αξιών. Παράλληλα,
να περάσουν απ' τον λόγο στην πράξη, η
οποία πέρα από την οργανωμένη και
μαχητική αντίσταση, θα περιλαμβάνει
και την άμεση μερική εφαρμογή των
προταγμάτων μας, την δημιουργία δηλαδή
"εικόνων από το μέλλον" στο εδώ και
στο τώρα, οι οποίες θα είναι ταυτόχρονα
αφετηρία για ένα νέο κόσμο αλλά και
καταφύγια για όσους ασφυκτιούμε στον
σημερινό. Πάντα σε αντίθεση με τα κυρίαρχα
νοσηρά πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας
και πάντα σε άμεση επαφή με κάθε υγιές
τμήμα του λαού.
Ο κήπος δεν ανθίζει αν
δεν πέσουν οι σπόροι, κανείς δεν βλέπει
στο σκοτάδι πριν ανάψει το πρώτο κερί,
υπάρχουν διάφορα κεριά μα όλα το φως
υπηρετούν, και τα λουλούδια θα μαραθούν
αν δεν έχουν φροντίδα.
Μια ζωή τυλιγμένη στον
φόβο και την παραίτηση δεν είναι ο λόγος
που πατάμε αυτή τη γη. Η θλίψη που είναι
ριζωμένη παντού γύρω μας, μάς πιέζει να
αναλάβουμε καθήκοντα για να αλλάξουν
οι συσχετισμοί. Το ηθικό φορτίο του να
παραδώσουμε στους επόμενους μια
κοινωνία-φυλακή στην υπηρεσία ελαχίστων,
κανείς δεν μπορεί να το σηκώσει στους
ώμους του. Η πιθανότητα του ονείρου
ομορφαίνει το όραμά μας κι ο σιωπηλός
θρήνος του λαού σφυρηλατεί την δράση μας.
Οργάνωση - Ενότητα -
Εφαρμογή
Ευλογημένοι όσοι δεν
σκύβουν το κεφάλι και δεν σταματάνε
ποτέ την προσπάθεια.
