*για τους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ φίλους μου
Ποιός νιώθει τον άνεμο να φυσά δυνατά, τα κύτταρά του να χορεύουν και ν' αναπνέουν, τη ζωή να πέφτει από ψηλά ν' αγγίζει τους ανθρώπους, να αναβλύζει από τη Γη; Σ' έναν κόσμο που μας καλωσορίζει στον σπαραγμό, που μας συνηθίζει στον πόνο, καλλιεργεί το βάσσανο και τη σήψη, σ' αυτό τον κόσμο ποιά καρδιά, ποιό μυαλό και ποιό σώμα να αντέξει τη βία; Η σύγκρουση είναι σφοδρή, σε κάθε επίθεση του θανάτου ένας μαχητής λυγίζει, τα ερείπια συνεχώς αυξάνονται, μόνο ένα πράγμα απομένει στο τέλος· η ψυχή.
Υπάρχουν εκείνοι που δώσανε όρκο στην ασυμμετρία, διαλύσανε τη σιγή και την τάξη, γελάσανε στο θάνατο και βασιλέψανε την ύπαρξη. Λιώσανε τις αλυσίδες, οικοδομήσανε μια ψυχή σα τα λιοντάρια που δεν ημερέψανε ποτέ.
Και έτσι όπως είναι όρθιος για ώρες συνεχόμενες, μαύρα ρούχα, κράνος περασμένο στο μπράτσο, δερμάτινα γάντια και το μαύρο πανί στο παλούκι που βαστά γερά, έτσι με τους δικούς του δίπλα να στέκονται βουβοί κάτω απ' τη βροχή και να περιμένουν την ώρα, έτσι βιώνει την Αναρχία, το όραμα και την εφαρμογή της, βλέπει πιο καθαρά τα στοιχεία του μαύρου.
Στοιχεία που γίνονται γκρέμισμα γιατί δεν στήθηκαν στη ρίζα της αυτοπειθαρχίας και της υπευθυνότητας και της καλοσύνης. Μαζεύει τα συντρίμια, θρηνεί τους χαμένους ουρανούς και πάλι ξεκινά να χτίζει τη συλλογική ελευθερία, πέτρα την πέτρα. Και κάθε μέρα είναι πυρκαγιά και κάθε νύχτα δρόμος.
ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
