Λοιπόν. Όσο υπάρχουμε, άγριοι σκύλοι, θα καρφώνουμε με ορμή το τέρας. Κάθε μέρα, εκεί, η υπομονή εγγύηση της ύπαρξής μας, θα κόβουμε ένα-ένα τα κομμάτια του, θα φτάνουμε όλο και πιο βαθιά στα σωθικά. Τα δόντια μας θα σπαράζουν κάθε δαίμονα, με δύναμη, με αντοχή. Δεν ήρθαμε εδώ ούτε για να περνάμε την ώρα μας, ούτε για να είμαστε γρανάζια. Περνάει ο καιρός. Δεν υπάρχουν εργαστηριακές αποστειρωμένες τελοιότητες, υπάρχει μόνο αξιοπρέπεια. Όποιος θέλει να μείνει δειλός ας φύγει, εδώ είμαστε περήφανοι και κοιτάμε στα μάτια, εδώ όλο ξεπερνάμε το φράγμα μας. Ψηλά το κεφάλι· όχι γιατί αγνοήσαμε, μα γιατί διορθώσαμε. Κάποιοι μείνετε στη μιζέρια, οπαδοί του άλγους, στις βαρετές μέρες και τα σκεπτικιστικά βράδια. Καρφωμένοι στη βολικότητα, τσιμέντο έπηξε τα πόδια σας, βέβηλοι για το δώρο της γέννησης, νέμεση από τη Γη η εσωτερική σας κενότητα. Η δικιά μας η φλόγα θα αντέξει, ο χορός μας βαρύς πάνω σε πέτρινες μελωδίες, θα μείνει ως το τέλος. Πέρασαν άγιοι απ' το στρατό μας, τιμάμε τη μνήμη τους στο κάθε λεπτό, ποιoί άλλωστε ακόνισαν τα δόντια μας; Δόντια που σκίζουν, χαράζουν τον τύραννο και τον μπαμπέση. Ούτε βήμα πίσω από εκεί που μας πρέπει, μάχη δική μας, σταθερά πατήματα και βάδισμα γοργό. Για κάθε κτήνος χωριστά, πόλεμο στη ρίζα του.
