ταξική συγκρότηση

Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από την απόλυτη κυριαρχία του καπιταλισμού. Όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας μα σε κάθε πτυχή της ζωής, η αστική ηγεμονία αποτελεί τη βάση. Από αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα οφείλουμε να ξεκινάμε κάθε μας ανάλυση.

Από την αστική επιρροή, δεν θα μπορούσε να μην επηρρεαστεί και η εργατική τάξη, πόσο μάλλον όταν αποτελεί την μεγαλύτερη εν δυνάμει απειλή για το σύστημα, το οποίο έχει συμφέρον να την διαυρώσει. Ως αποτέλεσμα, ο εγωισμός, η διάθεση για ανέλιξη, ο ανταγωνισμός, η αδιαφορία καλλιεργούνται σκόπιμα από τα πάνω, όντας αφομοιωμένα πλέον σε τέτοιο βαθμό ώστε αναπαράγονται και οριζόντια.

Οφείλουμε να υπερασπιστούμε την τάξη μας ως το τέλος. Να οικοδομήσουμε την ταξική συνείδηση, την συνείδηση ότι εντός της αστικής φυλακής, για τους προλετάριους η ουσία βρίσκεται στον συνεπή αγώνα για το γκρέμισμά της. Ότι μια κοινωνία σεβασμού-απλότητας-αλληλεγγύης, δεν είναι μόνο προς συμφέρον μας, αλλά είναι και αυτή που μέσα της περιλαμβάνει τον ενθουσιασμό της ζωής.

Οι επαναστάτες είναι η πρώτη γραμμή της αντίστασης των απλών ανθρώπων.

Ο καθημερινός συνεπής αγώνας πρέπει να βρίσκεται σε διαλεκτική ενότητα με την εξεγερτική διάθεση και το ανυπότακτο πνεύμα. Έτσι θα κρατήσουμε ψηλά την τιμή μας, στρώνοντας παράλληλα το έδαφος για έναν κόσμο αληθινά δικό μας.

Να συγκροτήσουμε την τάξη μας. Να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν, επιχειρηματολογώντας ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς εντός των γραμμών μας, στεκόμενοι εχθρικά απέναντι σε όσους συνειδητά πέρασαν στο στρατόπεδο του εχθρού. Να μελετήσουμε διεξοδικά τις συνθήκες, να αποκτήσουμε ευρεία κοινωνική γείωση, να αναπτύξουμε πρόγραμμα, να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Η Υπόθεση δεν έχει λήξει, η ταξική συγκρότηση αποτελεί αναγκαίο βήμα στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

17

  Στη μάχη! Δεν υπάρχει καιρός για σκέψη. Η οργή γίνεται ιερή, η εξέγερση κυριαρχεί, δεν πρέπει να πεθάνετε, ακούστε, ακούστε με. Θα έρθουν μέρες, βουτηγμένες στο λευκό φως, ήσυχες μέρες, γαλήνιες, νύχτες σιωπηλές και τρυφερές, θα έρθει ο καιρός που θα είμαστε ελεύθεροι και ήρεμοι.

Bernard-Marie Koltès, η Κληρονομιά

anemone de Caen

Τόσο πολύ αγαπούσες
τα λουλούδια που μεγάλωναν μες την καρδιά σου
που για να τα φυλάξεις
γινόσουν όλο και πιο σκληρή
έμπαινες στο πυκνό σκοτάδι
ώστε κανείς να μην βλέπει να τα πειράξει.

Κι έτσι με τόση στοργή που τα φρόντιζες
χρόνια ολόκληρα
τα λουλούδια σου μεγάλωσαν τόσο
και πολλαπλασιάστηκαν
και γέμισε η καρδιά σου λουλούδια
και το κορμί σου πια αναβλύζει μυρωδιές και χρώματα.

Κρυμμένα ακόμη στο σκοτάδι
μην τα δει κανείς και τα πειράξει
γιατί τι θ' απογίνουν οι μέρες χωρίς τα λουλούδια σου;