ΟΡΕΙΝΟΣ: Φεβρουαρίου 2020

Όσο πιο πολύ αγαπάμε τη ζωή, τόσο πιο πολύ μισούμε ΑΥΤΗ την κοινωνία.

ΟΡΕΙΝΟΣ

Ο αέρας έξω είναι πάντα παγωμένος, σιγά-σιγά συνηθίζω τα χοντρά ρούχα και το τζάκι. Οι νύχτες εδώ ανήκουνε στους λύκους και εγώ κλείνομαι σπίτι και απλά τους ακούω. Τα πρωινά πάω στις μέλισσες, κόβω ξύλα και τσάι, χτίζω το αποθηκάκι της αυλής. Ένα βαρέλι κόκκινο κρασί και αλμυρό τυρί θα υπάρχουν πάντα στο σπίτι. Μέχρι Απρίλη κρατάνε τα χιόνια κι ακόμα και το καλοκαίρι θες μπουφάν. Εγώ προσπαθώ να μην φοράω· οι βοσκοί κοιμούνται με το κοντομάνικο και με μια κουβέρτα στην παράγκα. Ευρυτανία, εδώ που δεν πατήσανε ούτε Τούρκοι, ούτε Γερμανοί, ούτε χουντικοί· τα ανταρτοχώρια, σκληρά κι ελεύθερα. Οι ανάσες είναι πάντα παγωμένες, τα βουνά ψηλά και απότομα, το έδαφος άγονο, πέτρινο. Εδώ πάνω δεν υπάρχουν ούτε πολιτικοί, ούτε νόμοι, ούτε ιδεολογίες. Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να τα καταφέρουνε. Κι όσο χρόνο τους απομένει, τον έχουν για να κοιτάνε τις πλαγιές, μήπως έρχεται κανείς, φίλος ή εχθρός. Όμως δεν έρχεται ποτέ κανείς. Για παρέα θα 'χεις τις καταιγίδες, το χώμα και ίσως κάποιο άγριο σκυλί. Αλλάζουν οι καιροί. Και 'γω, που κάποτε κολύμπαγα βαθιά μέσα στα πέλαγα, σκαρφάλωσα εδώ πάνω, γιατί αλλού δεν με χώραγε ο τόπος.

(Οι στίχοι πάνω είναι του Μ. Αναγνωστάκη)

ΟΡΕΙΝΟΣ

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

παράσιτα για την κοινωνία, μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία...

Αρχείο

Αναζήτηση

Επικοινωνία